Misje kosmiczne

Najnowsza propozycja budżetowa administracji Donalda Trumpa przewiduje drastyczne cięcia w finansowaniu programów naukowych NASA, które mogłyby poważnie zaszkodzić pozycji Stanów Zjednoczonych w badaniach kosmicznych i klimatycznych.

Nigdy nie sądziłem, że dożyję takiej chwili. W momencie, gdy piszę ten tekst, polski satelita bezpiecznie trafił na orbitę. A to dopiero początek polskiego podboju kosmosu.

– Loty w kosmos to nie tylko eksploracja, ale przede wszystkim rozwój technologii. Doskonale widać to po tym, jak dziś wyglądają kariery astronautów. Dawniej byli to przede wszystkim piloci wojskowi, a dziś to w dużej mierze naukowcy, inżynierowie – mówi w rozmowie z Magazynem Spider’s Web+ Sławosz Uznański-Wiśniewski, czyli drugi Polak, który poleci w kosmos. A może i pierwszy, który stanie na Księżycu. 

Aleksiej Leonow dokonał czegoś, co wydawało się niemożliwe. 18 marca 1965 r. wyszedł z małej kapsuły kosmicznej, która krążyła wokół Ziemi, i stanął oko w oko z nieskończoną przestrzenią. Przez 12 minut radziecki kosmonauta unosił się nad naszą planetą, przywiązany do statku 5-metrowym kablem. Był to pierwszy spacer kosmiczny w historii ludzkości.

Po sześciu miesiącach pobytu na chińskiej stacji kosmicznej Tiangong trzej astronauci z misji Shenzhou-16 bezpiecznie wylądowali na Ziemi. Była to najdłuższa załogowa misja w historii chińskiego programu kosmicznego. Co wiemy o tej spektakularnej podróży i jak wyglądała kapsuła powrotna po lądowaniu?

Indyjska sonda kosmiczna Chandrayaan-3 niedawno wylądowała z powodzeniem na Księżycu, przystąpiła do badań, których pierwsze wyniki dotarły już na Ziemię.

Po zakończonym sukcesem lądowaniu indyjska sonda księżycowa Chandrayaan-3 nie zasypuje gruszek w księżycowym pyle i prowadzi eksplorację.

Jesteśmy obecnie świadkami nowej złotej ery jeśli chodzi o loty w kosmos. Innowacje pojawiają się niemal co dzień, zapowiadane są nowe przedsięwzięcia, ogłaszane są nowe misje. Naukowcy, inżynierowie i wszelkiego rodzaju badacze starają się stworzyć innowacyjne rozwiązania, które wkrótce mogą zrewolucjonizować badania kosmosu. Jednym z takich przedsięwzięć jest próba stworzenia systemu napędowego dla satelitów opartego na wodzie.

Małe szklane kuleczki, którymi usiana jest księżycowa gleba to w zasadzie jajka z niespodzianką, w których rolę niespodzianki odgrywa woda. No dobrze, ale skąd woda w koralikach i skąd one w ogóle się wzięły na Księżycu?

To już oficjalne - japońska misja Hakuto-R Mission 1, przesłała swoje pierwsze zdjęcie z orbity Księżyca. A już wkrótce czeka nas lądowanie na Księżycu dwóch niezwykłych robotów.

Z pewnością nie raz zdarzyło wam się słyszeć opowieść o tym, jak to wysyłając astronautów w przestrzeń kosmiczną, Amerykanie wydali milion dolarów na długopis, który byłby niezawodny w warunkach mikrograwitacji, a Rosjanie - stając przed tym samym problemem - wzięli w przestrzeń kosmiczną po prostu ołówki. Opowieść ta z pewnością zapada w pamięć. Szkoda tylko, że ma niewiele wspólnego z prawdą.

Zgodnie z planem w sobotnie popołudnie o godzinie 14:40 polskiego czasu odległość załogowego statku Orion od Ziemi wyniosła 400 171 km. Jest to nowy rekord odległości jakiegokolwiek statku załogowego od Ziemi.

Jednym z największych wyzwań stojących przed naukowcami, którzy chcieliby wysłać ludzi w dłuższe podróże kosmiczne, np. na Marsa, jest zapewnienie załodze potencjalnego statku kosmicznego ochrony przed niszczącym promieniowaniem kosmicznym. Najnowsze badania wskazują, że rozwiązaniem tego problemu może być w przyszłości hibernacja.

Żyjemy w trzeciej dekadzie XXI wieku. Kiedyś wydawało się, że mniej więcej teraz ludzie będą latali już na Marsa. Tymczasem wciąż mamy ogromne problemy z powrotem na Księżyc. Misje załogowe na Marsa nawet najwięksi optymiści przewidują na lata czterdzieste XXI wieku. Tymczasem w umysłach naukowców pojawia się zupełnie nowy pomysł.

Wspaniałe to czasy, w których z roku na rok lista państw biorących udział w badaniu przestrzeni kosmicznej rośnie jak na drożdżach. Żeby było jeszcze lepiej, nowi uczestnicy wyścigu dzielnie gonią jego weteranów. Tylko czekać, kiedy przegonią doświadczonych medalistów.

Niemal od początku załogowej eksploracji przestrzeni kosmicznej, która rozpoczęła się w latach sześćdziesiątych, ludzkość marzy o wielkoskalowym podboju kosmosu i o odwiedzaniu innych globów w Układzie Słonecznym oraz poza nim. Dotychczas nie mieliśmy niezbędnej do tego technologii, teraz okazuje się, że sami nie nadajemy się do takich podróży.

Historia podboju kosmosu od samego początku związana była z niebezpieczeństwem i potężnym zagrożeniem dla zdrowia i życia astronautów. Mimo to, dzięki dobremu przygotowaniu przez pierwszych trzynaście amerykańskich załogowych lotów kosmicznych nie wydarzyło się nic, co mogłoby zagrozić życiu załogi. O czternastym locie tego typu, o misji Gemini 8 już tego powiedzieć nie można.

Wyobraź sobie, że prywatna firma chce zbudować potężną szklarnię na orbicie okołoziemskiej, ponad granicami państw. Co można byłoby w niej hodować? Jeżeli odpowiedziałeś konopie, to oczywiście masz rację.

Kiedy w końcu naukowcy pokonają trudności techniczne uniemożliwiające nam podróżowanie po przestrzeni kosmicznej, w końcu będziemy mogli się zapakować na pokład statku kosmicznego i wyruszyć w fascynującą podróż po przestrzeni kosmicznej. Nie tak szybko.

W niezbyt odległej przyszłości, kiedy to ludzie zaczną regularnie przemieszczać się w przestrzeni międzyplanetarnej, znacząco wzrośnie zapotrzebowanie na specjalistów z zakresu architektury i budownictwa kosmicznego. Duńska firma SAGA Space Architects już teraz szuka talentów w tej dziedzinie wśród młodych ludzi.