Architektura

Czasami nie trzeba marnować zasobów na dużą skalę, aby uderzyła nieodpowiedzialność. Kiedy patrzę na radośnie tryskające fontanny w miastach zastanawiam się nad brakiem refleksji. Może zamiast się nimi cieszyć należy zastanowić się, czy ich użycie jest… etyczne?

Najbardziej tęsknię za jesienią, kiedy mijam dom handlowy „Domus”. Wtedy marzę o ciemnych, deszczowych dniach. Wówczas budynek odbija się w kałużach i w przejeżdżających tramwajach. Niby podobnie jest w trakcie letniej ulewy. Podobnie, ale nie tak samo. Kiedy jest chłodniej i ludzie chodzą w płaszczach, to wytwarza się klimat jak w „Blade Runnerze”.

Warszawa przebudowuje swoje centrum tak, by stało się przyjazne dla pieszych. Kierowcy najwyraźniej nie chcą się z tym zgodzić. Uroczy skrawek już zagracili samochodami.

Kiedy myślimy o mieście przyszłości pewne skojarzenia od razu przychodzą na myśl. Nowoczesne, imponujące drapacze chmur, tętniące życiem ulice, nieprawdopodobne środki transportu. A co jeśli to wszystko się nie ziści, a kluczem do szczęścia jest bierna akceptacja?

Podobieństwo do warszawskiego Pałacu Kultury dla niektórych jest pozytywną cechą charakterystyczną, innych już dawno temu raziło. Teraz jednak łódzki Wieżowiec Centrali Tekstylnej zyskał nowe barwy i zacznie się bardziej wyróżniać. Powinien być też motywacją, by bardziej dbać o stare budowle. Miasta mogą dzięki temu wiele zyskać.

Zostawią hangary i pas startowy. Wybudują mieszkania i biurowce. Wielkie lotnisko dostanie nowe życie.

Betonozą, która się przepoczwarzyła. Choć nadal rządzi beton to przykryty jest namiastką zieleni. Nowa, udawana nie-betonoza dobrze się maskuje, ale to tylko pozory.

Myślisz „wysokie budynki”, mówisz – Warszawa – to całkiem słuszne skojarzenie, ale mieszkaniowy gigant znajduje się akurat daleko od stolicy. Słowo klucz: mieszkaniowy.

Niewygodne ławki i kolce na murkach to nie przypadek. Miasta mają swoje sposoby, żeby utrudnić życie niektórym ludziom.

Będzie rzeka wyciągnięta spod ziemi, a już teraz są drzewa i beton, lisy wyjadające jedzenie ze śmietników czy dziki przejmujące parki i osiedla. Sam już nie wiem, gdzie mieszkam.

Kiedy ogłoszono plany wybudowania w Polsce najdłuższego mostu wiszącego dla pieszych na świecie podkreślono, że „współczesny turysta poszukuje specjalnych atrakcji”. Dosyć smutna opinia jest jednak prawdziwa, biorąc pod uwagę konstrukcje, które w Polsce powstają.

Wydawać by się mogło, że kioski znikają z naszych ulic po cichu, ale ich odejście trochę zamieszania jednak robi. Chociaż nie pełnią dawnych funkcji, to wcale nie chcą przejść na śmietnik historii.

Chcemy zamachnąć się na rekord Czechów – to w Polsce może zostać zawieszony najdłuższy wiszący most dla pieszych na świecie. Jeśli doszłoby do realizacji projektu, wynik zostałby pobity z nawiązką.

Nowoczesny wieżowiec nie musi być nudny - może intrygować od samego początku, zachwycać pomysłem i oddaniem szacunku okolicznej architekturze. Oby na wizualizacjach się nie skończyło.

W przyszłości możemy mieszkać tak, jak mieszkano w przeszłości – i to wcale nie jest wada. Problem w tym, że ten powrót do dobrych wzorców może być jedynie dla nielicznych.

Japoński pisarz Jun'ichirō Tanizaki uważał, że "nie ma takiego miejsca, które dostarcza tyle przyjemności co japońska ubikacja". W Polsce istnieje z kolei pogląd, że nie ma takiego miejsca, które dostarcza tyle niechęci co publiczna toaleta.

Intensywne opady wywołują mnóstwo szkód, ale nie w Bydgoszczy. Miasto chłonie wodę jak gąbka.

Po co nam nowoczesna architektura - żeby pokazać, że możemy żyć lepiej, czy żeby zachwycała w mediach społecznościowych? Zobaczyłem ten drugi przykład i dziwi mnie, że niektórym to wystarczy.

To blok czy willa? Tak. Dziwo z Jastrzębia-Zdroju przez lata szokowało, ale smutny koniec był budowli wręcz pisany. A konkretnie tej najbardziej kontrowersyjnej części.

Potwór, bo zagranie dla siebie część plaży, z której dziś jeszcze korzystają turyści i mieszkańcy. Przyglądający się inwestycji łapią się za głowy i dziwią się, że inwestor dostał zielone światło.