Atak nostalgii. Transformers: Devastation powinno się sprzedawać na VHS – recenzja Spider’s Web

Gdy świat Transformerów został zniszczony przez wybuchy i eksplozje reżysera Michaela Baya, w galaktyce nastał mroczny czas. Czas pozornego realizmu, szczegółowych modeli robotów, fatalnej gry aktorskiej i tanich ujęć, których odradzają w każdej szanującej się szkole filmowej. Jasnym promyczkiem pośród tego mroku była dla wielu Megan Fox, ale po czasie również i ona opuściła Michaela. Najwyraźniej miała dosyć prężenia ciała przed metalowymi, mówiącymi puszkami.

Od 2007 roku świat Transformerów stał się światem hollywoodzkim, filmowym, z żywymi aktorami i gigantycznym budżetem. Oryginalne roboty, jakie znaliśmy z dzieciństwa, zaczęły być sukcesywnie wypierane z naszej pamięci. Z kolei gry wideo z Autobotami i Deceptikonami, których przecież nie brakuje, znalazły się w bolesnym rozkroku między bajkowym oryginałem, a przynoszącą olbrzymie zyski wizją Baya. Nareszcie się to zmieniło. Transformerzy wrócili do nostalgicznych korzeni.

Dla mnie był to okres olbrzymiej ekscytacji serialem telewizyjnym, krążącym między znajomymi na kasetach VHS. Ze skaczącym obrazem, brakami w audio, artefaktami, brakiem ostrości, olbrzymim ziarnem i tak dalej. Co najlepsze, dokładnie te same efekty znajdują się w grze Transformers: Devastation! Twórcy użyli masy filtrów i efektów specjalnych, aby ich produkcja wyglądała jak nagrana w latach 80-tych. Efekt jest kapitalny.

Wszystko jest tutaj retro. Łącznie z charakterystycznym motywem muzycznym, który przygrywa w prostym menu, od razu wprowadzając starszego gracza w odpowiedni nastrój. Modele robotów wyglądają jak wyciągnięte z bajki. Efekt jedynie potęguje gra aktorska. Swoich głosów użyczają w tym tytule ci sami ludzie, którzy pracowali przy animowanych Transformerach lat 80-tych! Łącznie z Peterem Cullenem, legendarnym głosem Optimusa Prime'a. Kapitalna inicjatywa, którą na pewno doceni każdy starszy fan.

W największym skrócie, Transformers: Devastation to właśnie pomnik wybudowany tamtym zapomnianym czasom, w których Transformerzy wywoływali ekscytację każdego dzieciaka w Polsce. To kwintesencja współpracy amerykańskiego Hasbro z azjatyckim Takara Tomy. To zapomniana perspektywa i udane przypomnienie, czym ta marka była kiedyś. A była znacznie bardziej ciekawa niż współczesne, hollywoodzkie pokazy fajerwerków.

Za Transformers: Devastation odpowiadają specjaliści z PlatinumGames. Ci twórcy, nawet gdyby chcieli, nie potrafią stworzyć złej gry akcji. Bayonetta, Vanquish, Metal Gear Rising: Revengeance czy Bayonetta 2 to wszystko dobre, albo bardzo dobre produkcje. Właśnie ze względu na Platinum wiedziałem, że MUSZĘ zagrać w Transformers: Devastation – pierwszą udaną grę od o robotach od wielu, wielu lat.

Nie zostałem rozczarowany. Platinum udało się zaimplementować rewelacyjny system walki. Ten nie męczy po kilku godzinach zabawy. Jest satysfakcjonujący, oparty o zrozumiałe mechanizmy, niezwykle efektowny, łatwy do opanowania, ale trudny do pełnego wykorzystania. Walka w zwarciu, walka w powietrzu, walka w postaci maszyny, walka w postaci robota – jest tutaj absolutnie wszystko i twórcy w żaden sposób nie ograniczają gracza.

Postanowiłem, że pójdę w czysty, brutalny atak. Wyposażyłem jedną z pięciu grywalnych postaci (Oczywiście Optimusa!) w olbrzymi, świetlny młot i wyrzutnię rakiet. Przywódca Autobotów wykonywał zamach dobre kilka sekund, ale jak już przyłożył, nie było czego składać. Chwilę później przeskoczyłem na karabin snajperski i parę krótkich mieczy, co diametralnie zmieniło styl rozgrywki. Testowałem rozmaite kombinacje, a każda z nich dawała olbrzymią frajdę.

Wraz z częstymi zmianami broni zmienia się również otoczenie. Z czasem walki na ulicach miasta przenoszą się w kosmos, z oprawą, której nie powstydziłoby się anime Dragon Ball. Wszystko jest przerysowane, patetyczne, odjechane i do bólu efekciarskie. Czyli takie, jak oczekiwałem. Każdy cios, każdy strzał, każdy unik sprawiał, że moje wewnętrzne dziecko piało z zachwytu, realizując marzenie sprzed kilkunastu lat, aby pokierować takim olbrzymim robotem.

Nie możemy sobie pozwolić na tak częste zakupy jak nasi koledzy w Zachodniej Europie oraz USA, toteż podchodzimy ostrożniej do każdej gry. Z tej perspektywy nabycie nowego tytułu PlatinumGames to dosyć dyskusyjna kwestia. Przejście kampanii zajęło mi około 12 godzin. Nie taki zły wynik. Kiedy jednak wezmę pod uwagę, że Transformers: Devastation nie posiada trybu wieloosobowego, to brakuje mi odwagi, aby polecać wam natychmiastowy zakup.

Może nie teraz. Może nie zaraz po premierze. Transformers: Devastation to jednak jeden z tych tytułów, które bardzo szybko zaczną topnieć cenowo. Kiedy zobaczycie pudełko za rozsądną stawkę, nie wahajcie się dać szansy Optimusowi i reszcie. Zwłaszcza, jeżeli swoje już przeżyliście i pamiętacie, jak to jest zostawiać w domu kasetę VHS, aby nagrać jakiś program. Dla całej reszty Devastation może być niezrozumiałą wycieczką do czasów archaicznej przeszłości. No, ale to nie z myślą o najmłodszych graczach powstali nowi Transformerzy.

Wbrew pozorom, Transformerzy posiadają całkiem bogate uniwersum. Niestety, w ogóle nie czuć tego w grze. Fabuła Transformers: Devastation jest tak banalna, że już po godzinie zabawy bez trudu odgadniecie zakończenie. Ot, w ludzkim mieście pojawia się olbrzymia bomba, która może zniszczyć Ziemię i przynieść chwałę złym Deceptikonom. Autoboty chcą powstrzymać tyrana, co prowadzi do wielu starć jeden-na-jednego i jeden-na-wszystkich.

Goniąc za bombą, bardzo często wracamy do wcześniej poznanych lokacji. Dzieje się tak zwłaszcza podróżując po opustoszałym mieście. Dla wielu może być to ogromna wada. Dla mnie była to okazja, aby zebrać wszystkie znajdźki, przedmioty i dodatki. Nic nie poradzę na to, że cierpię na paskudną chorobę zaglądania w każdy kąt, którą skutecznie wykorzystuje Transformers: Devastation.

W ostatecznym rozrachunku gra PlatinumGames to jednak perełka, obok której nie może przejść obojętnie żaden szanujący się geek. Dawno już nie bawiłem się tak dobrze z grą akcji. Świetna oprawa, kapitalne walki, mnóstwo bonusów, system rozwoju ekwipunku, a do tego klimat lat 80-tych – rewelacja. Szkoda tylko, że w tak dużej cenie dostajemy tak mało.