Nie dziwią mnie skrajne oceny Aliens: Fireteam Elite. To potworek, ale nie potrafię się oderwać

Razem z dwójką innych graczy wychodzimy z ciasnego korytarza do wielkiej pieczary. Olbrzymia podziemna sala wydaje się pusta, ale to tylko pozory. Pierwsze bestie zaczynają pojawiać się na przeciwległym krańcu groty, widząc w nas zwierzynę do upolowania. Wkrótce sklepienie i ściany roją się od xenomorfów, widokiem przypominając pełne odnóż mrowisko. Niepokojący, ale jednocześnie na swój sposób piękny widok.

Wzorem Destiny, Diablo czy polskiego The Outriders, drużyna śmiałków zapuszcza się do samego legowiska wroga. Tylko współpraca graczy może zagwarantować im przetrwanie, zwłaszcza w późniejszych misjach. Wrogów jest bowiem znacznie więcej, amunicja lubi się szybko kończyć, natomiast życie marines nie odnawia się magicznie z upływem czasu. Każdy otrzymany cios ma tutaj znaczenie, każda apteczka jest na wagę złota, a każdy xenomorf może nam napsuć krwi. Zwłaszcza jeśli czyha na nas w ciemnym zaułku i powala z zaskoczenia.

Aliens: Fireteam Elite wykorzystuje klasyczną dynamikę kooperacyjnych gier sieciowych. Kosmiczni marines dzielą się na klasy o specjalnych umiejętnościach. Medyk stawia strefę leczącą, inżynier ma działko automatyczne, a wprowadzony z najnowszą aktualizacją phalanx korzysta z wielkiej tarczy. Nikt nie zmusza graczy do przyjmowania konkretnych ról, ale dobrze zbalansowana 3-osobowa drużyna ma znacznie większe szanse na przetrwanie niż skład samolubnych, gnających przed siebie Rambo.

Same misje - jak w większości gier co-op - nie są przesadnie odkrywcze. Zazwyczaj musimy przedostać się z punktu A do punktu B, od czasu do czasu broniąc danej strefy przed falami wrogów. Na szczęście w Aliens: Fireteam Elite walczymy nie tylko z xenomorfami, ale również syntetycznymi humanoidami, co nadaje palecie przeciwników odpowiedniego zróżnicowania. Tytuł w żaden zasadniczy sposób nie odświeża kooperacyjnych sieciowych strzelanin, z kolei w wielu obszarach oferuje mniej niż inne gry dostępne na rynku. Dlaczego więc gram w AFE już czwarty tydzień?

Przez kilka pierwszych misji dosłownie się przebiega. Gracz bez problemu rozprawia się z hordami Obcych, notując na liczniku po 300, 400 i 500 zatłuczonych bestii w każdym zadaniu. Gdy wydaje się już, że Aliens: Fireteam Elite to spacerek w parku, gra mniej więcej w środku kampanii znacząco podnosi poziom wyzwania. Nagle okazuje się, że granie na Rambo nie zawsze zdaje egzamin. Zaczyna się szukanie pomocy u towarzyszy. Eksperymentowanie z wyposażeniem. Wycofywanie. Testowanie nowych broni oraz taktyk. Dbanie o zróżnicowanie klas.

Zasady panujące w Aliens: Fireteam Elite są niezwykle bezwzględne. Jeśli nasza drużyna polegnie, misja kończy się niepowodzeniem. Nie możemy się odrodzić kilka pomieszczeń wcześniej, jak w Destiny. Nie możemy zacząć od punktu kontrolnego, jak w The Outriders. Dostajemy w twarz napisem Game Over i bezpowrotnie tracimy pół godziny postępu. Fatalna decyzja projektowa? Być może. Boli i frustruje? Na pewno. Odrzuca od gry? Zapewne część graczy. Jednak dla mnie takie wyzwanie jest uzależniające. Wychowany na dziesiątkach porażek podczas rajdów w Destiny, nie mam dosyć. Jeszcze jedna próba. I jeszcze. I znowu.

Gdy zwalam się wieczorem na kanapę, dociążany ciężarem mijającego dnia, Aliens: Fireteam Elite idealnie wpasowuje się w takie pół godziny rozgrywki. Porażka czy zwycięstwo - nie ma to większego znaczenia. Byle chwilę odpocząć, wyłączyć mózg i w coś postrzelać. Z kolei w AFE zdecydowanie nie brakuje celów do trafienia. Obcych na ekranie jest momentami cała masa, a poczucie zagrożenia z każdej strony stanowi silne DNA tej sieciowo-kooperacyjnej gry.

Wielkie futurystyczne spluwy kosmicznych marines od samego początku mają gigantycznego kopa. Strzelanie - chociaż niezwykle powtarzalne - jest zadziwiająco przyjemne. Nie jest to ten sam cudowny model konsolowego ostrzału co w Destiny, ale serie z karabinu dają frajdę. Zwłaszcza, że - nieco wzorem pastiszowej serii Earth Defence Force - przeciwnicy szybko padają pod gradem pocisków, pozwalając graczowi poczuć się jak prawdziwy kosmiczny twardziel, jak w miałkich filmach sci-fi z lat 90.

Zestawiając Aliens: Fireteam Elite z dosyć podobnymi Destiny czy The Outriders, gra w uniwersum Obcego jest odczuwalnie mniejsza, gorsza, mniej dopracowana czy gorzej zbalansowana. Mimo tego o The Outriders zapomniałem w dwa tygodnie od premiery, a z Alienem bawię się już miesiąc, walcząc o przetrwanie w zadaniach na wyższych poziomach trudności. Sam do końca nie wiem dlaczego, bo nagrodom za grind daleko do efektowności charakterystycznej dla broni i pancerzy z gier MMO.

Największe zalety:

Największe wady:

Twórcy Aliens: Fireteam Elite zrobili taką sobie grę kooperacyjną, ale niezłą grę w uniwersum Obcego. Producenci umiejętnie grają na znanych i lubianych nutach, mieszając do uniwersum wątki Prometeusza. Nic w tej grze nie jest wybitne, nic nie stanowi modelowego wzoru do naśladowania, ale widok Obcych biegnących po ścianach i sufitach w kierunku drużyny graczy po prostu robi wrażenie. Gra jest trochę jak World War Z: nie powala, nie zachwyca, ale ma w sobie to coś, przez co sieciowe lobby nie świeci pustkami.

Dzisiaj wieczorem znowu będzie grany Obcy, chociaż w kolejce czeka Kena oraz WarioWare.