Wszechświat

Kiedy nastąpi koniec wszechświata? Tego oczywiście nie jesteśmy w stanie przewidzieć. Wiadomo jednak, że zacznie się on kurczyć znacznie szybciej niż myśleliśmy i dążyć do swojej pierwotnej formy, czyli pojedynczego punktu w przestrzeni..

Naukowcy coraz lepiej rozumieją procesy, które doprowadziły wszechświat od Wielkiego Wybuchu do stanu obecnego. Superkomputer DiRAC COSmology MAchine na Uniwersytecie w Durham stworzyli właśnie symulację przedstawiającą ewolucję wszechświata.

Zobaczyć sam moment powstawania wszechświata. Naukowcy bezustannie próbują tego dokonać, ale im bardziej zbliżają się do początku wszystkiego, tym bardziej wydaje się on nieosiągalny.

Patrząc na ludzki mózg i wszechświat widzimy mnóstwo podobieństw. Jednak sama zbieżność pod względem wyglądu i struktury to nie wszystko. Podobieństw jest więcej.

Koniec wszechświata będzie stopniowy i potrwa bardzo długo. Wszystkie obiekty oddalą się od siebie na tyle, że z powierzchni jednego nie będzie widać żadnego innego. Jak zatem będzie wyglądał koniec wszechświata? Naukowiec ma swoją teorię.

Kiedy myślimy o największych wirujących obiektach we wszechświecie, najpierw do głowy przychodzą planety, gwiazdy, duże gwiazdy. Potem sobie uświadamiamy, że w sumie przecież galaktyki spiralne są spiralne, bo… wirują. Gdzie się jednak to szaleństwo kończy?

Co było przed Wielkim Wybuchem? Otóż nie było nic, ba, nie było nawet żadnego przed, bowiem czas też nie istniał. Najczęściej właśnie taką odpowiedź na to niezwykle skomplikowane pytanie możemy usłyszeć. Sir Roger Penrose, tegoroczny laureat Nagrody Nobla z fizyki ma jednak inne zdanie na ten temat.

Zmierzyć całkowitą ilość materii we wszechświecie? To brzmi jak definicja niewykonalnego zadania. Przynajmniej na pierwszy rzut oka. Zespół badaczy z Uniwersytetu Kalifornijskiego w Riverside twierdzi jednak, że właśnie tego dokonał.

Zespół europejskich astrofizyków podejrzewa, że we wszechświecie może istnieć całe mnóstwo gwiazd bozonowych - teoretycznych, przezroczystych obiektów zbudowanych z samych bozonów.

Po trwających ponad 20 lat poszukiwaniach, zespół astronomów z Australii w końcu odkrył brakującą materię we wszechświecie, tym samym rozwiązując wiekową zagadkę.

Jednym z podstawowych założeń kosmologicznych jest to, że wszechświat wygląda mniej więcej tak samo w każdym kierunku, jeżeli zajrzymy wystarczająco daleko. Najnowsze badania przeprowadzone za pomocą obserwatoriów kosmicznych Chandra oraz XMM-Newton podważają jednak to założenie.

Do tej pory wydawało nam się, że ośrodki międzygalaktyczne, czyli materia wypełniająca przestrzeń między galaktykami to dość nudne miejsca. Najnowsze odkrycie naukowców z włoskiego Istituto Nazionale di Astrofisica przeczy temu poglądowi.

Wydawałoby się, że do badania najstarszych gwiazd we wszechświecie potrzeba sprzętu za kilka milionów dolarów. Nic bardziej mylnego. Wystarczy dwumetrowa antena i sporo pomysłowości, której ludziom z MIT w Cambridge nigdy nie brakowało.

Cztery procent - tyle wiemy o tym, z czego składa się Wszechświat. - Im więcej wiem, tym wiem mniej, bo im więcej wiesz, tym więcej pozostaje do poznania i wciąż tego przybywa i widzę, że nic nie wiem przecie -  Sokrates, Goethe w “Fauście”, Fitzgerald w “Ostatnim z wielkich” i wielu innych zdawało sobie sprawę z tego, że wiedza to studnia bez dna. Mimo to wciąż wydaje nam się, że jesteśmy mądrzy.

Jednym z pytań, jakie zadaje sobie współczesna fizyka, jest pytanie o los informacji o fizycznym stanie obiektów które zostały wciągnięte do czarnej dziury. Jeśli ta informacja miałaby być niszczona, naruszałoby to prawa mechaniki kwantowej.

Pewien bogaty Rosjanin, Juri Milner - ten sam, o którym pisałem w „Newsweeku” 5 lat temu w zupełnie innym kontekście - wyłożył 100 mln dol. na poszukiwanie życia pozaziemskiego. Większość komentatorów przyklaskuje temu śmiałemu prywatnemu przedsięwzięciu. Mnie się jednak wydaje, że Milner nie odrobił pracy domowej.

Zagadnienie milczenia kosmosu i nadzieja na kontakt z innymi cywilizacjami to dla wielu główna motywacja aby badać kosmos i nasłuchiwać, czy inne istoty się do nas nie odezwą. Poczucie samotności we Wszechświecie jest dla wielu naukowców kompletnie nierealne - dlaczego mielibyśmy być jedyni, skoro Wszechświat jest taki ogromny. Niestety, ogrom wszechświata jest również przyczyną trudności komunikacji - sygnał radiowy pomiędzy nawet niezbyt odległymi układami gwiezdnymi płynąłby wiele lat.

W Dziennikach Gwiazdowych Stanisława Lema, w "Podróży osiemnastej" opisana jest nietypowa misja. Jeden z uczonych dochodzi do wniosku, że Wielki Wybuch był wydarzeniem tak mało prawdopodobnym i tak wielce naruszającym pozostającą w równowadze pustkę, że jego istnienie jest anomalią. Bohater opowiadania, Ijon Tichy ratuje świat, podkładając w odpowiednim miejscu, na początku czasu, cząsteczkę, od której wszystko się zaczęło.

Z ciemną materią jest pewien problem: teoretyzujemy już od 70 lat, że istnieje a nadal nie mamy na to solidnych, namacalnych dowodów. To, być może się zmieni dzięki niedawnemu odkryciu astronomów.

Wszechświat obserwowany przez astronomów to jakby jedna klatka w fascynującym filmie. Często jest to klatka przedstawiająca wydarzenia sprzed milionów lat – bo tak długo biegło światło do oczu astronoma. Aby wyobrazić sobie wszechświat w ruchu i przemiany w nim zachodzące, astronomowie tworzą, często bardzo szczegółowe, symulacje.