Gry akcji

Istnieją ponad dwie dekady, ale ich gry policzycie na palcach jednej ręki. Trudno jednak zarzucić studiu Remedy Games lenistwo. Finowie mają w nosie komercyjne deadline’y, dopieszczają swoje gry do perfekcji latami. Podchodzą do siebie i swojej spuścizny właściwie bezkrytycznie, choć nie zawsze wychodzi im to na dobre. Kim właściwie są twórcy nadciągającego Quantum Break?

Budzisz się z gigantycznym bólem głowy. Nie masz pojęcia, gdzie jesteś. Stary magazyn? Opuszczony zakład przemysłowy? Pomimo ciemności, czujesz, że ktoś się w ciebie wpatruje. Dziewczyna. Chociaż pierwszy raz widzisz ją na oczy, ta twierdzi, że zna twoje imię. Jak podaje, jest więźniem w tym kompleksie, tak jak i ty. Z kolei wkrótce rozpocznie się gra, z której być może nikt nie wyjdzie żywy.

Jak to możliwe, że ta sama gra może być jednocześnie najlepszym, ale i najbardziej rozczarowującym i frustrującym doświadczeniem, jakie przeżyłem tego roku na handheldzie Nintendo? To proste – wszystko rozbija się o czynnik ludzki. To właśnie on determinuje, jak dobre jest Legend of Zelda: Tri Force Heroes.

To miała być najlepsza kampania dla jednego gracza w historii serii. Twórcy Halo 5: Guardians z pompą wprowadzają nową grywalną postać i obiecują iście hollywoodzki rozmach. Wyszedł poszarpany potwór Frankensteina. Na całe szczęście łatwo wyprzeć go z pamięci, spędzając dziesiątki godzin z kapitalnymi trybami wieloosobowymi.

Głównym błędem gry Mad Max nie jest ani powtarzalność, ani zagospodarowanie otwartego świata. Jest nim data premiery. Kalendarzowe zderzenie z Metal Gear Solid V żadnej grze akcji nie wyjdzie na dobre. Gdyby Maksymilian przyjechał nad Wisłę kilka tygodni wcześniej, wszyscy mówilibyśmy o tej kapitalnej produkcji.

Konsole ósmej generacji zamieniły się w smażalnie kotletów. Odgrzewa się wszystko, co możliwe. Wielkie hity pokroju The Last of Us, wspaniałe zestawy takie jak Halo Master Chief Collection, ale również zupełnie nieoczekiwane, żeby nie napisać niepożądane tytuły, co by wskazać Sleeping Dogs czy DMC. Na tle tych ostatnich Gears of War: Ultimate Edition to zupełnie nowa gra, opracowana niemal od podstaw.

Nie jestem wielkim miłośnikiem serii God of War. Kiedy jednak Kratos uprawiał swoje danse macabre w HD, kiedy raz za razem wciskałem przycisk na kontrolerze, a on wyrywał oko potężnego cyklopa, nie zaprzeczę – czułem przyjemność z krwawej, świetnie doszlifowanej rozgrywki. Tylko czy to wystarczy, aby wesprzeć gospodarkę starożytnej Grecji 144 złotymi?

Od dwóch dni eksterminuję ludność amerykańskich miast i miasteczek. Strzelam do cywili, policjantów i wojska. Rozjeżdżam przechodniów, masakruję ludzi na wiecach politycznych i powoduję katastrofy kolejowe. Hatred to gra pełna przemocy i kontrowersyjnych scen. Dla mnie największą kontrowersją jest jednak to, że produkcja gliwickiego Destructive Creations mogła być czymś znacznie, znacznie większym i bardziej złożonym.

Potrzeba było blisko dwóch lat cierpliwego oczekiwania, ale w końcu posiadacze mobilnych okienek się doczekali - Lepiej późno niż wcale - hit z Androida i iOS w końcu trafia na Windows Phone ! Uwypuklając przy okazji niewykorzystany potencjał platformy.

Kiedy producenci wypełnionej humorem Magicki biorą się za konsolową produkcję, z tego musi wyjść coś ciekawego. Helldivers czerpie garściami z gier pokroju Alien Breed czy Dead Nation. Do intensywnej akcji producenci dokładają jednak taktykę oraz drużynowe zgranie, które jest kluczem do sukcesu. W tak dobrego co-opa nie grałem od premiery Dying Light.

Uwielbiam kooperacyjną rozgrywkę. Borderlands, Resident Evil, Minecraft, Dead Island, Diablo – niezależnie do gatunku zawsze z chęcią sięgam po tytuły nastawione na współpracę między graczami. Kiedy więc dowiedziałem się, że twórcy Left4Dead pracują nad nową grą, nie posiadałem się z radości. Niestety, Evolve zawodzi na praktycznie każdej linii, będąc największym rozczarowaniem ostatnich lat. Nie przesadzam.

Już dawno nie czytałem tak bezczelnej wypowiedzi producenta gier. Podupadające studio Team Ninja postanowiło wziąć za zakładnika posiadaczy komputerów, szantażując ich zaprzestaniem wydawania tytułów na PC. O co się rozchodzi? O Dead or Alive 5, amatorskie modyfikacje, szczyty hipokryzji i pieniądze oczywiście.

Od wczoraj trwają otwarte-beta testy Battlefield: Hardline. Wraz z najnowszą strzelaniną EA dostaliśmy zupełnie nową otoczkę. Policjanci i złodzieje to w teorii rewelacyjny pomysł na zabawę. W praktyce znalezienie odpowiedniego środka ciężkości między znaną w serii wojną totalną, a kryminalnymi porachunkami jest niezwykle ciężkie.

Jestem jednocześnie rozczarowany i udobruchany. Rozczarowany, ponieważ kolejna wielka i wspaniała marka rozmienia się na drobne, w formie mobilnej produkcji z mikro-transakcjami. Relatywnie udobruchany, ponieważ ta jest naprawdę piękna i pomimo wewnętrznych płatności można spędzić z nią kilka miłych momentów.

Cztery lata i jeden dzień – dokładnie tyle czasu minęło od premiery Call of Duty: Black Ops. To ostatnia odsłona niesamowicie popularnej serii, którą z czystym sumieniem polecałem każdemu. Po 48 miesiącach wielkiej smuty Call of Duty ponownie daje przyjemność i jest warte rekomendacji. Cud? Żaden cud! Po prostu Activision nareszcie stworzyło ludzkie warunki do powstawania kolejnych strzelanin.

W końcu jest. Chociaż posiadacze iSprzętów mogli grać w République już od kilku miesięcy, tytuł dopiero teraz pojawił się w Google Play. Postanowiłem wydać 10 PLN i sprawdzić, o co właściwie tyle szumu. Muszę przyznać, że jestem zachwycony! Pomimo mobilnego formatu, République to prawdziwa gra AAA.

O Hatred zrobiło się głośno kilkanaście dni temu. Wtedy właśnie kontrowersyjny zwiastun polskiej produkcji zobaczył światło dzienne, wywołując burzę na światową skalę. Za sprawą gloryfikowania przemocy, znęcania się nad bezbronnymi cywilami oraz brutalnej rozgrywki polska gra bardzo szybko znalazła się na nagłówkach branżowych portali, paskach zagranicznych serwisów informacyjnych oraz w tysiącach internetowych komentarzy.

Podejście numer 7. Zjawa rzuca się w pościg. Kiedy biegnę przez korytarz, ta krzyczy przeraźliwie, zapraszając mnie w swoje śmiertelne objęcia. Zdeformowana kobieta wpada w pierwszą pułapkę, stając w ogniu. Uciekam dalej, wskakując na drabinę. Monstrum człapie za mną. Aktywuję kolejną pułapkę, triumfująco obserwując wijącą się w bólu maszkarę. Ta jednak podnosi się i idzie w moim kierunku, mnie z kolei blednie mina. Tak daleko jeszcze nigdy nie dotarłem. Mimo tego muszę zaczynać od nowa, bo wpadłem w szpony demona.

O ile pierwszą połowę materiału reklamowego promującego rodzimą produkcję oglądałem ziewając od ucha do  ucha, tak fragment przedstawiający rozgrywkę z Hatred naprawdę mną sponiewierał. Ta gra jest… zła. Tak po prostu.

Czy grzechem gry może być to, że ta jest "zaledwie" dobra? Niestety tak. Jestem zdumiony recenzjami Bound by Flame. Większość publicystów zarzuca produkcji studia Spiders jej... poprawność. Czy to naprawdę zbyt mało dla tytułu przynależącego do bezlitosnego gatunku cRPG?