Szymon Radzewicz

Finały tegorocznej edycji Intel Extreme Masters po raz drugi odbędą się w katowickim Spodku. Spider’s Web jest partnerem medialnym najgłośniejszego e-sportowego wydarzenia w Europie i właśnie z tej okazji mamy dla Was kilka wejściówek do wzięcia. Zainteresowani?

Tegoroczne finały Intel Extreme Masters po raz drugi będą rozgrywane w katowickim Spodku. W imieniu redakcji Spider’sWeb, patrona medialnego wydarzenia, gorąco zapraszam Wam do wzięcia udziału w widowisku o rekordowej ilości nagród i atrakcji. Rozpoczynające się 14 marca finały będą większe, ciekawsze i bardziej atrakcyjne, niż kiedykolwiek wcześniej.

Polskie studio Vivid Games dołożyło do pieca. Ich najnowsza, współtworzona z legendarnym twórcami z Platige Image gra zapowiada się kapitalnie. Raptem wczoraj pisałem, że produkcje na platformy mobilne są u progu kolejnej rewolucji, aby dzisiaj zobaczyć pierwsze grafiki rewelacyjnie zapowiadającej się gry, prosto z naszego rodzimego podwórka. Godfire: Rise of Prometheus powala.

Pomimo silnego, oddolnego wsparcia internautów, Ouya rozczarowała graczy. Konsola z Androidem straszyła lichym wykonaniem, zwłaszcza kontrolerów. Największe grzechy crowdfundingowego projektu chce teraz naprawić znana graczom firma Mad Catz, wydając Mad Catz M.O.J.O. M.O.J.O. naprawia wszystkie najważniejsze błędy konsoli Ouya, my z kolei testujemy ją dla Was jako pierwsi w Polsce.

Niezależnie, czy mówimy o serii wydawanej przez Activision czy EA, dwie najpopularniejsze sieciowe strzelaniny prezentują podobny model biznesowy – po debiucie podstawowej gry jej żywotność przedłuża się płatnymi dodatkami, które wprowadzają nowe bronie i mapy. I obcych. Zwłaszcza obcych, jeżeli jesteście miłośnikami serii Call of Duty. Postanowiliśmy sprawdzić, czy ikona filmowego horroru oraz zamiana żywych trupów na najeźdźców z kosmosu dodała Ghosts połysku, którego tytułowi zdecydowanie brakuje.

Strażnik padł na ziemię, od uderzenia pałką. Jego towarzysz zobaczył mnie, rozbierając z mroku blaskiem pochodni. Wyjmując ostrze z pochwy, ruszył w moim kierunku, krzycząc i stawiając wszystkich w Mieście na nogi. Odwróciłem się na pięcie i zacząłem uciekać. Pędziłem ciasnymi uliczkami, skacząc po skrzyniach niczym Altair, wprawiając w kompleksy pannę Croft. Kolejne gzymsy i balkony pokonywałem susami, słysząc za sobą okrzyki wartowników. Kiedy już miałem zyskać przewagę nad sługusami Barona, postać zacięła się na kilkunastocentymetrowym murku. „System” nie przewidział, że ten może być przeszkodą terenową. Kilka ciosów przez plecy i Garrett, Król Złodziei, musiał zaczynać zadanie od nowa. Thief jest niezwykle nierówną produkcją. To jednocześnie tytuł, który powala na ziemię klimatem, jak również daje po zębach nieprzemyślanymi rozwiązaniami. Strona wizualna jest zarówno niezwykle piękna, ale również momentami po prostu paskudna. O ile skradanie się w mroku to duża przyjemność, tak elementy fachu złodziejskiego takie jak otwieranie zamków czy rozbrajanie pułapek w ogóle nie cieszą – konkurencja posiada znacznie bardziej ciekawe patenty. Bohater Garrett jest niezwykle zwinny, lecz jeżeli jakaś przeszkoda nie została zauważona przez twórców, nie pokonamy jej, chociażby miał by to być mały murek. Przedstawiony za pomocą mrocznego Miasta świat jest kapitalny, lecz scenariusz opowieści pozostawia wiele do życzenia.

Konsole ósmej generacji stawiają na społecznościowy charakter i interakcje pomiędzy graczami. Ci po raz pierwszy w historii mogą stransmitować swoją rozgrywkę na żywo, będąc oglądanymi przez tysiące widzów, również z poziomu konsol. Nowe możliwości dla graczy zrodziły nowe pomysły, które niekoniecznie mogą być po myśli producentów. Dzisiaj na najpopularniejszych kanałach w PlayStation 4 dominują ludzie, nie gry. Jest to o tyle ciekawe, że oficjalnie funkcja streamowania obrazu nie pozwala na bezpośrednie przekazywanie obrazu z kamery, a jednie z samej gry.

Thief to najgłośniejsza produkcja ostatniego czasu. Na spektakularny powrót Garretta liczyli wszyscy fani kultowej, niezwykłej serii, amatorzy cyklu Assassin’s Creed oraz osoby zauroczone pięknem oraz klimatem rewelacyjnego Dishonored. Król Złodziei powraca i chociaż wiek oraz długi urlop zdecydowanie nadszarpnął jego zdolności, ten wciąż ma wiele sztuczek w szerokich rękawach.

Bloober Team znalazł odpowiedni moment, aby wydać swoje najnowsze dzieło. Biblioteka gier na PlayStation 4 wciąż jeszcze nie jest zbyt obfita, natomiast rewelacyjne produkcje niezależne pokazały, że doskonale odnajdują się na konsoli Sony. Niestety, wszyscy ci, którzy kupili Basement Crawl, muszą czuć się nabici w butelkę.

W dodatku jeszcze jak. Muszę przyznać, jestem pod ogromnym wrażeniem. Wersja beta A Realm Reborn po raz kolejny przypomniała mi, jak szybko zanikają różnice między komputerami oraz konsolami, kiedy przyjdzie nam mówić o samej rozgrywce. Ulepszone Final Fantasy XIV nie tylko pokazało, że może być równie dobre, co gry MMORPG na PeCety, ale jest od części z nich zdecydowanie lepsze.

Zawsze przerażała mnie wizja zamknięcia w szpitalu psychiatrycznym. Wyobraźcie to sobie – jesteście w pełni poczytalni, staracie się wytłumaczyć to pracownikom, lecz oni traktują Was jak resztę „pensjonariuszy”, uspokajając na przemian tabletkami oraz zastrzykami. Perspektywa bezsilnej walki z niesprawiedliwie osądzającym mnie systemem sprawia, że dostaję ciarek. Właśnie taka wizja jest głównym motywem Sanitarium – jednej z najlepszych mieszanek gier przygodowych i horroru, jakie kiedykolwiek powstały.

Naprawdę rzadko zdarza mi się być w takiej sytuacji. Jestem świeżo po napisach końcowych ostatniej odsłony Final Fantasy na konsole siódmej generacji. Nie potrafię jednak odpowiedzieć, w jakim stylu Square Enix pożegnało się z Xboksem 360 oraz PlayStation 3. Lightning Returns: Final Fantasy XIII to zarówno oryginalne dzieło, jak i nietrafiony bubel. Tytułowi nie można odmówić oryginalności oraz impetu, ale na pewno nie tego spodziewali się wszyscy miłośnicy niezwykle popularnej serii Final Fantasy.

Już 5,3 miliona konsol PlayStation 4 trafiło w ręce graczy. Pochodzące z Azji, Europy oraz obu Ameryk dane na pewno cieszą Sony, ale dla mnie, gracza, nie jest to najlepsza wiadomość pod słońcem. Pomimo posiadania PS4, z którego jestem naprawdę zadowolony, brak „równowagi w mocy” może spowodować więcej złego, niż dobrego. Chociaż Xbox One wciąż prowadzi równoprawną walkę, tendencje wskazują, że Microsoft musi wykonać kilka zdecydowanych ruchów, aby w dłuższej perspektywie nie podzielić losu Wii U.

Z PlayStation 4 spędziłem setki godzin, ogrywając za jej pomocą przynajmniej kilkanaście produkcji. Zżyliśmy się ze sobą, ja natomiast wciąż stoję na stanowisku, że to naprawdę dobry sprzęt dla każdego gracza. Nie napiszę jednak, że sprzęt idealny. Sony wciąż ma przed sobą jeszcze wiele do zrobienia, chociaż już teraz PS4 jest narzędziem oferującym nowe doznania, z którymi nigdy wcześniej nie zetknąłem się na konsoli. Przed Wami największe plusy i minusy najnowszej platformy Sony, czyli opinia ukształtowana w ogniu setek godzin świetnej roz(g)rywki.

Nie jestem zwolennikiem DLC. Dodatkowa zawartość to często bezczelnie wycięte fragmenty gry, które powinny się w niej znaleźć od samego początku. Zanim jeszcze dana produkcja wyląduje na sklepowych półkach, już słyszymy o dziesiątkach DLC do niej, a nawet sezonowych przepustkach dających dostęp do kota w worku. Downloable Content to bardzo łatwy i szybki zarobek dla twórców, bardzo często przy ich minimalnym wkładzie. Kiedy więc usłyszałem, że w Naughty Dog pracują nad dodatkową zwartością dla kapitalnego The Last of Us, nie bez powodów kręciłem nosem. Twórcom najlepszej gry 2013 roku po prostu nie wypada zniżać się do poziomu Activision czy Electronic Arts. No i się nie zniżyli.

Goat Simulator to program studia Coffee Stain tworzony podczas imprezy Global Game Jam. Jego zadaniem była nauka silnika fizycznego UDK na potrzeby innych gier. Kiedy film prezentujący komputerową kozę w akcji wyciekł do Internetu, twórcy zostali zalani prośbami i żądaniami o wydanie irracjonalnej produkcji w wersji komercyjnej. Poza rozbawionymi do łez graczami, Goat Simulatorowi kibicowały również redakcje zagranicznych serwisów, a nawet… Valve.

Kiedy latem ubiegłego roku informowałem o nowej, mobilnej odsłonie Dungeon Keepera, przepełniały mnie obawy. Electronic Arts zabiło już wiele pięknych marek i byłem przekonany, że podobny los spotka uznane przez graczy arcydzieło. Część z Czytelników zarzuciła mi, że tak nie wypada, wyrokować jedynie po materiałach promocyjnych. Mimo wszystko instynkt mnie nie zawiódł, natomiast mobilny Dungeon Keeper stanowi modelowy wzór na to, jak zniszczyć piękną kiedyś grę, wszystkimi możliwymi sposobami.

Battle of Z, podobnie jak najnowszy film kinowy z uniwersum Dragon Balla, stanowi olbrzymią odskocznię od przyjętego schematu. Twórcy wciąż eksperymentują z formą, starając się nie zamykać kultowej mangi w formie prostej bijatyki. Niestety, drużynowe starcia będące wizytówką Dragon Ball Z:  Battle of Z nie zdają egzaminu. Nowa gra Namco Bandai to nietrafiona hybryda, która sprawia wrażenie stworzonej na szybko, w oparach zainteresowania filmem.

Mobilne Grand Theft Auto: San Andreas w końcu wylądowało w sklepie Windows Phone. Tytuł nabyłem na zasadzie impulsu i chociaż nie żałuję ani jednego wydanego grosza, znowu jestem rozczarowany. Chyba nigdy nie doczekam się udanej, trójwymiarowej odsłony GTA, która doskonale sprawuje się na dotykowych ekranach.

Tomb Raider Definitive Edition od kilku dni znajduje się na sklepowych półkach. Reedycja hitu z 2013 roku wprowadza Larę Croft – jedną z największych ikon komputerowej i konsolowej roz(g)rywki – na salony konsol nowej aktualnej generacji. Czy upiększona edycja produkcji wydanej podczas minionej zimy naprawdę była konieczna? Jeżeli tak, to dla kogo?