planety karłowate

Tuż po powstaniu Słońca, w czasach kiedy powstawały planety Układu Słonecznego, doszło do potężnej kolizji planety karłowatej z dużą planetoidą. Takich zderzeń podówczas było dużo, jednak ślady tej jednej konkretnej możemy obserwować i analizować dziś na Ziemi.

To już szesnaście lat odkąd 24 sierpnia 2006 roku Międzynarodowa Unia Astronomiczna w głosowaniu podjęła decyzję o wyrzuceniu Plutona ze spisu planet Układu Słonecznego i włączeniu go do nowo powstałej kategorii planet karłowatych. Nic zatem dziwnego, że od tego czasu co roku, 24 sierpnia obchodzi się Dzień Degradacji Plutona.

Ceres, czyli pierwszy obiekt odkryty w przestrzeni między Marsem a Jowiszem, to iście fascynujący obiekt. Początkowo uważany za planetę, następnie zdegradowany do roli planetoidy, aby w końcu stać się planetą karłowatą. Teraz jednak naukowcy dopisują jeszcze jeden element jego historii.

Do 2006 roku wszystko było proste. Układ Słoneczny składał się ze Słońca, dziewięciu planet, ich księżyców i tzw. małych ciał Układu Słonecznego, wśród których znajdowały się komety, planetoidy i meteoroidy. W 2006 roku Międzynarodowa Unia Astronomiczna postanowiła zburzyć tę konstrukcję i wprowadziła jeszcze jedną kategorię: planety karłowate.

Kometa C/2014 UN271, która ze względu na swoje gigantyczne rozmiary jeszcze kilka dni temu brana była za planetę karłowatą, właśnie upewniła astronomów w tym, że jest kometą.

Planeta karłowata to kategoria wprowadzona do podziału ciał niebieskich w 2006 roku. To właśnie wtedy status planety karłowatej zyskały Pluton (wcześniej ostatnia planeta Układu Słonecznego) oraz Ceres (wcześniej największa planetoida w Pasie Głównym). Teraz obiekt tego typu leci w naszą stronę.

Układ Słoneczny właśnie urósł. Naukowcy z Uniwersytetu Północnej Arizony opublikowali dane opisujące orbitę najodleglejszego spośród dotąd odkrytych obiektu Układu Słonecznego.  

Codziennie w atmosferę ziemską wchodzą tony kamieni kosmicznych o rozmiarach od ziarnka piasku do kilku metrów. Czasami jednak w atmosferę ziemską wejdzie coś większego, co przetrwa lot przez atmosferę i wyląduje na Ziemi jako meteoryt. Tak było np. w 2008 roku w Sudanie.

Przez kilka miesięcy w 2018 r., na samym końcu swojej niezwykle udanej misji, sonda Dawn skupiła się na jednym z najbardziej osobliwych miejsc w Układzie Słonecznym: na kraterze Occator.

Analizując dane z przeglądu Dark Energy Survey, naukowcy znaleźli ponad 300 obiektów trans-neptunowych (TNO) w odległych rejonach Układu Słonecznego, daleko za orbitą Neptuna. Ponad 100 z nich to obiekty dotąd nieznane.

Jim Bridenstine, szef agencji kosmicznej NASA, który został mianowany na to stanowisko przez Donalda Trumpa stwierdził właśnie, że Pluton… jest planetą. Stwierdzeniem tym wywołał ogólną wesołość w środowiskach naukowych.

Misja sondy New Horizons zapewniła ludzkości nie tylko wrażenia estetyczne w postaci zdjęć planety karłowatej. Naukowcy analizują dane przesłane przez statek i próbują lepiej poznać to odległe ciało niebieskie.

Jeżeli nie mówi wam nic nazwa Haumea, czas nadrobić zaległości. Planeta karłowata z Pasa Kuipera kryła dotąd pewną niespodziankę.

Od 2006 roku Pluton nie jest klasyfikowany jako dziewiąta planeta Układu Słonecznego. Odtąd określany jest mianem planety karłowatej. Nie wszyscy naukowcy zgadzają się z takim stanem rzeczy.

Ciągle dociera do nas, jak niewiele wiemy o naszym mateczniku, Układzie Słonecznym. Nadal go poznajemy. Tym razem chodzi o obiekt o mało romantycznej nazwie 2007 OR10, nazywany nieoficjalnie Śnieżką. Wiele wskazuje na to, że jest on trzecią, co do wielkości planetą karłowatą po Plutonie i Eris.

Fotografie opublikowane niedawno przez zespół zajmujący się opracowywaniem wyników pracy New Horizons pokazują, jak bardzo złożone zjawiska występują w atmosferze tej planety karłowatej. Nad górami unoszą się mgły, a w wyższych partiach atmosfery tworzą się chmury. Pluton na tych fotografiach w niczym nie przypomina małego kawałka skały, jak zwykło się o nim ostatnio myśleć.