Prawie rok z przepisami dotyczącymi hulajnóg. Dużo nadziei, niewiele zmian

Co dokładnie zmieniło się 20 maja 2021 roku? Przede wszystkim to, że hulajnogą nie można jechać szybciej niż 20 km/h. Zmian było jednak więcej. Od tego czasu jazda po chodniku możliwa jest wyłącznie wtedy, gdy obok nie ma trasy rowerowej, a auta poruszają się po drodze z prędkością większą niż 30 km/h. Kiedy jednak kierujący elektryczną hulajnogą wjeżdża na chodnik, nie może być szybszy niż pieszy. Dopuszczalna prędkość to 5 km/h.

Straż Miejska miała również sprawdzać, "czy hulajnogi są pozostawione na chodniku w prawidłowy sposób". Cóż - raczej to martwy przepis, o czym świadczy wpis opublikowany na fanpage'u 7 metrów pod ziemią.

"Osoby widzące też o to apelują! Można się przewrócić, czasem nie da się ominąć, bo stoi na środku chodnika. Hulajnogi są super, ale jeszcze lepiej jak są zostawiane albo na specjalnym parkingu, albo gdzieś z boku. Dbajmy o bezpieczeństwo swoje i innych" - zauważyła jedna z komentujących.

Nie pozostaje nic innego, jak powiedzieć: myślę dokładnie tak samo! Choć tak naprawdę parkowanie to mimo wszystko problem, z którym paradoksalnie radzimy sobie najlepiej (nie wykluczam jednak, że patrzę na to z dość uprzywilejowanej pozycji, jako ktoś, kto źle zaparkowaną hulajnogę elektryczną po prostu omija, nie zwracając aż tak wielkiej uwagi). Wprawdzie zdarzają się pozostawione na środku - inna sprawa, że hulajnogi pokazują nam inny problem: jak małe i wąskie są często chodniki - ale jednak mimo wszystko część użytkowników zdaje sobie sprawę, że nie może zostawić ich byle gdzie.

Zaczęła się wiosna, ludzie chętniej wychodzą z domów, wsiadają nie tylko na rowery, ale też na hulajnogi, także te elektryczne. To oczywiście dowód anegdotyczny, ale choć mamy dopiero początek aktywnego sezonu, widziałem rekordową liczbę osób poruszających się na hulajnogach we dwójkę.

Dwie koleżanki zaliczyły na moich oczach prawie glebę, ale przejeżdżając przez pasy (!), jechały na tyle wolno, że "zrzut" z krawężnika jakoś ustały. Noty za lądowanie przyznałem kiepskie, ale przynajmniej nic się nie stało. Widziałem nawet matkę jadącą na jednej hulajnodze z dzieckiem - był to popis nieodpowiedzialności.

Ograniczenie prędkości dla elektrycznych hulajnóg to też fikcja. Ale nie jestem tym zdziwiony, bo już kilka dni po wejściu w życie przepisów pisałem:

I to nie jest tak, że technicznie niemożliwe jest, aby hulajnoga elektryczna nie przekraczała danej prędkości. Np. na Piotrkowskiej w Łodzi niektórzy operatorzy nie pozwalają rozpędzić się powyżej bodaj 15 km/h i faktycznie to działa.

Niedozwolone harce odstraszałyby, gdyby łamiący prawo mieli pewność nieuchronnej kary. Ale jeszcze przed wprowadzeniem w życie przepisów wiadomo było, że nie będzie miał ich kto egzekwować.

Straż Miejska nie radzi sobie ze źle zaparkowanymi samochodami, a miałaby ganiać za hulajnogami? Cóż, oczywistym było, że to się tak skończy.

Możemy się teraz bawić w przerzucanie winy. Hop, gorący kartofel leci w stronę prawodawców, którzy stworzyli przepisy takie, że nie da się ich egzekwować. Ci zaś mogą przerzucić go do służb, mówiąc, że przecież przepisy może i są złe, ale przynajmniej istnieją, więc karać można.

Teraz ziemniak leci do operatorów, którzy odbiją go do użytkowników, bo to w końcu oni łamią prawo. Ale rzecz jasna oni nie poczują się winni, bo skoro nikt ich za to nie karze, a poza tym wszyscy tak robią…  

Problem jest duży, bo przecież z badań naukowców wynika, że hulajnoga elektryczna zapewnia najmniejsze bezpieczeństwo. Pod względem liczby na zdarzeń wyprzedziły nawet motocykle, które do tej pory uznawano za najbardziej niebezpieczne dla użytkowników.

Nie chodzi tu jednak wyłącznie o zdrowie. W grę wchodzą niewłaściwe nawyki, które potem będą odbijać się czkawką w innych dziedzinach życia. Niedawno Tymon pisał na Autoblogu, że rodzaj pojazdu jest nieważny, mentalność pozostaje ta sama:

Rośnie więc kolejne pokolenie, które myśli, że przepisy to są na papierze, bo można parkować gdzie się chce, jak mi wygodnie, a Straż Miejska złapie tylko pechowców. Być może ci wszyscy bezkarni użytkownicy siądą później za kierownicę auta i przeniosą te nawyki na cztery kółka.

Problem w tym, że nie widzę rozwiązania. Operatorzy nie będą odstraszać użytkowników rygorystycznymi ograniczeniami, ci zaś sami z siebie nie zmienią nawyków, bo być może nawet nie wiedzą, że robią coś złego. Służby nie będą baczniej śledzić poczynań pozostałych uczestników ruchu, bo nie mają takich możliwości.

Nadzieję widzę jedynie w banalnym stwierdzeniu: "jeśli chcesz zmieniać świat, zacznij od siebie". Może oddolne inicjatywy sprawią, że dobre nawyki znajdą kolejnych naśladowców. Przechodzimy przez trudny okres, w trakcie którego musimy uczyć się na własnych błędach i sami wypracować właściwe rozwiązania.

Macie rację. Sam niezbyt w to wierzę. Szerokiej drogi!