Joanna Tracewicz

W 1987 roku Red Hot Chili Peppers wydało singiel „Fight Like a Brave”, promujący krążek „The Uplift Mofo Party Plan”. Na plakacie, reklamującym pierwszy kawałek ze wspomnianej płyty, widnieje czterech członków zespołu (dosłownie!), którzy na swoje przyrodzenia założyli skarpety. Jeśli ponad 20 lat temu fotografia tego kalifornijskiego zespołu mogła szokować i zostać uznana za dowcipną, dziś coraz rzadziej tego typu kreacje traktujemy jak żart. Być może dlatego, że ktoś nieświadomie przesunął magiczną granicę pomiędzy dobrym a złym smakiem.

Wiosna w pełni. Czas wyjść z zaciemnionego pokoju i odpuścić kolejną partię w League of Legends. Dla tych, którzy nie mogą rozstać się z elektroniką i rywalizacją też znajdzie się parę pomysłów na spędzenie wolnego czasu na świeżym powietrzu. Geocaching to gra terenowa, która pozwala jungle’ować i poczuć się jak współczesny Indiana Jones czy bohaterowie filmu „Miłość, szmaragd i krokodyl”. A wszystko to możliwe za sprawą technologii, którą wynaleziono 14 lat temu.

Internet to paskudne i brutalne miejsce, w którym nikt nie lubi już miłych osób. Moda na bycie sympatycznym i przyjaznym skończyła się, zanim na dobre mogła się rozpocząć. Teraz funkcjonuje tylko na blogach piętnastolatek, które bez zażenowania w komentarzach piszą do siebie: „Cudownie, zajrzyj do mnie!”, okraszając to mnóstwem emotikon tak wymyślnych, że trudno połapać się, gdzie jest głowa pluszowego misia, a gdzie jego tyłek.

Choć 70 % nauczycieli w UE uznaje znaczenie kształcenia za pomocą metod z wykorzystaniem technologii i treści cyfrowych, jedynie 20–25 % uczniów ma nauczycieli, którzy są w tej dziedzinie kompetentni i którzy ich wspierają. Takie dane możemy odnaleźć w komunikacie Komisji Europejskiej do różnych organów z dnia 25 września 2013 r. Zmienić te proporcje mogą miejsca, które stawiają na rozwój i pasję ludzi zaangażowanych. Hackerspace’y czy hacklaby to przestrzenie, które zrzeszają kreatywne osoby i umożliwiają im pracę nad swoimi projektami, najczęściej z zakresu informatyki, nowych technologii, designu czy szeroko rozumianej sztuki nowoczesnej.

W dobie gender nie chcemy myśleć o sobie sztampowo. Choć jedni wciąż upierają się, że facet to biały podkoszulek i piwny oddech, a kobieta to minispódniczka, obcasy, fartuszek i zapach ciasta, chcę wierzyć, że o naszych preferencjach decyduje doświadczenie, aspiracje i osobowość. Według jednych z ostatnich badań firmy Gemius, okazuje się, że moje pobożne życzenia to jeden wielki lewacki bełkot – faceci chcą seksu, gier komputerowych oraz dobrej fury, a kobiety dbają o dom, zdrowie i rodzinę albo gromadzą zapasy ciuchów na wypadek apokalipsy.

Dystans w Internecie jest jak kosmici, każdy o nim słyszał, ale nikt jeszcze nie widział go na własne oczy. To przerażające, ale mimo tego, że żyjemy w XXI i nic już nas nie powinno dziwić, w Sieci nadal istnieje tabu i ma się całkiem dobrze. Funkcjonuje spora grupa internautów, która w imię jakiejś dziwnej idei (prawdopodobnie obrony człowieczeństwa) postępuje zgodnie z zasadami tzw. dulszczyzny, przecząc sobie na każdym kroku. Ba, nie tylko sobie! Przy okazji paru wiekom historii.

Nadchodzi wielki finał serialu „True Detective”. W poniedziałek o godzinie 22:00 HBO Polska wyemituje ósmy, finałowy odcinek „True Detective”. Serial, cieszący się ogromną popularnością doczeka się także 2 sezonu, który swoją premierę będzie miał w 2015 roku (niedługo mają ruszyć castingi).

Powstanie druku datowane jest na XV wiek, a za jego wynalazcę uważa się Johannesa Gutenberga. W starożytności jedyną znaną metodą powielania tekstu było przepisywanie ręczne. Dzięki niemieckiemu rzemieślnikowi, który oprócz drukarstwa zajmował się także złotnictwem, możliwe było szybkie (jak na ówczesne czasy) i estetyczne zduplikowanie treści. Według Waltera Onga, amerykańskiego jezuity, historyka i filozofa, kultura typograficzna, czyli taka oparta na druku, to trzeci typ kultury, zaraz po kulturze oralnej i cyrograficznej. Zakłada ona linearność w poznawaniu, inne podejście do wiedzy, a także do patrzenia na świat.

Według Słownika języka polskiego PWN przyjaciel to: „osoba pozostająca z kimś w bliskich, serdecznych stosunkach”, a przyjaźń to: „bliskie, serdeczne stosunki z kimś oparte na wzajemnej życzliwości i zaufaniu; też: życzliwość, serdeczność okazywana komuś”. Media w ostatnich latach znacznie zdewaluowały oba te słowa, czyniąc je wydmuszką, tak jak nadużywane wyrazy: „kultowy”, „generalnie” czy „ekskluzywny”. Kto dzisiaj jest naszym przyjacielem? I czemu mamy ich tak niewielu, mając setki kontaktów?

Randkowanie w Sieci wydaje się być prostą alternatywą dla osób, które nie mają czasu na poznawanie kogoś w knajpie, czy beztroskie i urocze wpadanie na siebie podczas zakupów. W realnym życiu Matthew McConaughey i Hugh Grant nie wyrastają zbyt często spod ziemi, a cały proces nawiązywania znajomości zwykle bywa żmudniejszy niż w komediach romantycznych.

Ludzie kradli od zawsze, chamstwo szerzyło się już wieki temu, a żeby kogoś obrażać, nie trzeba było czekać na Facebooka. Każdy, kto spędza dużo czasu w Sieci, wie, że brak kultury to naczelny problem tego miejsca i z tym medium związany. Sama wiele razy zostałam obrażona w Sieci, właściwie bez powodu. Komuś nie spodobał się mój artykuł, więc nazwano mnie pogardliwie „panią redaktor”, ktoś uważał, że mam brzydkie zdjęcie, więc mnie wyśmiał. Gdyby każdy był taki, jaki jest w Internecie, podejrzewam, że wasza liczba znajomych w sieciach społecznościowych wahałaby się od 0 do 10.

Kika Szaszkiewiczowa to bodaj najstarsza polska blogerka. Urodziła się prawie sto lat temu, bo w marcu 1917 roku. W zeszłą niedzielę minął rok od powstania jej bloga – „Kika. Moje pierwsze 100 lat”, na którym jak sama pisze – wspomina. W spisywaniu wydarzeń z przeszłości i refleksji pomaga jej rodzina. 97-latka, artystka Piwnicy pod Baranami, działaczka AK i pisarka, pokazuje, że wiek nie jest przeszkodą, a może być atutem.

„Mam nadzieję, że część z państwa pod koniec lektury dołączy do ligi zaniepokojonych. Zapraszam.” – Takimi słowami Wojciech Orliński kończy swoją przedmowę w książce „Internet. Czas się bać”. Wieloletni pracownik Agory, dziennikarz i entuzjasta nowych technologii od kilku dobrych lat jest sfrustrowany. Mogłoby się wydawać, że jego złe samopoczucie nie powinno nas obchodzić. Nic bardziej mylnego – Orliński jest sfrustrowany, bo wraz z popularnością Internetu i takich korporacji jak Google czy Facebook prawie nikt w mediach nie pyta o zagrożenia. On spytał. I o tym jest ta książka.

Według rankingu Emporis do 2018 roku mają powstać wieżowce, z których najwyższy będzie miał 1000 metrów (inne źródła podają 1007, choć początkowo planowano aż 1600!), czyli kilometr wysokości. Ten kolos, czyli Kingdom Tower, autorstwa projektantów z pracowni Adrian Smith + Gordon Gill Architecture ma stanąć w Jeddah, w Arabii Saudyjskiej. Kolejne budowle będą liczyć ponad 800 i 600 metrów. Dziś najwyższy budynek świata ma 829 metrów i jest nim Burj Khalifa w Dubaju.

Od stycznia na sPlay ruszyliśmy z nowym cyklem. Dwa razy w miesiącu będziemy poświęcać tydzień na ważne wydarzenie. Może to być premiera nowego filmu czy gry bądź huczne zakończenie jakiegoś serialu. W tygodniu poprzedzającym to zdarzenie na sPlay pojawiać się będą artykuły nawiązujące mocniej bądź luźniej do przewodniego tematu.

Z badań przeprowadzonych w ramach World Internet Project: Poland 2013 wynika, że z Internetu korzysta 62% Polaków od 15 roku życia. 4% ankietowanych można zaliczyć do eks-korzystających z Sieci, a aż 38% nie korzysta z niej w ogóle z powodu braku zainteresowania lub obaw i to właśnie ich można zaliczyć do grupy e-wykluczonych. Tylko 12% posiada tablet, ale tylko 6% używa go do przeglądania Sieci. Co ciekawe z urządzeń mobilnych nadal głównie korzystamy w domu.

Anonymous paradoksalnie udowodnił, że nie można w Sieci czuć się anonimowym. Z analizy różnych odpowiedzi na pytanie „Czy czujesz się anonimowy w Internecie?”, wynika, że większość użytkowników odpowiada: „Nie”. To „nie” bardzo często przekłada się na wygłaszanie nieco złagodzonych sądów i  wypośrodkowanych opinii, które pokrywają się z głosem większości. I choć teoretycznie w Sieci pragniemy być incognito, co pokazaliśmy protestami w roku 2012, to coraz częściej można zauważyć przejawy braku szacunku i pogardy wobec bycia anonimowym.

Jakiś czas temu Piotr Lipiński pisał o śmierci ironii w Internecie. Rzeczywiście, brak choćby emotikonów w czyjejś wypowiedzi zastanawia nas, a osoba, która nie używa uśmiechniętej czy smutnej buźki bywa odbierana jako zbyt poważna, negatywnie nastawiona czy po prostu zdystansowana do swojego rozmówcy. W Sieci umiera jednak nie tylko ironia i choć „Internet to słowa”, te ostatnie także zaczynają być w nim jednostkowe.

Mobilnych sprzedawców sklepów Empik, choć dopiero wkraczają do tej sieci, można nazwać już „dinozaurami”. Podobnie rzecz ma się z uruchamianiem „online shopów” przez marki odzieżowe. Dopiero w ciągu kilku ostatnich lat wyrosły jak grzyby po deszczu w polskim Internecie, a już nie można nazwać ich z pewnością nowością technologiczną. Jak wyglądają zakupy przyszłości, których namiastki już teraz można spotkać zagranicą, a także w Polsce? I co to znaczy indywidualizacja potrzeb klienta, jak ona się odbywa?

Podobno najpopularniejszym słowem roku 2013 jest „selfie”, w niektórych kręgach określane jako „samojebka”. Nie mam w zwyczaju fotografować się z tzw. ręki, ale według polskiego prawa Internetu (a może raczej ulicy?) mam ból dupy. Wy też cierpicie na tę nową chorobę?

Blogerzy masowo chcą wyjeżdżać w Bieszczady, aby na chwilę móc odciąć się od wirtualnej rzeczywistości. Pewnie niekoniecznie im się to uda i nową modę na slow life, będą w kilku postach prezentować na Facebooku. Choć śmieję się trochę z tego trendu na bycie offline, całkowicie go rozumiem. XXI wiek nieustępliwie zagląda nam do łóżek, lodówek, telefonów komórkowych, naszych mieszkań i aparatów fotograficznych. Czasem jednak nieco przekornie sami tego po prostu chcemy.

Ostatnio konfrontując wizje przyszłości z filmów science-fiction z tym, co mamy za oknem bądź mieć możemy, skupiłam się na dwóch aspektach – losach gatunku ludzkiego oraz wojnach, konfliktach i spotkaniach z innymi rasami. Dziś chcę przyjrzeć się temu, jak wygląda życie codzienne w filmach fantastyczno-naukowych oraz poruszyć kwestię podróży w czasie i przestrzeni. Spróbuję ponownie odpowiedzieć na jedno z najważniejszych pytań: czy to kiedyś będzie możliwe?

W roku 2013 możemy teleportować, co prawda nie siebie, ale cząstki elementarne na poziomie kwantowym. Wiemy, jak wyglądają Wenus, Mars czy Księżyc. Ciągle czytamy książki drukowane na papierze, choć boimy się, że ten XV-wieczny wynalazek odejdzie w niepamięć na rzecz tabletów czy czytników. Nasze życie staje się coraz bardziej wirtualne, dostępne dla innych i jednakowe, ale nie wszyscy wyglądamy rodem jak z filmu cyberpunkowego. W jakim miejscu jesteśmy, a w jakim mieliśmy być? Czy twórcy przeszłości mieli nosa, czy ich prognozy okazały się być tylko wiarą w technologię? A może naiwnością?