Dark Souls

To nie jest tekst (recenzja) o Dark Souls 3, którego szukacie. To kilka pytań i odpowiedzi, których udzielam, bo minął już tydzień odkąd przeszedłem japońską wersję gry. Co nieco już wiem, więc mogę się wypowiedzieć.

Mają podkrążone oczy z niewyspania, mamroczą coś pod nosem, rzucają kontrolerami po ścianach, uzgadniają między sobą dziwaczne taktyki, a od czasu do czasu wybuchają niekontrolowanym płaczem, kuląc się w pozycji embrionalnej. Na pewno znacie fanów Dark Souls. Jeżeli dotychczas nie mieliście okazji, aby zrozumieć fenomenu tej serii, najwyższy czas to zmienić! Zupełnie za darmo.

Idąc na pokaz zastanawiałem się, czy to ja będę grał w grę, czy to gra będzie miotać moim zakutym w zbroję awatarem po ścianach. Już po chwili wiedziałem, że to gra jest górą. Dark Souls 3 okazało się tak samo wymagające, tak samo niewdzięczne i tak samo cholernie satysfakcjonujące, jak poprzednie gry From Software.

Do Dark Souls II: Scholar of the First Sin podszedłem bez cienia strachu. Dzieła From Software nie są mi obce. Królestwo Dragnleic znam na wylot. Usiadłem rozluźniony i rozpocząłem wyzwanie, lekceważąc przeciwnika. Zbyt dobrze znam te stare mury. Zbyt długo studiowałem przeciwników, aby dać się podejść w edycji HD. Chwilę potem ciało mojego herosa było już w paszczy smoka. Smoka? Smoka!? W podstawowej wersji gry w ogóle go tam nie było…

Kiedy w 2008 roku zapowiedziano Demon’s Souls, gra na wyłączność dla PlayStation 3 nigdy nie miała opuścić terytorium Japonii. Dzisiaj połowa branży czerpie garściami z wpływu From Software. Postępująca casualizacja interaktywnych produkcji została zatrzymana. Wymagający gracze przebudzili się z letargu i okazali się świetnymi klientami. Jeszcze nigdy nie było tak dobrze. Jeszcze nigdy osoby oczekujące prawdziwego wyzwania nie miały takiego wyboru.

Mrok był tak gęsty, że mogłem kroić go mieczem. Poruszałem się powoli, zaglądając w każdy kąt. Już dawno nie napadła na mnie żadna bestia. Szczęście, biorąc pod uwagę, że skończył mi się zapas mikstur. Trzy razy rozejrzałem się więc na boki nim podszedłem do skrzyni ze skarbem. Czysto. Gdy podnosiłem zakurzone wieko, zwalił się na mnie olbrzymi pająk. Moje ciało z gruchotem padło na posadzkę. No tak – zapomniałem przyjrzeć się sufitowi. Bloodborne zjadło mnie po raz 34.

Kiedy kilka tygodni temu poczyniłem tekst o permanentnej śmierci w grach komputerowych, w życiu nie przypuszczałem, że ten spotka się z tak pozytywnym odzewem z Waszej strony. Zgon komputerowego awatara to jednak temat – rzeka, którą dzisiaj spróbujemy ugryźć z zupełnie innej strony. Co w przypadku, kiedy porażka gracza staje się tak naprawdę początkiem czegoś zupełnie nowego, częścią większej całości? To nie tylko możliwa, ale również coraz częściej stosowana praktyka. Gracz „po drugiej stronie” również może świetnie się bawić, co pokazują poniższe przykłady z naprawdę ciekawych gier.

Zaraz po rozpoczęciu przygody z Dark Souls 2 zboczyłem z sugerowanej przez twórców drogi. Myślałem, że będę sprytniejszy, odnajdując skrytą w zaroślach ścieżkę. Licząc na obfite skarby, szybko pobiegłem w kierunku mieniącej się sterty. W tym samym momencie tłusty ogr powalił mnie na ziemię, atakując od tyłu. Ekran pociemniał na skutek pierwszej śmierci w przeciągu kilkudziesięciu sekund od chwycenia za pada. W tym samym czasie zdobyłem achievement o wymownym tytule „Oto Dark Souls”. Poczułem, że jedna z najbardziej masochistycznych przyjemności właśnie rozpoczyna się na nowo.