Resident Evil

Fanatyzm nigdy nie jest pozytywnym zjawiskiem. Na szerszą skalę może niszczyć porządek społeczny, na węższą - porządek w budżecie. Jestem fanatycznym fanem serii Resident Evil, przez co Capcom strzyże mnie jak głupią owcę.

Pierwszy Kinect dla Xboksa 360 okazał się gigantycznym sukcesem. Dzięki sensorowi ruchu gry przeszły do mainstreamu, będąc stałym punktem parapetówek i imprez. Jestem przekonany, że PlayStation VR może zostać takim „Kinectem 2.0”. To najlepsza zabawka, jaką dostawiłem do konsoli.

PlayStation Experience 2016 niespodziewanie wyrosło na najważniejszą konferencję Sony w tym roku. Jeżeli nie mieliście czasu oglądać prezentacji medialnej, mam dla was rozpiskę najciekawszych gier ze zwiastunami.

To było jak grom z jasnego nieba. Nikt nie spodziewał się, że producenci Resident Evil 7 dostosują swoją grę do gogli PlayStation VR. A jednak! Nowa odsłona kultowej serii to pierwszoosobowy horror. Taki format jak mało który pasuje do wirtualnej rzeczywistości.

Tak dobrego zestawu tytułów możliwych do pobrania bez dodatkowych opłat jeszcze nie było. Warto kupić abonament PlayStation Plus na październik, chociażby dla samych darmowych gier!

Resident Evil 7 radykalnie zrywa z ostatnimi, nastawionymi na akcję i wybuchy odsłonami. Jeżeli miałbym do czegoś porównać grę osadzoną na luizjańskich bagnach, byłaby to Teksańska Masakra Piłą Mechaniczną.

Silent Hill, Fatal Frame, Clock Tower czy Amnesia - całe nasze doświadczenia ze wspaniałymi seriami horrorów będzie można wyrzucić do kosza. Po nowym zwiastunie Resident Evil 7 jestem przekonany, że nadchodzi zupełnie nowa era straszenia. Era, którą nie każdy z nas będzie w stanie przeżyć.

To nie jest pełna recenzja. Tej na Spider’s Web być może nigdy nie będzie. Wolę wrócić do fenomenalnego dema Resident Evil 7, niż męczyć się z Umbrella Corps w aktualnej formie. To bardzo ciekawa produkcja, ale w dniu premiery zbyt wiele w niej nie działa.

Popadłem w obłęd. Dokładnie ten sam, o którym mówił Albert Einstein. Ten sam, który umieściłem w tytule. Od tygodnia katuję demo Resident Evil 7, starając się odkryć wielką tajemnicę tej produkcji. Nie potrafię dać za wygraną.

W Spider’s Web mieliśmy już okazję bawić się PlayStation VR. To naprawdę dobry sprzęt, lecz ograniczony technologicznymi barierami. Z tego powodu sądziłem, że na PS VR trafią głównie mniejsze gry zręcznościowe o skromnej oprawie. Już dawno się tak nie pomyliłem.

Cholernie trudny wybór. W poplamionym krwią plecaku zostało tylko jedno wolne miejsce. Albo biorę tusz dla maszyny do pisania, dzięki czemu mogę zapisać stan gry, albo dodatkową amunicję do strzelby. Gra nie ma dla mnie litości – zaledwie sześć miejsc w ekwipunku na WSZYSTKIE przedmioty to horror sam w sobie. Z kolei zaraz za drzwiami czeka na mnie olbrzymi, szybki, zmutowany insekt.

Nvidia GeForce Now to nowa usługa, która jest tym dla branży gier, czym Netflix jest dla rynku filmów i serialów, a Spotify dla rynku muzycznego. Umożliwia ona posiadaczom urządzeń z serii Shield granie w ciekawe tytuły klasy AAA bez kupowania ich. Wystarczy, że uiszczą oni specjalny abonament.

Nie spodziewałem się, że w cenie 25 złotych dostanę tak zróżnicowany, ciekawy i obfity w zawartość produkt. Pierwszy odcinek Resident Evil: Revelations 2 to coś znacznie więcej niż tytuł na jeden wieczór. Stosunek zawartości do ceny jasno wskazuje, że to obowiązkowa pozycja dla każdego fana survival-horroru.

Już dawno nie czytałem tak bezczelnej wypowiedzi producenta gier. Podupadające studio Team Ninja postanowiło wziąć za zakładnika posiadaczy komputerów, szantażując ich zaprzestaniem wydawania tytułów na PC. O co się rozchodzi? O Dead or Alive 5, amatorskie modyfikacje, szczyty hipokryzji i pieniądze oczywiście.

Postanowiłem wyjść z przerażająco cichej rezydencji. Przeszedłem po wypolerowanych na błysk deskach i stanąłem przed głównymi, solidnie obitymi drzwiami. Pchnąłem je do przodu, lecz w tym samym momencie rzucił się na mnie przerażający, na poły zgniły pies. Nie miałem wyciągniętej broni, toteż piekielny pomiot od razu wgryzł się w moją krtań. Napis „Game Over” był kolejnym policzkiem. Właśnie tak się grało w 1996 roku. Niesamowite uczucie.

Podejście numer 7. Zjawa rzuca się w pościg. Kiedy biegnę przez korytarz, ta krzyczy przeraźliwie, zapraszając mnie w swoje śmiertelne objęcia. Zdeformowana kobieta wpada w pierwszą pułapkę, stając w ogniu. Uciekam dalej, wskakując na drabinę. Monstrum człapie za mną. Aktywuję kolejną pułapkę, triumfująco obserwując wijącą się w bólu maszkarę. Ta jednak podnosi się i idzie w moim kierunku, mnie z kolei blednie mina. Tak daleko jeszcze nigdy nie dotarłem. Mimo tego muszę zaczynać od nowa, bo wpadłem w szpony demona.