oceany

Najnowsze badanie sugerują, że inna barwa oceanów to sygnał istotnych zmian zachodzących w globalnych ekosystemach morskich. W ciągu ostatnich 20 lat znaczna część światowych wód morskich uległa zaciemnieniu, co może mieć daleko idące konsekwencje dla życia morskiego i całego klimatu naszej planety.

Nazywamy Ziemię błękitną planetą, ale być może niedługo trzeba będzie zmienić ten przydomek. Nowe badania opublikowane w prestiżowym czasopiśmie Nature sugerują, że kolor naszych oceanów nie jest stały. Ba, nie zawsze był niebieski. W przeszłości dominował zielony, a przyszłość? Wcale nie taka błękitna.

Tam, gdzie ciśnienie miażdżyłoby czołg, temperatura jest bliska zeru, a światło nigdy nie dociera, życie radzi sobie całkiem nieźle. Naukowcy zbadali jedno z najbardziej niedostępnych środowisk na Ziemi, a wyniki ich badań są oszałamiające.

Niemiecki inżynier lotniczy, Rudiger Koch, dokonał niesamowitego wyczynu, spędzając 120 dni w podwodnej kapsule u wybrzeży Panamy. Tym samym pobił rekord świata w długości pobytu pod wodą bez dekompresji. Jego celem było udowodnienie, że oceany stanowią realną możliwość przyszłej ekspansji ludzkości.

Kolejny rok, kolejny niepokojący rekord – tak w skrócie można podsumować wyniki najnowszego badania. Według raportu, temperatury oceanów w 2024 r. osiągnęły najwyższy poziom w historii pomiarów. Mowa nie tylko o powierzchniowych temperaturach, ale także o tych zmierzonych na głębokości do 2000 m.

Oceaniczny bezmiar skrywa wiele tajemnic. Jedną z nich były tajemnicze dźwięki, nazwane przez naukowców "biotwang", które po raz pierwszy zarejestrowano w pobliżu najgłębszego miejsca na Ziemi – Rowu Mariańskiego, w 2014 r. To odkrycie intrygowało zarówno naukowców, jak i miłośników zagadek oceanu.

Nie ma drugiej tak ikonicznej barierki, jak ta, która otaczała dziób Titanica. Motyw z filmu potrafi rozpoznać każdy, ale już niedługo po barierce nie będzie śladu. Co dzieje się w morskich głębinach?

Być może nie brzmi to sensacyjnie, ale tak naprawdę jest to przełomowe odkrycie. Okazało się, że kamienie na dnie oceanu wytwarzają tlen. Do tej pory uważaliśmy, że mogą to robić tylko żywe organizmy.

Wyniki najnowszych badań dotyczących obecności mikroplastików w oceanach nie nastrajają optymistycznie. Grupa naukowców z Uniwersytetu Princeton w USA, pod przewodnictwem profesora Luca Deike’a, podjęła się określenia tego, jak wiele cząstek mikroplastiku trafia do powietrza z parujących oceanów.

Dno oceaniczne jest słabiej zbadane niż powierzchnia Marsa czy Księżyca. Naukowcy wierzą jednak, że to właśnie oceany będą źródłem metali, gdy już wyczerpią się złoża kopalne na lądzie. W odkrywaniu, co na nas czeka, pomagają polscy badacze. Jako jedni z niewielu na świecie.

Pod dnem oceanu, niedaleko wybrzeża Nowej Zelandii, kryje się ogromny zbiornik wodny. Naukowcy odkryli go dzięki specjalnej technice obrazowania sejsmicznego, która pozwala zobaczyć strukturę skał i osadów pod powierzchnią ziemi. Ten niezwykły zbiornik może być kluczem do zrozumienia jednego z najbardziej zagadkowych zjawisk geologicznych - powolnych trzęsień ziemi, znanych jako zjawiska powolnego poślizgu.

Międzynarodowa organizacja badawczo-rozwojowa DEEP (ang. głębia) zajmująca się wytwarzaniem nowych technologii służących eksploracji oceanów zaprezentowała swój najnowszy i bardzo ambitny projekt. Działający w Wielkiej Brytanii zespół inżynierów i naukowców, którego misją jest „wyobrażanie i wymyślanie niesamowitych rzeczy, które umożliwią naszemu gatunkowi zrównoważoną eksplorację, życie, pracę i rozwój pod wodą”, chce zbudować całe podwodne siedlisko dla ludzi o nazwie „Sentinel”.

Tajemnicza złota kula została znaleziona na dnie oceanu podczas ekspedycji badawczej. Wiadomo jedynie, że ma ona "pochodzenie biologiczne", ale naukowcy nie mają pojęcia, co to jest. 

Właśnie okazało się, że możemy się mocno mylić w kwestii tego, jak powstało życie na Ziemi. Jeśli okaże się, że naukowcy stawiający śmiałe tezy mają rację, to trzeba będzie zmieniać podręczniki szkolne.

Wielka Pacyficzna Plama Śmieci to nie tylko ogromny zbiór plastikowych odpadów dryfujących na środku oceanu. To także niespodziewane siedlisko dla wielu gatunków zwierząt morskich, które znalazły na nim schronienie i pożywienie. Niektóre z tych zwierząt to gatunki przybrzeżne, które zostały przeniesione przez prądy morskie lub katastrofy naturalne.

'- Wkurzam się, gdy ludzie mówią, że nie wiemy nic o morskich głębinach. Wiemy coraz więcej, a nasza wiedza rośnie szybko – mówi prof. Alan Jamieson, jeden z liderów ekspedycji, dzięki której po raz pierwszy na tak rekordowej głębokości uchwycono rybę.

Zanieczyszczenie plastikiem środowiska naturalnego, a zwłaszcza oceanów przybiera coraz większe rozmiary. Chodzi nie tylko o wykonane z tworzyw sztucznych odpady większych rozmiarów, takie jak np. sieci rybackie, które są jednym z głównych źródeł zanieczyszczenia oceanów plastikiem. Coraz większy problem stanowią bowiem cząsteczki mikroplastiku, czyli takie, których rozmiary nie przekraczają 5 mm, na które rozpadają się większe śmieci. Upływ czasu i tarcie spowodowane oceanicznymi pływami są w stanie zetrzeć niemal każdy plastikowy obiekt na proch.

Nie jest to też nowy trend w ozdabianiu ogródków, a kolejny smutny dowód na to, jak bardzo ludzka działalność ingeruje środowisko naturalne. Jeśli ktoś miał jakiekolwiek wątpliwości, czy ustanowienie nowej epoki geologicznej o nazwie Antropocen ma sens, to to znalezisko powinno je rozwiać.

Pomimo licznych ekspedycji, spoczywający na dnie Atlantyku wrak Titanica wciąż stanowi cel licznych wypraw szukających nowych poszlak i informacji o Titanicu. Ostatnia taka ekspedycja dostarczyła nam ujęć transatlantyka w najwyższej w historii jakości, a jak zapowiadają naukowcy nie będzie to ostatnia garść ujęć w jakości 8K.

W 1997 roku w północnej części Oceanu Spokojnego odkryto potężne skupisko śmieci i plastikowych odpadów o powierzchni blisko 1,5 mln km kw. Teraz naukowcy ustalili, skąd te śmieci się tam wzięły.