Czarna dziura

Kończąc swoje życie najmasywniejsze gwiazdy zapadają się pod wpływem własnej grawitacji, pozostawiając po sobie czarne dziury. Jeżeli są nieco mniej masywne eksplodują jako supernowe i pozostawiają po sobie niezwykle gęste gwiazdy neutronowe.

3,5 mln lat temu z centrum Drogi Mlecznej wystrzeliły dwa przeciwnie skierowane strumienie energii. Przez kolejny milion lat przodkowie ludzi na Ziemi widzieli je jako mglistą poświatę na niebie.

Naukowcy z Centrum Astrofizyki na Harvardzie oraz Black Hole Initiative (BHI) rzucają nowe  światło na to, jak czarne dziury rosną na przestrzeni czasu. Aby tego dokonać badacze stworzyli nowy model, który pozwala sprawdzić czy procesem dominującym jest wzrost przez akrecję materii, czy też przez łączenie z innymi czarnymi dziurami. 

Za pomocą najsilniejszych teleskopów na Ziemi, astronomowie dostrzegli regularne błyski radiowe pochodzące z bezpośredniego otoczenia supermasywnej czarnej dziury Sagittarius A* w centrum Drogi Mlecznej.

A gdyby tak w kierunku zewnętrznych rejonów Układu Słonecznego wysłać całą eskadrę niewielkich sond kosmicznych? Czy wtedy udałoby się potwierdzić istnienie pierwotnej czarnej dziury, która odpowiada za osobliwe orbity niektórych obiektów Pasa Kuipera? Autorzy dwóch niezależnych artykułów naukowych sądzą, że tak.

Od momentu zarejestrowania fal grawitacyjnych w 2015 r. naukowcy mieli już okazję obserwować procesy łączenia masywnych obiektów, takich jak czarne dziury czy gwiazdy neutronowe. Niemniej jednak badacze z Heidelbergu uważają, że takie same zdarzenia, ale zachodzące w centrach gęstych gromad gwiazd wyglądają inaczej.

Astronomowie z Europejskiego Obserwatorium Południowego (ESO) odkryli najbliższą dotąd czarną dziurę. Pozostałość po masywnej gwieździe znajduje się zaledwie 1000 lat świetlnych od Układu Słonecznego.

Choć od kilkudziesięciu lat nasłuchujemy przestrzeni kosmicznej, to póki co nikogo (jeżeli nie liczyć słynnego sygnału Wow!) jeszcze nie usłyszeliśmy. Teraz, grupa naukowców przedstawiła swój sposób na poszukiwanie sygnałów od innych cywilizacji. Jakby tego było mało, wiemy już, w którą stronę i jaki instrument powinniśmy zwrócić. 

Czarne dziury to naprawdę irytujące obiekty. Choć wiemy o nich całkiem sporo, to na przykład wciąż nie wiemy wiele o tym, jak się przemieszczają w przestrzeni. Nic dziwnego, wszak są całkowicie ciemne i nie można ich obserwować bezpośrednio. Teraz jednak naukowcom udało się dokładnie prześledzić ruch, czy wręcz nawet taniec, dwóch ogromnych czarnych dziur. 

Wielokrotnie w ostatnich latach astronomowie obserwowali zagładę gwiazd, które za bardzo zbliżyły się do supermasywnych czarnych dziur i zostały rozerwane przez ich ogromną grawitację. Teraz jednak udało się zauważyć gwiazdę, która takie zbliżenie przetrwała... przynajmniej częściowo.

Prowadzone od niemal trzech dekad obserwacje ścisłego otoczenia supermasywnej czarnej dziury znajdującej się w samym centrum Drogi Mlecznej, pozwoliły naukowcom przeanalizować ruch jednej z gwiazd i dowieść, że jest on zgodny z przewidywaniami Ogólnej Teorii Względności Einsteina.

Błyski promieniowania gamma to jedne z najsilniejszych eksplozji we wszechświecie. Naukowcy od dawna zastanawiali się, co jest źródłem energii dla tak potężnych wybuchów. Teraz jednak udało się wyjaśnić tę zagadkę.

Najnowsze dane z Kosmicznego Teleskopu Hubble'a dostarczają najsilniejszych dowodów na istnienie we wszechświecie czarnych dziur o masie pośredniej. Hubble potwierdził obecność takiej czarnej dziury w jednej z gęstych gromad gwiazd.

Studenci i badacze pracujący na danych z amerykańskiej sondy OSIRIS-REx krążącej wokół planetoidy Bennu przypadkiem zarejestrowali niezwykle ciekawy obiekt znajdujący się 30 000 lat świetlnych od nas. Jesienią ub.r. zbudowany przez studentów instrument REXIS, znajdujący się na pokładzie sondy, podczas obserwacji krawędzi planetoidy Bennu zarejestrował rozbłysk pochodzący z otoczenia czarnej dziury w gwiazdozbiorze Gołębia.

Astronomowie z Uniwersytetu Kalifornijskiego w Los Angeles (UCLA) odkryli nową klasę bardzo ciekawych obiektów krążących wokół supermasywnej czarnej dziury w samym centrum naszej galaktyki. Wyniki swoich badań opublikowali w renomowanym periodyku naukowym Nature.

Czarne dziury o masie gwiazdowej powstają, gdy masywne gwiazdy kończą swoje życie gwałtownym kolapsem. Obserwacje wykazały, że czarne dziury o masie gwiazdowej charakteryzują się masą około dziesięciu mas Słońca, co zgadza się z obecnie przyjmowanymi teoriami ewolucji gwiazd.

Astronomowie dzięki obserwacjom prowadzonym przy użyciu teleskopu VLT, należącego do ESO, zaobserwowali rezerwuary chłodnego gazu zebranego wokół niektórych z najwcześniejszych galaktyk we Wszechświecie. Pokłady te mogą wyjaśnić nam kilka zagadek związanych z istnieniem supermasywnych czarnych dziur.

Astronomowie odkryli właśnie czarną dziurę, która według naszej obecnej wiedzy… nie powinna istnieć. Znowu okazuje się, że wszechświat kryje przed nami jeszcze wiele tajemnic.

Bardzo możliwe, że jest to najszybciej poruszająca się gwiazda w naszej galaktyce. W czasach, kiedy S5-HVS1 nabierała swojej prędkości, nasz gatunek uczył się chodzić na dwóch nogach.

Jak wygląda coś, czego wedle intuicyjnego rozumowania nie powinno być nawet widać? Czarne dziury cechują się tak silną grawitacją, że nawet światło nie jest w stanie się uwolnić. Nie szkodzi.