perły z lamusa

Legenda powstania Painkillera jest prosta jak sama gra: Adrian Chmielarz, już wtedy weteran game developmentu w Polsce, postanowił stworzyć coś swojego. Grę, co do której będzie miał przekonanie, że nie odstaje jakością od tych tworzonych na zachodzie.

Perły z lamusa to tak szacowna seria na Spider's Web, że długo musiałem czekać, aż koledzy pozwolą mi coś w niej napisać. Długo prosiłem, aż w końcu nadszedł ten czas. Piotrek Barycki powiedział do mnie: "Hubert! Jesteś sam już stary, więc możesz opisać jakąś starą grę na piątek". Pozostała kwestia wyboru gry. Okazało się to być łatwe - po przejrzeniu listy gier opisywanych przez kolegów, zauważyłem, że brakuje na niej pewnej Bardzo Ważnej Gry.

Mało kto nie chciał się przynajmniej raz w życiu wcielić w rolę Indiany Jonesa. Inteligentny, dowcipny naukowiec, który nie spędza przy tym dłużących się godzin za biurkiem, a w poszukiwaniu antycznych artefaktów (czy przy okazji prób ratowania świata) przemierza zapomniane obszary naszego globu. Niestety szanse na to, żeby stać się nim w prawdziwym świecie były dość niewielkie, ale żeby postrzelać z bicza nie trzeba było wcale wychodzić z domu.

Twórcy z Raven Software stanęli przed narracyjnym wyzwaniem. Po sukcesie Jedi Knight LucasArts od razu złożył zamówienie na kolejną odsłonę serii. Producenci mieli wątpliwości co do ponownego obsadzenia w głównej roli potężnego Jedi Kyle’a Katarna. Deweloperzy chcieli postawić na rozwój postaci i zdobywanie nowych umiejętności. Właśnie tak powstało Jedi Academy.

Są gry, które mimo upływu lat po prostu nie są w stanie się zestarzeć, dostarczając kolejnym pokoleniom (!) doskonałej rozrywki. Są gry, których archaiczna dziś oprawa graficzna tylko dodaje uroki. Są wreszcie takie, którym wciąż aktywna społeczność po prostu nie daje umrzeć. I do tych wszystkich kategorii z pewnością zalicza się Transport Tycoon.

Zawsze przerażała mnie wizja zamknięcia w szpitalu psychiatrycznym. Wyobraźcie to sobie – jesteście w pełni poczytalni, staracie się wytłumaczyć to pracownikom, lecz oni traktują Was jak resztę „pensjonariuszy”, uspokajając na przemian tabletkami oraz zastrzykami. Perspektywa bezsilnej walki z niesprawiedliwie osądzającym mnie systemem sprawia, że dostaję ciarek. Właśnie taka wizja jest głównym motywem Sanitarium – jednej z najlepszych mieszanek gier przygodowych i horroru, jakie kiedykolwiek powstały.

Na pewno wiecie, co mną motywowało do napisania tego tekstu. Kilka dni temu odszedł Tom Clancy, człowiek, bez nazwiska którego nie powstałoby wiele wspaniałych gier, w jakie miałem przyjemność grać na przestrzeni lat. Tytuły sygnowane jego marką były lepsze i gorsze. Czy to rozczarowujące EndWar, czy też świetne Splinter Cell: Blacklist, nazwisko Clancy’ego gościło na moim dysku twardym systematycznie, dostarczając wiele tygodni roz(g)rywki. Tytułem, od którego zaczęła się moja przygoda z wirtualnymi światami wspieranymi przez utalentowanego pisarza, jest jednak Rainbow Six. To za jego pomocą Clancy wdarł się do świadomości graczy i to od niego tak naprawdę zaczęła się poważna zabawa z komputerowymi political-fiction.

Gra przygodowa z 1995 roku nie zapisała się na stałe w historii. Została zepchnięta w jej mrok, wraz z całą swoją kontrowersyjną i niepokojącą zawartością. Być może to dobrze, biorąc pod uwagę elementy zawarte w tym tytule. Z drugiej strony, I Have No Mouth (…) była produkcją na tyle odważną, że ociekała tematami, po które nawet dzisiaj nie sięgają utalentowani twórcy. To tylko jeden z powodów, aby przypomnieć sobie I Have No Mouth and I Must Scream.

Nieco zapomniana gra Infogrames z 1992 roku posiada szereg zasług dla całej branży. Gdyby nie Alone in the Dark, nie mielibyśmy dzisiaj takich marek jak Resident Evil czy Silent Hill. Krótkie dzieło Francuzów wydane na MS-DOS, 3DO oraz Mac OS zachwycało. Tytuł był kamieniem milowym dla gatunku survival-horroru, na stałe wiążąc go z grafiką 3D. Chociaż dzisiaj Alone in the Dark wywołuje uśmiech, nie strach, ilość rewolucyjnych rozwiązań zastosowanych w grze z 1992 roku wciąż imponuje.

Kiedy pierwszy raz wcieliłem się w postać Księcia, byłem przytłoczony. Rewelacyjna, trójwymiarowa grafika, ogrom możliwości oddany w ręce graczy, zdolność rozglądania się bohaterem nie tylko na boki, ale również w górę i w dół… Duke Nukem 3D stał się dla mnie rewolucją, przykładem rozwoju gier w stronę „realistycznej” strony wizualnej, nad którą zachwytów nie było końca. Co najciekawsze, uruchamiając Duke Nukem 3D w 2013 roku, wciąż można odnieść wrażenie, że część z producentów jest lata świetle za kamieniem milowym od 3D Realms.

Gra z gatunku tych, w które nie powinien grać pięciolatek, choć tyle w tym dobrego, że w czasie burzy trudno będzie go potem namówić na siedzenie przed komputerem. 

Było wiele wybitnych gier strategicznych w historii, ale nad kilka wielkich RTS-ów zawsze przedkładałem Knights & Merchants. Nic nie poradzę, to była miłość od pierwszego wejrzenia. 

Istniała taka gra, która mimo prymitywnych zasad rozgrywki, mimo bycia nachalną reklamą jednej firmy, kradła całe godziny przed komputerem. Mowa tu o Lotusie, dziele, tak po prostu, wybitnym.

Pamiętacie pierwsze Wormsy? Jeśli przypadły Wam do gustu uzbrojone robale, którym arsenału pozazdrościłby John Rambo w… Rambo, to z pewnością znacie także Liero. Gotowi na niesamowity arsenał i fontanny krwi?

Nie pamiętam, czy poczciwe "Gobliny" były moją pierwszą grą przygodową, ale jest to bardzo prawdopodobne. Szczerze mówiąc z perspektywy lat trudno mi jest je nawet uznawać za jakąś wyrocznię jakości w gatunku, ale kilka plansz dzięki swojej nieszablonowej oprawie, zapadło mi w pamięci. 

Supaplex powstał ponad dwie dekady temu, bowiem w zamierzchłym roku 1991. 16-bitowa produkcja wyszła spod rąk dwóch studentów ze Szwajcarii, Philipa Jespersena oraz Michaela Stoppa. Klon Boulder Dasha został wydany przez Digital Integration.

Airline Tycoon był jednym z pierwszych tycoonów, który miałem okazję ograć. Tytuł zyskał moje uznanie nie tylko z powodu świetnej, komiksowej grafiki, dużej grywalności, ale także zapadającej w pamięć lokalizacji.

Pisząc wczoraj o przecenach na Xboksa, wspominałem między innymi o Red Dead Redemption. Choć akcja RDR w większości rozgrywa się na terenie Arizony, jej trzeci akt bardzo przywodził mi na myśl stareńką grę od Silmarils - Colorado. 

Jest to drugi wpis z cyklu poświęconego najnowszej gry z serii Tomb Rider, który organizujemy wspólnie z firmą Cenega. W poprzednim odcinku pisaliśmy o specjalnej aplikacji na Facebooku i o nagrodach przewidzianych dla graczy.

"Mój brat Toshiro. Kira, kobieta którą kochałem. Baku, mój przyjaciel z dzieciństwa. Nie mogę przywrócić im życia, ale mogę ich pomścić. Jeszcze Kathryn (…). To dość skomplikowane."