pulsary

Naukowcy z Narodowego Obserwatorium Astronomicznego Chińskiej Akademii Nauk (NAOC) wraz z międzynarodowymi partnerami zidentyfikowali układ podwójny pulsarów. To nowo odkryty system określany jako PSR J1953+1844 lub M71E, który może wypełnić sporą lukę w naszym pojmowaniu etapów ewolucji systemów pulsarów określanych mianem pająków.

Kiedy w mediach pojawiają się wzmianki o wyjątkowych zjawiskach lub obiektach we Wszechświecie, to z reguły dzieje się tak ze względu na ich imponującą skalę. Naszą wyobraźnię poruszają ogromne gwiazdy, gigantyczne galaktyki, trudne do ogarnięcia rozumem eksplozje, rozbłyski. Kosmos nie jest jednak pełen jedynie ogromnych obiektów. Jest w nim wiele fascynujących okazów, które mają naprawdę małe rozmiary. Należą do nich również gwiazdy, które także potrafią być zaskakująco niewielkie.

Dzięki urządzeniom takim jak Teleskop Kosmiczny Hubble’a, czy najnowszy Teleskop Kosmiczny Webba jesteśmy w stanie zajrzeć w najdalsze (i jednocześnie najdawniejsze) zakątki kosmosu. Jednocześnie wciąż jeszcze jest wiele do odkrycia. Naukowcy nieustannie prowadzą obserwacje, próbując odkryć nowe prawidłowości ukryte w nieskończonej przestrzeni kosmosu.

Czy zastanawialiście się kiedyś, co dzieje się w kosmosie, poza naszym wzrokiem? Czy istnieją tam zjawiska, których nie potrafimy wyjaśnić? Czy może nawet istoty, które próbują się z nami skontaktować? Naukowcy zajmujący się radioastronomią nieustannie poszukują odpowiedzi na te pytania, odkrywając przy tym coraz to nowe i fascynujące źródła sygnałów radiowych w przestrzeni międzygwiezdnej.

Gdybyśmy nigdy nie odkryli pulsarów, to ktoś musiałby je wymyślić. Do tego potrzeba by było potężnej wyobraźni, którą można by było znaleźć tylko u autorów science-fiction.

707 razy na sekundę - w takim tempie obraca się wokół własnej osi jeden z pulsarów w naszej galaktyce. Ta pozostałość po masywnej gwieździe, która miała być już tylko cieniem swojego dawnego blasku, po swojej śmierci pożarła swoją gwiezdną sąsiadkę zyskując przy tym naprawdę imponującą masę.

Przez całe stulecia ludzkość zastanawiała się, czy gdzieś tam wśród gwiazd widocznych na niebie mogą istnieć planety, czy też Słońce jest pod tym względem wyjątkiem. Postęp w rozwoju nauki i technologii sprawił, że w 1992 roku wątpliwości zostały rozwiane. Aleksander Wolszczan oraz Dale Frail odkryli pierwsze planety poza Układem Słonecznym. Co ciekawe, odkryli je w takim miejscu, w jakim - jak się teraz okazuje - prawie nigdy nie występują.

Naukowcy z Uniwersytetu Sydney odkryli w przestrzeni kosmicznej nietypowe źródło sygnałów radiowych. Dokładniejsze obserwacje pozwoliły ustalić, że krótki sygnał pojawia się regularnie w tym samym miejscu co 76 sekund. Nikt jednak nie spodziewał się, że jego źródłem może być gwiazda neutronowa.

Naukowcy z Kalifornii odkryli właśnie na nocnym niebie kolejny przypadek gwiezdnego kanibalizmu. Po raz pierwszy jednak udało się go odkryć tak blisko. No, chyba że to coś zupełnie innego.

Pod koniec 2020 roku wskutek zerwania lin podtrzymujących instrumenty naukowe, zniszczeniu uległ radioteleskop w Arecibo, do niedawna największy radioteleskop na świecie. Choć nie wiadomo jeszcze, czy zostanie odbudowany, to zebrane przez niego dane wciąż dostarczają fascynujących informacji o przestrzeni kosmicznej. 

12 marca 2020 r. kosmiczny teleskop Swift zarejestrował rozbłysk promieniowania w odległości kilkudziesięciu tysięcy lat świetlnych. Kilka dni później było już wiadomo, że J1818.0-1607 to bardzo nietypowy magnetar.

Każde dziecko wie, że w samym środku Układu Słonecznego znajduje się Słońce, wokół którego krążą planety, planetoidy i komety. Astronomowie postanowili zatem sprawdzić, gdzie dokładnie znajduje się ten środek. I tu zaczęły się schody.

Białe karły to same w sobie ciekawe obiekty kosmiczne. Dość niewielkie (czasami rozmiarów Ziemi), składające się ze zdegenerowanej materii gwiazdy, w których ustały reakcje jądrowe. Zdarzają się również białe karły o masie zbyt małej, by doszło w nich do zapłonu helu.