Mars

Dla wielu z nas Mars jest naturalnym kolejnym wyborem do badań i eksploracji, jako planeta dość podobna do Ziemi, nieodległa i fascynująca od lat powieściopisarzy oraz filmowców.

Nie zdążyliśmy jeszcze dobrze ochłonąć po sukcesie SpaceX polegającym na pionowym wylądowaniu na morskiej barce przy pomocy silników rakietą Falcon 9. To było przecież w tym miesiącu! SpaceX przyszykował nam jednak kolejną niespodziankę - nieoczekiwane wyjaśnienie, do czego może przydać się technologia lądowania przy pomocy odrzutu.

Nawet pobieżna lektura raportu przygotowanego przez ASAP (Aerospace Safety Advisory Panel) wystarczy, by dostrzec poważne problemy amerykańskiej Narodowej Agencji Kosmicznej. Z powodu niedofinansowania misja na Marsa może nie odbyć się wcale. Lub, co jeszcze bardziej prawdopodobne, może mieć tragiczne konsekwencje.

Wielokrotnie widzieliśmy fotografie wykonane przez marsjańskie łaziki (np. Curiosity), na których, oprócz widoków Czerwonej Planety, był też sam łazik. Do tego cały, łącznie z kamerą. Zawsze wydawało mi się to podejrzane, dlatego postanowiłem dowiedzieć się, jak to jest zrobione.

Powierzchnia Marsa jest bardzo różnorodna mimo, że nie ma na niej roślinności ani rzek. Zróżnicowanie różnych regionów pogłębia jeszcze fakt istnienia tzw. dychotomii powierzchni Marsa. Na skutek jakiegoś kataklizmu sprzed milionów lat Mars składa się z dwóch niezbyt dobrze dopasowanych do siebie połówek. Różnica w wysokości obu hemisfer sięga nawet trzech kilometrów.

Autor Marsjanina Andy Weir to inżynier - i widać to w jego prozie. Zajmujący się od lat tworzeniem oprogramowania (pracował m.in. dla AOL i Blizzarda) autor-amator swoją pierwszą i jak na razie jedyną książkę wydał własnym sumptem.

"Wiemy, że na Marsie jest życie, bo sami je tam wysłaliśmy" - powiedział dyrektor naukowy NASA John Grunsfeld w trakcie niedawnej konferencji prasowej poświęconej odnalezionej na Marsie płynnej wody.

Mars wyobrażamy sobie zazwyczaj jako suchą pustynię o czerwonym niebie. Te wyobrażenia są podsycane przez filmy i książki - wystarczy przypomnieć niedawny film Disneya "John Carter", nakręcony zresztą według książki "Księżniczka Marsa".

Co się stanie, gdy w jednym miejscu zetkną się trzy gorące tematy, ostatnio niemal obsesyjnie traktowane przez media i ludzi? Powstanie dziesiątki, setki dziwnych artykułów. Mowa o Elonie Musku, który i Stephena Colberta rzucił nieco od niechcenia i żartem, że aby uczynić Marsa nadającym się do zamieszkania można byłoby wysadzić bomby jądrowe na biegunach tej planety. Szok i niedowierzanie, zły, szalony Elon Musk!

Jeśli marzysz o podróżach na inne planety, ale nie masz odwagi dołączyć do astronautów, być może zdecydujesz się na wysłanie na Marsa swojego imienia.

Ten symbol będzie reprezentował ludzką rasę podczas jej podboju kosmosu. Ta flaga zostanie wbita w powierzchnię planety Mars przez pierwszego odkrywcę. Dojście do porozumienia w sprawie jej formy zajęło raptem niecałe pół stulecia.

Każdy żyjący obecnie człowiek znajduje się maksymalnie około 14 tys. km stąd - najdalej na ziemskiej orbicie. Są jednak tacy, którzy już w przyszłej dekadzie chcą wysłać ludzi 75 mln km stąd - na Marsa. Nie balibyście się wyruszyć w podroż z biletem w jedną stronę?

Kosmos to miejsce śmiertelnie niebezpieczne dla człowieka i, co gorsza, nadal o nim wiemy względnie niewiele. Gdy już myślano, że misja na Marsa jest możliwa i od strony koncepcyjnej dopięta na ostatni guzik, pojawił się nowy problem. Jak zawsze, wynikający z niedoskonałości ciała ludzkiego.

Woda jest niesamowitą cieczą. Mimo bardzo prostej struktury chemicznej ma nietypowe właściwości. Jest jednym ze związków chemicznych potrzebnych ziemskim organizmom do przeżycia. Nic więc dziwnego, że naukowców od lat interesuje jej występowanie na innych planetach. Jej obecność na innych ciałach niebieskich może w przyszłości ułatwić ich kolonizację.

Podczas gdy prasa, również polska, nie ustaje w zachwytach nad projektem Mars One (szczególnie w kontekście "Polacy polecą na Marsa!"), nad projektem zbierają się coraz gęstsze czarne chmury.

We wchodzącym w skład "Opowieści o pilocie Pirxie" opowiadaniu "Ananke" Stanisław Lem rozprawia się z legendą Marsa. Z ludzkimi nadziejami na istnienie tam wody, życia, śladów cywilizacji, czy chociażby widzianych przez astronoma Schiaparellego kanałów. We wspomnianym opowiadaniu autor "Solaris" wspomina o "oszustwie" jakiego dopuścił się Mars, każąc nam w to wszystko wierzyć.

Mars One to komercyjna misja, która ma polegać na umieszczeniu kolonistów na Marsie do roku 2024. Ten ambitny cel ma być osiągnięty w nietypowy sposób - Mars One zamierza sfinansować misję sprzedając ją jako produkt rozrywkowy. Rodzaj reality show, do którego mogą się zgłaszać poszukujący pomysłu na życie absolwenci lub znudzone gospodynie domowe.

Dobra na marsie trwa o jakieś 40 minut dłużej niż ta na Ziemi. Mamy więc prawie trzy kwadranse więcej na załatwienie wszystkich spraw przed udaniem się na spoczynek. Błogosławieństwo? Wręcz przeciwnie: zmora.

Mars One opublikowało właśnie listę osób, które będą mogły starać się o bilet w jedną stronę na czerwoną planetę. Wśród setki kandydatów znalazło się nawet kilka osób z naszego kraju.

I znowu typowa sytuacja, jak przy większości sensacyjnych doniesień naukowych. Po ogłoszeniu przez NASA odnalezienia skokowym zmian w stężeniu metanu w atmosferze Marsa, część mediów wali z grubej rury: NASA potwierdziła istnienie życia na Marsie. Inni, bardziej stonowani piszą że... odnaleźli metan. Kto ma rację?