science fiction

Urodzony w Pabianicach Roman Gajda krótko po II wojnie światowej napisał jedną z pierwszych polskich powojennych powieści science-fiction – "Ludzie ery atomowej". Niedoceniona, zapomniana, ale nawet dziś zadająca ważne pytania. 10 marca 1928, Pabianice – odpowiada Jerzy Relski, gdy pytany jest o datę i miejsce urodzenia. To nie przypadek. W prawdziwym świecie, też w Pabianicach,...

Opublikowana w 1936 r. „Inwazja Jaszczurów” była jeszcze jednym ostrzeżeniem i zwiastunem zbliżających się paskudnych czasów. Dziś jednak wcale nie traci na aktualności, a co gorsza – wręcz zyskuje.

Czytanie powieści science fiction może uczynić więcej dobrego niż manifesty technosceptyków i ekologów. Tego typu lektury pomagają wyobrazić sobie, jak będzie wyglądać świat przyszłości. Za wyobrażeniem może pójść zaś zmiana myślenia.

Rzadko kiedy mamy już do czynienia z science-fiction pozwalającym marzyć o innych, lepszych czasach, światach czy możliwościach.  A skoro tak, to może potrzebujemy takiego, które pozwoli cieszyć się z tego, co jest.

Według autorów badania te miały przynieść Stanom Zjednoczonym korzyści, jakich nie sposób sobie wyobrazić i sprawić, że w niepewnych czasach kraj utrzyma swoją rolę absolutnego lidera na świecie. Pieniądze na badania poszły w dużej mierze do jednej firmy, wymiernych wyników jednak nikt nigdy nie ujrzał.

Gdy patrzę na mijające kolejno lata, przypomina mi się piosenka komików z Flight of the Conchords Robots, w której padają słowa: It is the distant future, the year 2000!. Tak, rok dwutysięczny jeszcze w czasach kręcenia pierwszego Terminatora wydawał się być odległą przyszłością. A co dopiero rok 2019!

Filmy z uniwersum Gwiezdnych wojen to właściwie baśnie - w odróżnieniu od takiego np. Star Treka nigdy specjalnie nie przejmowały się faktami naukowymi. Kosmiczna otoczka była tym, czym dziki zachód w westernach - tłem do historii o zmaganiach dobra ze złem.

Mam ciężkie życie jako fan rasowego kina science-fiction. Zdecydowanie nie jestem rozpieszczany tym, co oferuje nam Hollywood. Tym bardziej nie pojmuję w jaki sposób tak dobry film umknął mojej uwadze.

Dziś wielkie święto dla fanów Marty’ego McFly’a, doktora Browna i znakomitej trylogii filmów Roberta Zemeckisa. Z tej okazji… nie, nie powspominamy najciekawszych wynalazków z jej drugiej części, a przypomnimy jakie jeszcze dzieła science-fiction stanowiły inspirację dla inżynierów czy świata nauki.

"Mad Max: Na drodze gniewu" był jednym z najbardziej oczekiwanych filmów tego roku. George Miller po 30 latach od stworzenia trzeciej części cyklu o szalonym Maksie, w którego wcielił się Mel Gibson, nakręcił kolejną, powierzając tym razem główną rolę Tomowi Hardy'emu. W przypadku nowego "Mad Maxa" nie ma mowy o odcinaniu kuponów, tylko po to, by zarobić na naiwnej gawiedzi. Owszem, mówiąc kolokwialnie, hajs tu się będzie zgadzał (do tej pory film zarobił już ponad 120 mln dol.), ale tylko dlatego, że "Mad Max: Na drodze gniewu" to świetna produkcja. Oto 7 powodów, dla których trzeba ją zobaczyć.

Od kilku tygodni w Internecie trwa całkiem intensywna kampania promocyjna nowej książki Jeffa VanderMeera. Uznany amerykański autor, zajmujący się tematyką fantasy oraz sci-fi, w tym roku wydał dwie powieści wchodzące w skład trylogii „Southern Reach”.  Pierwszą z nich, „Unicestwienie” mogliśmy przeczytać kilka miesięcy temu. Druga, „Ujarzmienie” od niedawne nęci nas ciekawą okładką.

Czasami patrzymy na jakiś nowy produkt czy gadżet, i komentujemy to w ten sposób: "Wygląda jak coś ze Star Treka". Jednak myliłby się ten, kto by myślał, że w ten Gene Roddenberry i inni twórcy kultowego uniwersum przewidzieli przyszłość. W rzeczywistości było trochę inaczej. Świat Star Treka był tak inspirujący dla kolejnych pokoleń, że gdy fani serialu dorośli, i zostali inżynierami oraz naukowcami, siłą rzeczy upodobniali swoje wynalazki i produkty do tego, co widzieli w ulubionym telewizyjnym serialu.

Ostatnio konfrontując wizje przyszłości z filmów science-fiction z tym, co mamy za oknem bądź mieć możemy, skupiłam się na dwóch aspektach – losach gatunku ludzkiego oraz wojnach, konfliktach i spotkaniach z innymi rasami. Dziś chcę przyjrzeć się temu, jak wygląda życie codzienne w filmach fantastyczno-naukowych oraz poruszyć kwestię podróży w czasie i przestrzeni. Spróbuję ponownie odpowiedzieć na jedno z najważniejszych pytań: czy to kiedyś będzie możliwe?

W roku 2013 możemy teleportować, co prawda nie siebie, ale cząstki elementarne na poziomie kwantowym. Wiemy, jak wyglądają Wenus, Mars czy Księżyc. Ciągle czytamy książki drukowane na papierze, choć boimy się, że ten XV-wieczny wynalazek odejdzie w niepamięć na rzecz tabletów czy czytników. Nasze życie staje się coraz bardziej wirtualne, dostępne dla innych i jednakowe, ale nie wszyscy wyglądamy rodem jak z filmu cyberpunkowego. W jakim miejscu jesteśmy, a w jakim mieliśmy być? Czy twórcy przeszłości mieli nosa, czy ich prognozy okazały się być tylko wiarą w technologię? A może naiwnością?

Pamiętam że kiedy w 2002 roku do kin wchodził dwudziesty z serii Bond — „Śmierć nadejdzie jutro” — w prasie pojawił się artykuł jak to twórcy filmu zaprosili grupę naukowców, pokazali im gadżety z nadchodzącego filmu i powiedzieli: „Macie pół roku na zrealizowanie tych pomysłów”. Naukowcy podumali trochę i wzięli się do roboty.