CD

„Ktoś inny wylicytował, nie udało ci się wygrać licytacji” – informuje mnie Allegro w mailu. Przeważnie takie wiadomości są jak grom z jasnego nieba. Oznaczają, że ktoś był szybszy i na ostatniej prostej zachował zimną krew, albo – co gorsze i bardziej prawdopodobne – zapomniałem i walkowerem wycofałem się z pasjonującej rywalizacji na finiszu.

Nie nostalgia, a praktyczny powód zmotywował mnie do poszukania discmanów. Można się zaskoczyć, ile dobra czeka za naprawdę nieduże pieniądze.

Dla kolekcjonerów gratką jest przede wszystkim winyl, dla niszy (choć coraz większej) kaseta – i taki układ wydawał się oczywisty. Tymczasem wielki powrót zalicza płyta CD. I ma solidne argumenty.

Wprawdzie pewnie są nieco tańsze metody, by poczuć się jak 30 lat temu, ale ta bez wątpienia jest najbardziej efektowna. Oto odtwarzacz CD z czasów, w których zaletą sprzętów było to, że wyglądały kosmicznie.

Podobno dzień święty wypada święcić, więc z wyprzedzeniem w piątek udałem się do sklepu muzycznego, żeby kupić płytę CD. Z jej urodzinami jest trochę jak z przyjściem na świat George’a Jetsona – o ile co do roku wszyscy są zgodni, tak konkretny dzień jest kwestią sporną. Niektórzy urodziny płyty CD obchodzili już w sierpniu, dla innych właściwa data to jednak rozpoczęcie sprzedaży albumu Billy’ego Joela „52nd Street” 1 października 1982 roku w Japonii. Jedno jest pewne: płyta CD ma 40 lat. Tylko komu jeszcze daje radość?

Opis formatu CD powstał już w roku 1980. Była to tzw. czerwona księga (ang. red book) stworzona przez firmę Philips. Pierwszą komercyjnie dostępną płytą na CD Audio był prawdopodobnie album grupy ABBA pt. The Visitors.

W Las Vegas w stanie Nevada, w mieście słynącym z kasyn, wystawnych hoteli oraz targów erotyki, na początku roku odbywają się największe targi elektroniki konsumenckiej. Dziś odbędą się liczne konferencje prasowe topowych producentów elektroniki, a od jutra na tysiące dziennikarzy i biznesmenów z całego świata czekać będą olbrzymie wystawiennicze hale. Warto pamiętać o tym jak znaczące technologie zeprezentowano na CES na przestrzeni lat.

Na początku pomyślałem, że z rozwiązania skorzystałyby tylko dzieciaki i (delikatnie mówiąc) wariaci. Potem jednak pojawiło się słowo klucz, które otwiera wszystkie serca na całym świecie: pieniądze.

W mej piwnicy nie założyłem naszego klubu, ale gdyby postawić tam jamnika, odwinąć z czarnej folii gnijącego już pewnie trupa taśm magnetofonowych, zakupić kratę piwa i zaprosić kumpli, to po kilku butelkach płakalibyśmy ze wzruszenia. Poruszyłaby nas nie tylko zawarta na taśmach muzyka naszej młodości, ale charakterystyczny szum z głośnika czy przewijanie za pomocą ołówka, aby raz jeszcze odsłuchać szczególnie piękne solo gitarowe, bo przecież szkoda by było na to poświęcić cząstkę, z i tak niedługiego, życia baterii kaseciaka.

Płyta CD, która powoli sama w sobie zaczyna być reliktem odsyłanym do lamusa nie jest wcale takim staruszkiem. Dopiero kilka dni temu „stuknęło” jej 30 lat, a w związku z tym zacząłem zastanawiać się, czy płyta CD i płyty w ogóle są jeszcze potrzebne. I jak długo.