przyszłość

Czy w układzie planetarnym obserwowanym przez astronomów też była cywilizacja przekonana o swojej wyjątkowości? Tego nie dowiemy się nigdy. Za to nasz Układ Słoneczny skończy podobnie, jak on.

Ciekawe, co ze współczesnej perspektywy bawi bardziej: wizja świata pełnego abstynentów czy jednak śmiesznie krótki dzień pracy. Niektóre przewidywania, o których w 1923 roku pisał krakowski „Ilustrowany Kuryer Codzienny” raczej się nie sprawdziły, ale znalazły się też takie będące strzałem w dziesiątkę.

35 lat od premiery „Powrotu do przyszłości”, gdy ta przyszłość już nadeszła, wciąż nie doczekaliśmy się ani latających samochodów, ani nawet masowej produkcji DeLoreanów. Może i dobrze. Ale za to oryginały tych legendarnych samochodów mamy i w Polsce.

Łapiecie się czasem na czymś takim, że w głębi ducha myślicie sobie, że przecież mamy 2018 rok, samych mądrych naukowców, NASA, MIT, no generalnie wszystko jest możliwe?

Wiecie co, nudzą mnie dziś nowe technologie. Jako wielki entuzjasta wszystkiego co nowe, jestem zniecierpliwiony czekaniem na kolejny przełom.

Co kilka dni trafiam na artykuł ostrzegający przed przyszłością, w której ludzie będą masowo uprawiali seks z robotami.

Piękny felieton napisał Walt Mossberg na koniec swojej długiej i pięknej dziennikarskiej kariery. Dający do myślenia. A w zasadzie to systematyzujący to, o czym rozmyślam od dawna.

Nasz redakcyjny Kubuś napisał dziś - w swoim ekwilibrystyczno-unikalnym stylu - że nudzą go technologie, bo nie ma już dziś wielkich przełomów.

Natalia Hatalska założyła instytut, który zajmuje się... przewidywaniem przyszłości. Jak sama mówi, nie przepowiada jej ze szklanej kuli ani nie wróży z fusów.

To przemawia do wyobraźni i pozwala objąć skalę zmian które zaszły na świecie w ostatnich 40 latach: 40 czy nawet 20 lat temu wizje mówiące o tym, że w przyszłości każdy będzie miał w kieszeni komputer o mocy większej niż ówczesne superkomputery była kusząca, ale niemal niewyobrażalna. Traktowało się ją jaką odległą mrzonkę. Dziś ta wizja już dawno się spełniła. Jak będzie wyglądał świat za 30 lat?

Samsung stara się przewidzieć przyszłość, a konkretnie to, jak będzie wyglądał świat za 100 lat. Jeśli wierzyć najnowszemu raportowi Koreańczyków, będziemy żyć w podwodnych miastach, mieć własne osady na Księżycu, a na wycieczkę dookoła świata wybierzemy się z całym naszym domem.

16 milionów dolarów - tyle kosztuje rakieta Falcon 9. 200 tysięcy dolarów - to koszt paliwa. Od razu wiadomo, co jest największym kosztem w lotach w kosmos. Ponowne wykorzystanie rakiet staje się na naszych oczach krokiem milowym w obniżeniu kosztów lotów w kosmos, a tym samym otworzeniem nowych możliwości dla ludzkości. Jednak z końcem roku opanował mnie nieco nostalgiczny nastrój. Mamy niesamowite możliwości, obserwujemy niesamowite rzeczy. I często ich nie doceniamy.

Pod tekstem Ewy Lalik pt. „Przyjdą roboty i zabiorą nam pracę (…)” rozgorzała ciekawa dyskusja nt. tego, co oznacza dla nas ludzi postępująca robotyzacja świata. Czytam tę i inne dyskusje i dochodzę do wniosku, że mamy tendencję do rozumienia „robotów” w kategoriach ludzkich, rodem z filmów sci-fi. A prawda jest taka, że roboty to po prostu roboty - dzisiaj i w przyszłości.

Na tę część programu Microsoft Underground Tour czekałem z największą atencją. Wiadomo bowiem, że to, co aktualnie znajduje się w portfolio największych firm technologicznych, to zaledwie mały ułamek tego, nad czym pracują pod kątem przyszłości. Żałuję, że nie wszystkim, co zobaczyłem i usłyszałem w Hardware Labs oraz Envisioning Center, mogę się z Wami podzielić.

Jest w “Sercu” Amicisa, wspaniałej (no może oprócz momentów oddawania życia w imię honoru czy granic), edukacyjnej i budującej empatię oraz szacunek dla drugiego człowieka książce scena, w której matka z Henrykiem idzie dać bieliznę potrzebującej kobiecie, której adres wydrukowano w gazecie. Trochę ciężko dziś w to uwierzyć - nie dość, że gazeta napisała o potrzebującej, to jeszcze podała adres? I co, nikt nie przyszedł zaśmiać się jej w twarz?

Simpsonowie - jak każda kultowa kreskówka - komentują rzeczywistość. Tym razem trafiło na Elona Muska i jego pęd do ulepszania świata. Muskowi trochę się dostało, a chęć zmieniania świata na lepsze skończyła się katastrofą dla gospodarki Springfield. I o ile nie przepadam za Simpsonami, o tyle są lepszym komentarzem do rzeczywistości i przyszłości niż niejeden profesjonalny artykuł czy bełkot Ray'a Kurzweila przewidujący tylko pozytywne zmiany.

Siedzę przed komputerem. Mówię do niego "Ok, Google" i pytam o coś. Otwiera się nowa karta z odpowiedzią. Na spacerze słucham muzyki w słuchawkach, jednym gestem przesuwam po prawej słuchawce w górę i muzyka robi się głośniejsza. Przesuwam do przodu jakby od niechcenia, zmienia się utwór. Muzyka leci z zegarka, ktoś dzwoni. Dotykam słuchawek, odbieram telefon i rozmawiam. Mam mało miejsca w pamięci telefonu. Bez zastanowienia klikam folder zdjęć z aparatu i usuwam go całego. I tak wszystko jest przecież w chmurze. A nawet w dwóch.

„Ona” – bez ciała, a jednak pełna emocji i bardziej ludzka niż niejeden człowiek. „Ona” jest jak strzał w pysk, jak zimny kubeł wody na pobudkę. „Ona” jest przerażająca, a tak szybko się zbliża.

Zaczynaliśmy od wielkich telefonów komórkowych, które przenośnymi można było nazwać głównie ze względu na fakt, że skrzynie, w których się znajdowały miały rączkę upodobniającą je do walizki. Potem przyszedł czas na telefony coraz mniejsze, aż pojawiły się smartfony i wszystko popsuły. Od urządzeń, których nawet kilka mogliśmy zmieścić bez wysiłku w kieszeni, dotarliśmy do momentu, kiedy istotną pozycję w testach zajmuje opis czy da się utrzymać smartfon podczas kilkunastominutowej rozmowy. Co dalej i czy gdzieś został popełniony błąd?

Tak wiem, brzmi to jak wariactwo. Gdy czytałem o tym, miałem wrażenie że rzeczywistość dogania fantastykę. Przed oczami stawały mi sceny z dwóch kompletnie różnych, fantastycznych światów. Pierwsza to leczenie się w płynie bacta w świecie Gwiezdnych Wojen - płynie, który pozwalał na regenerację tkanek i leczenie ran. Druga, to natryskiwane bezpośrednio na ciało, płynne ubrania, które opisywał Stanisław Lem w świecie przyszłości przedstawionym w powieści Powrót z gwiazd. Wygląda na to, że Shamees Aden, londyński projektant, ma wizję, która łączy obie te sceny.