Hubert Taler

Tak wiem, brzmi to jak wariactwo. Gdy czytałem o tym, miałem wrażenie że rzeczywistość dogania fantastykę. Przed oczami stawały mi sceny z dwóch kompletnie różnych, fantastycznych światów. Pierwsza to leczenie się w płynie bacta w świecie Gwiezdnych Wojen – płynie, który pozwalał na regenerację tkanek i leczenie ran. Druga, to natryskiwane bezpośrednio na ciało, płynne ubrania, które opisywał Stanisław Lem w świecie przyszłości przedstawionym w powieści Powrót z gwiazd. Wygląda na to, że Shamees Aden, londyński projektant, ma wizję, która łączy obie te sceny.

Astronomia jest nauką opartą na obserwacji i przez wiele stuleci, w czasie których człowiek patrzył w gwiazdy, nauczyliśmy się już odkrywać pewne reguły i zasady rządzące typami formacji ciał, które możemy zaobserwować. Niektóre zjawiska i układy, mimo że możliwe, są bardzo rzadko spotykane. Wciąż jednak, i w tym jest cały romantyzm astronomii, od czasu do czasu astronomowie znajdą coś, co ich zadziwi.

Przedstawiamy trzecią część opowieści o Internecie XIX wieku – telegrafie.

Zjawisko pamięci genetycznej było od zawsze domeną pseudonaukowców i pisarzy science-fiction. Wiele książek i filmów z tego gatunku opierało się na jej istnieniu: na przykład film Wyspa, seria o Obcych, Piąty Element lub książki z serii Diuna.

Oto obiecana, druga część artykułu na temat Internetu XIX wieku, czyli telegrafu.

Ludzkość, odkąd nauczyła się mówić i układać swoje myśli w słowa, marzyła o tym, aby przekazać je na odległość. Przez lata powstawały coraz doskonalsze techniki zapisu słów, jednak maksymalna prędkość ograniczała się do prędkości kuriera konnego, następnie statku i pociągu. Powstały w połowie XIX wieku telegraf to zmienił – zyskaliśmy możliwość przekazywania informacji w mgnieniu oka, praktycznie na dowolną odległość.

Coraz więcej urządzeń, których używamy na co dzień, ma swoje własne, ładowane wielokrotnie akumulatory. Zapotrzebowanie na coraz pojemniejsze i coraz dłużej zachowujące swoje właściwości ogniwa cały czas rośnie. Telefony komórkowe potrzebują coraz większej mocy, aby zapewnić zasilanie nowym procesorom i wyświetlaczom, zaś standardowym komputerem kupowanym dziś do domu jest komputer przenośny, który – oczywiście – również powinien mieć jak najlepszą baterię.

NEIL to Never Ending Image Learner, program który jest uruchomiony od lipca 2013 roku w Carnegie Mellon University. Całymi dniami przegląda obrazki w Internecie próbując zbudować sobie wizualną bazę danych. Stara się zrozumieć cechy obiektów przedstawionych na obrazkach, relacje między nimi, oraz strukturę pozwalającą określić ogólną kategorię obiektu.

Pamiętamy jakie nadzieje wiązane są z grafenem – materiałem złożonym z jednej warstwy atomów węgla (temat był poruszany również na Spider’s Web).

Żyjemy w czasach w których nasze telefony mają dość mocy obliczeniowej by sterować pracą satelity, dodatkowo  posiadają zazwyczaj aparat fotograficzny, zdolność przesyłania danych, antenę GPS, i… system operacyjny, dzięki któremu możemy przeprogramować jego funkcjonalność. Budżet agencji kosmicznych, w tym NASA, skurczył się tak bardzo, że rozglądają się one za możliwością tworzenia satelitów badawczych korzystając z tanich, dostępnych każdemu komponentów.

Jeśli zadamy to pytanie wujkowi Googlowi, to otrzymamy ogromną liczbę alarmujących artykułów, również w dużych, uważanych za poważne portalach. Zarówno Zwierciadło, Kobieta.wp.pl, jak i papilot.pl ostrzegają swoje czytelniczki przed stosowaniem antyperspirantów.

Choć sam w domu mam kota, zawsze śmieszy mnie dowcip o różnicy pomiędzy kotami i psami: Pies jest najlepszym przyjacielem człowieka, znajduje zasypanych pod śniegiem, i przeprowadza niewidomych przez jezdnię. A kot? Jaśnie pan sra do pudełka. (Ewentualnie przychodzi na myśl drugi dowcip, jakże prawdziwy: psy mają pana, a koty mają personel).

Czy algorytm stworzony przez grupę naukowców z Uniwersytetu w Rochester jest w stanie przewidzieć zachorowania na grypę na podstawie wyposażonych w geotagi wpisów na Twitterze?

Wszyscy pamiętamy taki obraz z filmów, seriali, i gier science-fiction: pacjent, będący nosicielem jakiejś wyjątkowo niebezpiecznej choroby, odizolowany od świata, w sterylnej celi, do której spoglądają tylko przez grubą szybę naukowcy w twarzach zasłoniętych maskami. Widzieliśmy takie sceny w Archiwum X, Star Treku, X-Menach, i w wielu innych miejscach. Ktoś jest poddawany kwarantannie lub stałemu odosobnieniu, najczęściej wbrew swojej woli.

Wiele osób wierzy w pechowość liczby 13 – w samolotach nie ma miejsca z tym siedzeniem, zdarzają się nawet budynki bez trzynastego piętra. Już w grudniu 2013 czeka nas kolejny piątek trzynastego. Skąd wziął się przesąd o pechowości tego dnia? Kiedy i dlaczego się w ogóle pojawił? Słyszałem wiele wyjaśnień, jednak jakie jest prawdziwe?

Każdy z nas widział prehistoryczne malowidła jaskiniowe – przedstawiają zazwyczaj grupę mężczyzn polujących na jakiegoś wielkiego zwierza. Polowanie to najczęstszy motyw obrazów odnajdywanych w jaskiniach – dotychczas naukowcy milcząco zakładali, że było to ucieleśnienie dumy mężczyzn z racji przyniesionego pożywienia i chęć pokazania swoich przeżyć pozostającym w siedlisku kobietom i dzieciom. Był to rodzaj dogmatu, nikt nie zastanawiał się nad jego naruszeniem.

„Trudne odpowiedzi na łatwe pytania” to nasz nowy cykl miniartykułów prezentujących różne popularne przekonania na temat nauki, które niekoniecznie musza się okazać prawdziwe. Taki nasz „Mythbusters”.

„Trudne odpowiedzi na łatwe pytania” może stać się cyklem miniartykułów prezentujących różne popularne przekonania na temat nauki, które niekoniecznie musza się okazać prawdziwe. Taki nasz „Mythbusters”.

Dla mnie ranne wstawanie od lat było problemem. Zawsze wolałem siedzieć długo wieczorem, w coś pograć lub coś pooglądać, a rano pospać dłużej. Dziwiłem się kolegom, którzy mówili, że o 23:00 już są zmęczeni i idą spać, za to rano w pracy ja ziewałem i piłem kolejną kawę a ani wyglądali świeżo i pracowali wydajnie. Kilkakrotnie próbowałem się przestawić: nadludzkim wysiłkiem woli wstawałem o 6:00 – i już koło 11:00 opadałem z sił. Coś było nie tak. Czy jest możliwe zmienić swoje przyzwyczajenia dotyczące pory snu i czuwania?

Skąd naukowcy w Parku Jurajskim wzięli próbki DNA dinozaurów do sklonowania? Jak każdy pamięta z tego znakomitego filmu, pobrali ją z krwi, którą wcześniej opił się komar, zachowany w kropli bursztynu. W momencie tworzenia pierwszego filmu na podstawie scenariusza Michaela Chrichtona była to zwykła fantazja. Czy teraz jest inaczej? Czy mamy szansę odtworzyć żywego osobnika wymarłego gatunku na podstawie zachowanych próbek krwi?