Astronomia

No dobra, może nie naukowca konkretnie, a prawideł rządzącym naszym wszechświatem, które ów wybitny naukowiec odkrył. Czy słyszeliście o czymś, co można nazwać świetlnym hamulcem?

To, że obrót Ziemi wokół jej własnej osi zwalnia, nie jest nową informacją. Mamy jednak kolejne dane, które pozwalają nam zwiększyć precyzję obserwacji. Dane od starożytnych astronomów.

Widziałeś kiedyś gwiazdozbiór Oriona? Jestem pewny, że tak. Zastanawiałeś się, jakie tajemnice kryje?

Pisałem wam już, że uwielbiam Plejady? Ta gromada otwarta w gwiazdozbiorze Byka nazywana jest też mniej romantycznie M45 i stanowi najjaśniejszy obiekt katalogu Messiera. Plejady widać na naszym niebie w miesiącach jesiennych i zimowych.

Słyszeliście o misji Juno? Jeśli nie, więcej o niej przeczytacie w tekście Karola. W wielkim skrócie: sonda wystrzelona pół dekady temu w kierunku Jowisza weszła na jego orbitę. Teraz przez 16 miesięcy będzie badać pole magnetyczne i grawitacyjne największej planety układu słonecznego.

NASA wchodzi właśnie w decydujący etap swojej najnowszej misji Juno. Sonda wystrzelona w kierunku Jowisza weszła na jego orbitę, aby przez 16 miesięcy badać ogromne pole magnetyczne i silną grawitację gazowego olbrzyma.

Ciągle dociera do nas, jak niewiele wiemy o naszym mateczniku, Układzie Słonecznym. Nadal go poznajemy. Tym razem chodzi o obiekt o mało romantycznej nazwie 2007 OR10, nazywany nieoficjalnie Śnieżką. Wiele wskazuje na to, że jest on trzecią, co do wielkości planetą karłowatą po Plutonie i Eris.

Może nie będzie wyglądał tak majestatycznie, jak okręty z połowy ubiegłego tysiąclecia, ale i tak będzie to nie lada widok. I być może kolejny przełom w podboju kosmosu.

12,4 miliarda lat świetlnych od Ziemi miał miejsce makabryczny spektakl. Potężna czarna dziura zaczęła pożerać wielką galaktykę od środka, produkując tyle energii, że podburza gazy na całym jej obszarze.

Astronomom udało się wykryć najsilniejszą supernową w historii obserwacji kosmosu. Ta eksplodowała w galaktyce oddalonej od nas o miliardy lat świetlnych, emitując 20-krotnie więcej światła, niż wszystkie gwiazdy naszej Mlecznej Drogi… razem wzięte.

Pluton-238 to podstawowe źródło energii dla wszystkich naszych pojazdów badawczych podróżujących w odmęty kosmosu, a więc w miejsca, gdzie energia słoneczna nie może być już wykorzystywana. Sęk w tym, że ów izotop właśnie nam się kończy.

W lipcu 2014 roku Międzynarodowa Unia Astronomiczna (IAU) opublikowała listę 305 odkrytych i dobrze opisanych egzoplanet, czyli planet znajdujących się w innych systemach słonecznych. Systemów, w których znajdują się planety z tej listy jest 260 - w każdym z nich znajduje się od jednej do pięciu planet.

Mniej więcej trzysta lat świetlnych od miejsca, w którym się właśnie zajmujemy, jeden ze światów spotkała prawdziwa tragedia, kataklizm o niebywałym znaczeniu. Oddala się on od swojej macierzystej gwiazdy, stając się kosmiczną sierotą.

Europejska Agencja Kosmiczna właśnie wystrzeliła rakietę przewożącą dwa bloki złota i platyny, by następnie obserwować je w stanie nieważkości. Bez sensu? Europejski podatnik zapłacił za to prawie pół miliarda dolarów. Rezultaty tego eksperymentu są jednak bardzo ważne dla inżynierów z ESA.

Po raz pierwszy w historii astronomowie mogli być świadkami wchłaniania gwiazdy wielkości naszego Słońca przez supermasywną czarną dziurę. I to całego procesu, od przechwycenia gwiazdy aż do jej całkowitego wchłonięcia.

To zdjęcie najprawdopodobniej trafi kiedyś do podręczników szkolnych, a już z całą pewnością do tych akademickich. Oto bowiem ciało niebieskie, które wkrótce będzie planetą. Choć na razie dopiero się formuje.

To jednak nie będzie łatwe. Naukowcy podczas poszukiwań planety podobnej do Ziemi znaleźli taką podobną do Wenus. I choć kolonizacja będzie trudna z uwagi na ekstremalne warunki środowiskowe, tak za GJ 1132b przemawia relatywnie niewielka odległość od naszej planety.

Creotech Instruments współpracuje nad projektem ExoMars i uczestniczy w projektowaniu rozwiązań na potrzeby eksperymentów naukowych na Międzynarodowej Stacji Kosmicznej. Teraz, na zlecenie Europejskiej Agencji Kosmicznej, opracuje część podzespołów statków kosmicznych, które będą badać najbliższą nam gwiazdę.

Nie jest to niestety żaden dowód, a jedynie poszlaka. Nie zmienia to jednak faktu, że jeden z naukowców podczas mapowania mikrofalowego promieniowania tła odnalazł tajemniczy, niewytłumaczalny blask.

Choć w zasadzie z całą pewnością nie będzie ono wytworem pozaziemskiej cywilizacji. Najprawdopodobniej będziemy świadkami mini-katastrofy jakiegoś śmiecia pozostawionego przez ludzkość na orbicie. Choć nawet naukowcy nazywają tajemniczy obiekt mianem „WTF”.