Tak, PO miała swoją armię trolli, ale PiS poleciało po bandzie

Onet opublikował materiał, który wstrząsnął opinią publiczną. Opowieść Emilii o tym, jak do spółki z wiceministrem sprawiedliwości Łukaszem Piebiakiem zarządzała kampanią wymierzoną w krytycznych wobec działań PiS sędziów, rozlała się po całym internecie. To z jej powodu przebywający na urlopie wiceminister sprawiedliwości podał się do dymisji, choć twierdzi, że nie ma sobie nic do zarzucenia. Ona też powinna sprowokować dyskusję o politycznych trollach w internecie i tym, jak można je kontrolować.

Może jestem cyniczna, ale nie zdziwiło mnie to, że politycy wynajmują profesjonalnych hejterów. To zjawisko, które znamy i choć kojarzy nam się głównie z rosyjskimi trollami zaangażowanymi w walkę o fotel prezydenta Stanów Zjednoczonych lub kampanię Brexitową, to nasi sąsiedzi ze wschodu nie mają monopolu na tego typu kampanie w mediach społecznościowych. Także zachodni politycy korzystają z farm trolli. W 2015 r. media donosiły o zatrudnieniu przez PO 50 zawodowych hejterów do krytykowania działań PiS-u i chwalenia swoich. Brutalna walka w mediach społecznościowych jest od dawna zwykłym elementem krajobrazu internetowych potyczek.

Czytaj również: Polscy politycy kupują zawodowych hejterów. Sprawdziliśmy, ile kosztują tego typu usługi – raport Spider’s Web

Tak jak można kupić komentarze na formach, stronach i w mediach społecznościowych wychwalające twoją pralkę i oczerniające wszystkie pralki konkurencji, tak możesz zapłacić za opiewanie twojego polityka i gnojenie polityka konkurencji. Partia, polityk, ustawa, w tej optyce to kolejne produkty na sprzedaż takie jak każde inne.

Takie myślenie to problem, nad którym warto się pochylić z perspektywy tego, jak wpływa to na naszą demokrację. Tego jednak pewnie nie zrobimy, pewnie jeszcze nie teraz, bo w aferze Piebiaka, jest znacznie więcej aspektów, które pokazują, że działalność wiceministra wykracza poza zwykłą szeptankę i jej i tak mocno wątpliwą etykę.

Z opublikowanych przez Onet fragmentach rozmów między Emilią a Łukaszem Piebiakiem rysuje się obraz nie najpiękniejszy. Oto sam wiceminister sprawiedliwości, człowiek, na którego z podziwem powinna patrzeć nawet żona Cezara, dyryguje kampanią oszczerstw wobec sędziów, których uznaje za swoich politycznych wrogów. Do arsenału bez żenady dodaje plotkę, anonim i pomówienie. Na jego życzenie Emilia pisze do mediów i próbuje je zainteresować odpowiednio podkoloryzowanymi sensacjami. Czasami jej się udaje. Przynętę łapie dziennikarz TVP z programu Alarm, który tworzy materiał o sędzim wykorzystującym poznaną przez internet kobietę (w rzeczywistości kobieta została prawomocnie skazana za oszustwo). Na fali dokumentu Emilia organizuje w internecie akcję #muremZaPola, która ma nakręcić media społecznościowe przeciw sędziemu.

Kobieta robi także inne rzeczy daleko wykraczające poza normalny arsenał internetowego trolla – wysyła do sędziów z Iustitii anonimowe e-maile i listy pełne insynuacji i zarzutów kierowanych wobec przewodniczącego stowarzyszenia. Adresy dostaje od wiceministra – większość trolli nie ma takich dojść.

Nie było żadnego wycieku danych, nie infekowano komputerów, nie zarzucano wędek, nie łamano haseł WhatsAppa czy Facebooka. Rozmowy między wiceministrem a Emilią wyciekły, bo kobieta sama zgłosiła się do dziennikarzy i przekazała im zapisy rozmów z wiceministrem. To potwierdza starą dobrą zasadę głoszącą, że najsłabszym ogniwem większości systemów zabezpieczeń jest człowiek.

Wiceminister sprawiedliwości nie chciał na początku komentować sprawy, argumentując, że jest na urlopie i o aferze nic nie wie. Dopiero późnym popołudniem zdecydował się na złożenie rezygnacji. Łukasz Piebiak zapowiada wniesienie pozwu przeciw redakcji Onetu za rozpowszechnianie pomówień.