Doom

Doom z 2016 r. – reboot serii, która spopularyzowała gatunek shooterów – okazał się doskonałym powrotem do korzeni. Szybka i widowiskowa rozwałka z piekła rodem doczeka się niebawem kontynuacji. A my już widzieliśmy fragment rozgrywki.

Kilka lat temu przytoczyłbym fragment z Silent Hill 2 albo któregoś Fatal Frame. Miałem jednak przyjemność zagrać w tytuł, który zawiesił poprzeczkę horroru na zupełnie nowym poziomie. Chodzi oczywiście o wizję Hideo Kojimy oraz Del Toro, zobrazowaną w postaci enigmatycznego dema o tytule P.T. Wersja demonstracyjna gry dla PS4 była najbardziej przerażającym doświadczeniem, jakiego doznałem w ciągu 20 lat grania.

Teraz rozumiem, dlaczego Neo nosił okulary przeciwsłoneczne. DOOM w ASCII wypala oczy. Twórca moda wprowadził suwak poziomu trudności, który skaluje rozmiar znaków w grze. Im większe symbole, tym mniej szczegółów i tym trudniej dostrzec wrogów.

Bethesda Softworks to jeden z tych wydawców, którzy dzielą społeczność graczy na tych, którzy ich kochają, i na tych, którzy ich nienawidzą. Nikt z zainteresowanych elektroniczną rozrywką nie pozostaje wobec nich obojętny.

Miałem dysonans poznawczy. Ekran konsoli, która kojarzy się z kolorowymi, dopracowanymi grami dla całych pokoleń, zalał się juchą z piekielnego demona. DOOM na Nintendo Switch pasuje do tej platformy jak pięść do nosa. Pewnie dlatego doświadczenie było dla mnie tak unikalne.

Bethesda to studio, które zdecydowanie nie jest mistrzem optymalizacji. Do teraz mam niesmak na wspomnienie o wsypie Far Harbor, na której Fallout 4 spadał poniżej 20 klatek na sekundę. Mimo tego, ekipie jakimś cudem udało się zmieścić do mobilnej konsoli Nintendo nie tylko TES V: Skyrim, ale również DOOM-a z 2016 roku. Postanowiłem sprawdzić, jak strzelanina prezentuje się w porównaniu do stacjonarnych platform.

Gdy w czerwcu 2016 roku w trakcie targów E3 Bethesda zapowiedziała nową grę Quake Champion, od razu wzbudziła moje zainteresowanie. Przypominała bowiem staroświeckie strzelanki FPS, w które grałem kiedyś do znudzenia: Quake, Doom, Half-Life czy Painkiller.

…ale zastawiam się, czy dzisiaj jest jeszcze miejsce na tego typu sieciowe strzelaniny. Trendy sieciowe w 2016 znacząco różnią się od roku 2000, kiedy to w Polsce pojawił się Quake 3 Arena.

Mars ma dwa księżyce, dość małe, i o nieregularnych kształtach. Szczególnie dziwnie wyglądają one dla ziemskiego oka, przyzwyczajonego do idealnie okrągłego Księżyca.

Zgodnie z wcześniejszymi zapowiedziami, prezentacja Bethesdy przed E3 (Bethesda Showcase) zaczęła się o 19:00 w Los Angeles, czyli o 4:00 rano czasu polskiego. Zgromadzoną publiczność powitali prowadzący – lubiani growi dziennikarze Adam Sessler i Morgan Webb.

Kontynuując tradycję z 2015 roku, Bethesda ponownie zaprasza na konferencję prasową przed największymi na świecie targami rozrywki elektronicznej E3 czyli Electronic Entertainment Expo w Los Angeles.

Nowy DOOM to świetna pozycja dla hardkorowych fanów serii. Wszyscy inni zapomną o tym tytule najpóźniej w dwa tygodnie od premiery. Chociaż mamy do czynienia z naprawdę solidnym produktem, który dodatkowo przeszedł przez deweloperskie piekło, to wciąż za mało, abym mógł polecić tę grę każdemu. A przynajmniej nie w pełnej, premierowej stawce.

Ludzie to niesamowite, przerażające stworzenia. W skali marko zachowujemy wiele cech charakterystycznych dla wirusów – rozmnażamy się w zastraszającym tempie, eksploatując środowisko dookoła siebie. W grze DOOM nasz gatunek odważa się zajrzeć nawet w czeluście piekieł, skoro przynosi to dolary, surowce i nowe technologie.

Jak zapewne pamiętacie z mojego niedawnego tekstu wspomnieniowego na temat oryginalnego Dooma, seria ta ma szczególne miejsce w moim sercu gracza. Dlatego gdy zbliżała się konferencja firmy Bethesda, która jest wydawcą nowej gry z tej serii, czekałem na informację o niej bardziej niż na temat Fallouta 4 czy nowej części Dishonored.

Perły z lamusa to tak szacowna seria na Spider’s Web, że długo musiałem czekać, aż koledzy pozwolą mi coś w niej napisać. Długo prosiłem, aż w końcu nadszedł ten czas. Piotrek Barycki powiedział do mnie: „Hubert! Jesteś sam już stary, więc możesz opisać jakąś starą grę na piątek”. Pozostała kwestia wyboru gry. Okazało się to być łatwe – po przejrzeniu listy gier opisywanych przez kolegów, zauważyłem, że brakuje na niej pewnej Bardzo Ważnej Gry.