gracze

Słupki dochodów poszczególnych gier idą w górę z roku na rok. Kibiców przybywa, a wraz z nimi rośnie liczba oddanych fanów, wydawanych dolarów, wielkich sponsorów… Przyszedł czas, żeby przyjrzeć się temu, jak obraca się pieniądz w e-sporcie.   

Wokół przemysłu gamingowego wciąż krążą mity, które wypaczają faktyczny stan w oczach opinii publicznej. Intelowi, który aktywnie wspiera rynek gier oraz e-sportu, bardzo zależy na tym, żeby owe mity skutecznie obalać.

E-sport to sport męski. Wśród profesjonalistów tylko 1 na 10 graczy to kobieta. Wg „bullet girl” i „pasi” wynika to z różnic mentalnych między płciami, akceptacji środowiska i doświadczenia w graniu. Dziewczyny są profesjonalistkami, grają co najmniej 5 godzin dziennie, jednak uważają, że podział pomiędzy kobiety, a mężczyzn powinien się utrzymać.

W końcu się ukazały. Zakrojone na szeroką skalę internetowe badania ankietowe „Jestem graczem” zostały zebrane, poddane analizie i opublikowane. To pierwsze rozpoznanie graczy przeprowadzone na tak dużą skalę i jestem zły, że drzemiący w przedsięwzięciu potencjał nie został w pełni wykorzystany.

Spotykamy się w luksusowej kawalerce na warszawskim Wilanowie. Jest 13:15, a w mieszkaniu panuje półmrok, wszystkie rolety są szczelnie pozaciągane. W centralnym miejscu, na stole stoją dwa potężne monitory. Obok wielki wygodny fotel. To miejsce pracy Grzegorza ‚DaWarsaw’ Mikielewicza.

Od jakiegoś czasu po Sieci krąży kampania społeczna marki Always. Tak, właśnie kampania, a nie reklama stricte, bo ten filmik, który dla wielu wyda się pewnie błahy, nieistotny, niesie ze sobą przesłanie. Moc. I to właśnie to wideo stało się dla mnie bodźcem do zastanowienia się nad tym, jaka jest kobieta w Internecie i właściwie dlaczego ten rzeczony Internet tej kobiety nie lubi. Bo nie lubi. I wy sami dobrze o tym wiecie.

Zamknięty w sobie, nieśmiały. Ma problemy sam ze sobą. Przeciętniak z miękkim zarostem. Grubas żywiący się fast-foodami. Prawiczek. Gracz. To typowy obraz jegomościa pasjonującego się grami wideo. Diabelnie bzdurny.

Niby zmienia się postrzeganie grania i graczy. Niby coraz więcej osób traktuje granie w gry jak sport, niby grające kobiety to już codzienność, a mimo wszystko wizerunek gracza w masowej świadomości wciąż jest raczej bliższy wizerunkowi dzieciaka odpuszczającego szkołę na rzecz krwawych jatek niż dorosłego człowieka, który granie traktuje jako świetną rozrywkę. Przyznaję, że sama postrzegam graczy raczej krzywdząco.

W weekend spora część redakcji Spider’s Web zjechała się do Katowic, aby pogadać przy „soku i coli”. Poszliśmy między innymi dla pubu dla graczy. W związku z tym postanowiliśmy podyskutować czy tego typu lokale to tylko chwilowa moda, czy też mają szansę odnieść sukces i jakie są ich wady oraz zalety.

Muszę przyznać, że najnowsza wersja Sim City była dla mnie sporym rozczarowaniem. Nigdy nie zamierzałem grać w nią w domu, na komputerze stacjonarnym. Zamiast tego chciałem odpalać ją w tzw. międzyczasie – w drodze do domu rodzinnego, między zajęciami i za granicą, po konferencjach, w których muszę brać udział. Ostatecznie nie uruchomiłem jej ani razu. W domu miałem lepsze zajęcia, zaś w wymienionych przeze mnie miejscach nie miałem dostępu do Internetu, który był wymagany do włączenia tej gry.