Gry akcji

Wyobraźcie sobie, że wchodzicie do najlepszej knajpki w waszym życiu. Jest świetnie, gdyby nie jeden, zasadniczy problem – nie możecie niczego zjeść ani wypić. Pozostaje wam tylko patrzenie. To chyba najlepsze podsumowanie tego, czym jest No Man’s Sky.

Będąc na targach E3 2016 miałem okazję zagrać w pierwszą zaprezentowaną szerszej publice wersję gry Dead Rising 4. Nie lubię gier o zombiakach, ale ten tytuł ma coś w sobie.

God of War to bez wątpienia król konsolowych slaherów. A jego nowa odsłona, zaprezentowana po raz pierwszy na konferencji Sony, jest dość… oryginalna. Nie miejsce jednak złudzeń: Kratos to nadal maszyna do mordowania.

Miałem przyjemność obcować na zamkniętym pokazie z grą Days Gone, która… no cóż, jest powiewem świeżości na ścigającym własny ogon rynku gier wideo. Szykuje się potencjalny hit!

Podczas targów E3 2016 miałem przyjemność usiąść z przedstawicielami studia Bungie i porozmawiać o nowym dodatku Rise of Iron do Destiny. A także o przyszłości samego studia, jak i marki Destiny.

Miałem okazję za zamkniętymi drzwiami obejrzeć tę grę na „żywym kodzie” w akcji. I wiecie co? Coś czuję, że to jedna z tych gier, dla których warto kupić nowy sprzęt do grania. A w tym wypadku PlayStation 4.

Activision było uprzejme za zamkniętymi drzwiami pokazać mi długi fragment kampanii dla pojedynczego gracza w Call of Duty: Infinite Warfare. I jestem kupiony. Gra zapowiada się świetnie.

Wita mnie zaskakująco brutalny film. Tortury. Kobieta ginie od ciosów młotkiem zadanych prosto w twarz. Udaje mi się uciec. Wychodzę na amerykańską ulicę. Przepięknie zaprojektowaną, ociekającą brudnym klimatem. Jestem zachwycony! No, a chwilę potem sięgam po karabin i wszystko zaczyna się walić niczym domek z kart.

Istnieją ponad dwie dekady, ale ich gry policzycie na palcach jednej ręki. Trudno jednak zarzucić studiu Remedy Games lenistwo. Finowie mają w nosie komercyjne deadline’y, dopieszczają swoje gry do perfekcji latami. Podchodzą do siebie i swojej spuścizny właściwie bezkrytycznie, choć nie zawsze wychodzi im to na dobre. Kim właściwie są twórcy nadciągającego Quantum Break?

Budzisz się z gigantycznym bólem głowy. Nie masz pojęcia, gdzie jesteś. Stary magazyn? Opuszczony zakład przemysłowy? Pomimo ciemności, czujesz, że ktoś się w ciebie wpatruje. Dziewczyna. Chociaż pierwszy raz widzisz ją na oczy, ta twierdzi, że zna twoje imię. Jak podaje, jest więźniem w tym kompleksie, tak jak i ty. Z kolei wkrótce rozpocznie się gra, z której być może nikt nie wyjdzie żywy.

Jak to możliwe, że ta sama gra może być jednocześnie najlepszym, ale i najbardziej rozczarowującym i frustrującym doświadczeniem, jakie przeżyłem tego roku na handheldzie Nintendo? To proste – wszystko rozbija się o czynnik ludzki. To właśnie on determinuje, jak dobre jest Legend of Zelda: Tri Force Heroes.

To miała być najlepsza kampania dla jednego gracza w historii serii. Twórcy Halo 5: Guardians z pompą wprowadzają nową grywalną postać i obiecują iście hollywoodzki rozmach. Wyszedł poszarpany potwór Frankensteina. Na całe szczęście łatwo wyprzeć go z pamięci, spędzając dziesiątki godzin z kapitalnymi trybami wieloosobowymi.

Głównym błędem gry Mad Max nie jest ani powtarzalność, ani zagospodarowanie otwartego świata. Jest nim data premiery. Kalendarzowe zderzenie z Metal Gear Solid V żadnej grze akcji nie wyjdzie na dobre. Gdyby Maksymilian przyjechał nad Wisłę kilka tygodni wcześniej, wszyscy mówilibyśmy o tej kapitalnej produkcji.

Konsole ósmej generacji zamieniły się w smażalnie kotletów. Odgrzewa się wszystko, co możliwe. Wielkie hity pokroju The Last of Us, wspaniałe zestawy takie jak Halo Master Chief Collection, ale również zupełnie nieoczekiwane, żeby nie napisać niepożądane tytuły, co by wskazać Sleeping Dogs czy DMC. Na tle tych ostatnich Gears of War: Ultimate Edition to zupełnie nowa gra, opracowana niemal od podstaw.

Nie jestem wielkim miłośnikiem serii God of War. Kiedy jednak Kratos uprawiał swoje danse macabre w HD, kiedy raz za razem wciskałem przycisk na kontrolerze, a on wyrywał oko potężnego cyklopa, nie zaprzeczę – czułem przyjemność z krwawej, świetnie doszlifowanej rozgrywki. Tylko czy to wystarczy, aby wesprzeć gospodarkę starożytnej Grecji 144 złotymi?

Od dwóch dni eksterminuję ludność amerykańskich miast i miasteczek. Strzelam do cywili, policjantów i wojska. Rozjeżdżam przechodniów, masakruję ludzi na wiecach politycznych i powoduję katastrofy kolejowe. Hatred to gra pełna przemocy i kontrowersyjnych scen. Dla mnie największą kontrowersją jest jednak to, że produkcja gliwickiego Destructive Creations mogła być czymś znacznie, znacznie większym i bardziej złożonym.

Potrzeba było blisko dwóch lat cierpliwego oczekiwania, ale w końcu posiadacze mobilnych okienek się doczekali - Lepiej późno niż wcale - hit z Androida i iOS w końcu trafia na Windows Phone ! Uwypuklając przy okazji niewykorzystany potencjał platformy.

Kiedy producenci wypełnionej humorem Magicki biorą się za konsolową produkcję, z tego musi wyjść coś ciekawego. Helldivers czerpie garściami z gier pokroju Alien Breed czy Dead Nation. Do intensywnej akcji producenci dokładają jednak taktykę oraz drużynowe zgranie, które jest kluczem do sukcesu. W tak dobrego co-opa nie grałem od premiery Dying Light.

Uwielbiam kooperacyjną rozgrywkę. Borderlands, Resident Evil, Minecraft, Dead Island, Diablo – niezależnie do gatunku zawsze z chęcią sięgam po tytuły nastawione na współpracę między graczami. Kiedy więc dowiedziałem się, że twórcy Left4Dead pracują nad nową grą, nie posiadałem się z radości. Niestety, Evolve zawodzi na praktycznie każdej linii, będąc największym rozczarowaniem ostatnich lat. Nie przesadzam.

Już dawno nie czytałem tak bezczelnej wypowiedzi producenta gier. Podupadające studio Team Ninja postanowiło wziąć za zakładnika posiadaczy komputerów, szantażując ich zaprzestaniem wydawania tytułów na PC. O co się rozchodzi? O Dead or Alive 5, amatorskie modyfikacje, szczyty hipokryzji i pieniądze oczywiście.