Piotr Barycki

„Era post-PC” jest hasłem praktycznie doskonałym. Jest dumne i wzniosłe, krótkie i łatwe do zapamiętania oraz powtarzania. Jest także zapowiedzią nadejścia nowego – zawsze lepszego oraz (co logiczne) idącej wraz z nim ogromnej zmiany. Ciężko jednak zgodzić się całkowicie z jej niejasnymi założeniami, a nawet jeśli już przyjmiemy, że komputery osobiste w formie, w jakiej rozpatrywaliśmy je do tej pory faktycznie odchodzą do lamusa, to będzie to proces na tyle długi, że znajdujemy się zaledwie na jego początku. A jest nim era synchronizacji.

Smartfony nieustannie i z ogromnymi sukcesami dążą do całkowitej dominacji i wyparcia z rynku telefonów komórkowych, jakie znaliśmy do tej pory. W samym tylko drugim kwartale tego roku, producenci dostarczyli ich ponad 100 mln, starając się zaspokoić potrzeby już nie tylko najbardziej wymagających użytkowników, ale i tych, którzy do tej pory dzielnie trwali przy swoich wysłużonych „słuchawkach”. W przypadku tak wyraźnych trendów, analitycy zawsze starają się wprowadzić pewien porządek i „zaszufladkować” pozornie niezorganizowane masy do odpowiednich kategorii. Jakie tym razem kryterium przyświecało najnowszemu podziałowi użytkowników inteligentnych telefonów? Wysokość zarobków.

Wyniki sprzedaży kończącego się już powoli 2011 roku, prognozy na pozostałe trzy miesiące i wszelakie analizy świadczą niezaprzeczalnie o jednym – pierwsze dwa miejsca w czołówce mobilnych systemów operacyjnych okupują i będą okupować jeszcze przez dłuższy czas Android (43%) i iOS (19%). O tym, czy zamienią się miejscami ciężko na razie powiedzieć – z jednej strony autorski system Google możemy odnaleźć w coraz większej ilości urządzeń od różnych producentów i w dowolnych kształtach oraz cenach, natomiast z drugiej – użytkownicy iOS są jednak wyraźnie wierniejsi . O wiele ciekawiej prezentuje się za to walka o trzecie miejsce, która – w przeciwieństwie do walki o pierwsze – jeszcze się tak naprawdę nie zaczęła. Nawet najwięksi operatorzy przyznają, że jest jeszcze przestrzeń dla co najmniej jednego mobilnego systemu operacyjnego na świecie.

Nie będę nikogo oszukiwał – jestem jedną z osób, które uległy (praktycznie od samego początku) nowej manii tabletów, w ciągu ostatnich miesięcy stając się na dłużej lub krócej posiadaczem aż 4 urządzeń tego typu – od 7-calowego Samsunga Galaxy Tab, przez iPada 1, aż do PlayBooka i iPada 2. Każde z nich miało swoje wady i zalety i każde z nich na swój sposób lubiłem, ale żadne nie sprawdziło się w roli, do której planowałem je „zatrudnić” – nie potrafiło mi całkowicie zastąpić laptopa, nawet na wakacyjne wyjazdy. Wszystkie bowiem cierpiały na dość podobny zestaw ograniczeń. Być może jednak w końcu doczekam się urządzenia, które zaspokoi moje podstawowe potrzeby i laptop na dobre trafi do kąta (albo zostanie sprzedany i zamieniony na komputer stacjonarny) – to przygotowywany przez Lenovo ThinkPad Tablet.

Od czasu popularyzacji określenia „smartfon”, kojarzy się ono praktycznie wyłącznie z urządzeniami wyposażonymi w pokaźnych rozmiarów ekran dotykowy, pomimo tego, że w zamierzchłych czasach podział wyglądał zupełnie inaczej. Telefony z dużym wyświetlaczem obsługiwanym dotykiem (przeważnie pracujące pod kontrolą Windows Mobile w wersji „Pro”) określane były wtedy mianem Pocket PC, a smartfonami była cała reszta telefonów z systemem operacyjnym i bez „dotyku”.

Pierwszy tablet BlackBerry rozpoczął swoją przygodę z rynkiem całkiem udanie – w pierwszych dniach sprzedaży do klientów trafiło 50 000 sztuk, natomiast w ciągu trzech miesięcy od debiutu dostarczono do kanałów dystrybucyjny ponad 500 000 egzemplarzy. W momencie, kiedy wydawało się, że może być już tylko lepiej, światło dzienne ujrzały kompletne wyniki sprzedażowe za pełny drugi kwartał – w ciągu trzech ostatnich miesięcy do sklepów trafiło zaledwie 200 000 tabletów RIM – wynik gorszy niż ktokolwiek mógł przewidywać.

Początkowo plan był zupełnie inny – miałem zostać geologiem, a technologie mobilne w formie telefonów, smartfonów, laptopów czy (od niedawna) tabletów miały pozostać dodatkiem, ułatwiającym (lub utrudniającym) życie. Z miesiąca na miesiąc okazywało się jednak, że coraz mniej łączyło mnie z wybraną przeze mnie dziedziną nauki, a coraz więcej z tym, co miało być wyłącznie hobby. Po kilkudziesięciu miesiącach praktykowania, moje starania przyniosły wreszcie rezultat (choć inny od założonego kilka lat temu) – mogę powiedzieć „Witajcie” wszystkim czytelnikom Spider’s Web.