Układ Słoneczny

Dzisiaj, w poniedziałek, 4 lipca o godzinie 9:00 Ziemia znalazła się w najbardziej oddalonym od Słońca punkcie swojej orbity, czyli w tzw. aphelium. Choć na półkuli północnej cieszymy się teraz latem i wysokimi temperaturami, dzisiaj jesteśmy najdalej od Słońca w całym roku.

Wiedzieliście wcześniej, że kiedyś nadejdzie koniec Układu Słonecznego? Ta myśl brzmi przerażająco, ale zagłada, niestety, czeka zarówno Ziemię, jak i cały Układ Słoneczny. W jaki sposób do tego dojdzie? I kluczowe pytanie: kiedy nastąpi koniec Układu Słonecznego?

Niemal czterdzieści lat temu kosmiczny teleskop podczerwony IRAS mógł przypadkiem sfotografować dziewiątą planetę Układu Słonecznego. Teraz spróbują to sprawdzić astronomowie.

Cały Układ Słoneczny położony jest w gigantycznej strukturze magnetycznej mającej długość nawet tysiąca lat świetlnych. To, co wydawało się wieloma obiektami, tworzy jedną większą całość. Naukowcy jeszcze nie wiedzą, jak powstają i jak utrzymują się takie magnetyczne struktury.

Aktualnie stan posiadania Układu Słonecznego wskazuje na obecność w okolicach Słońca ośmiu planet. Badacze jednak wciąż przypuszczają, że to nie wszystko. Coś jeszcze w naszym układzie planetarnym powinno być. Najnowsza teoria jest nawet bardziej intrygująca od dotychczasowej, hipotetycznej Planety 9.

Siedzisz wygodnie na fotelu, czytając teraz tę stronę, zastanawiasz się, czy nie powinieneś się trochę ruszyć z miejsca. Spokojnie, i tak przemierzasz przestrzeń kosmiczną z wprost obłędną prędkością.

Trochę większa niż Ziemia, trochę mniejsza niż Uran. Takich planet we wszechświecie jest mnóstwo. Pytanie, dlaczego ani jednej nie ma w Układzie Słonecznym?

Po wszystkich sondach kosmicznych, potężnych teleskopach naziemnych i orbitalnych można było się spodziewać, że wszystkie ważne księżyce Jowisza zostały już odkryte. Jak się okazało, byłoby to mylne przekonanie.

Kilka miesięcy temu nocne niebo nad brytyjskim hrabstwem Gloucestershire rozświetliła jasna smuga światła. Dzięki nagraniom z licznych kamer udało się ustalić, że za jej powstanie odpowiedzialna była niewielka kosmiczna skała, której część przetrwała lot przez atmosferę i uderzyła w ziemię.

Jeżeli choć trochę interesujecie się astronomią i tym, co się w niej dzieje, z pewnością słyszeliście w ostatnich latach o tajemniczej dziewiątej planecie, która miałaby się skrywać przed astronomami gdzieś w odległych, zewnętrznych rejonach Układu Słonecznego. Może się jednak okazać, że niczego takiego w ogóle nie ma. 

Układ Słoneczny właśnie urósł. Naukowcy z Uniwersytetu Północnej Arizony opublikowali dane opisujące orbitę najodleglejszego spośród dotąd odkrytych obiektu Układu Słonecznego.  

Uran to bardzo zaniedbana planeta, zarówno przez obserwatorów nieba, jak i przez inżynierów tworzących plany kolejnych misji kosmicznych. 20 stycznia lodowy olbrzym znajdzie się w pobliżu dwóch bardzo jasnych obiektów na niebie. Może warto go poszukać?

Już za kilka dni, 20 października sonda OSIRIS-REx, która od końca 2018 r. krąży wokół planetoidy Bennu zbliży się do niej, i pobierze z powierzchni od 60 do 2000 g materii, które w 2021 r. zostaną wysłane w kierunku Ziemi, gdzie wylądują 24 września 2023 r. Ostatnio jednak naukowcy odkryli na planetoidzie coś wyjątkowego.

Historię Układu Słonecznego przywołuje się co i rusz. Jakieś 4,5 mld lat temu z obłoku pyłu i gazu uformowało się Słońce, a niedługo później z resztek obłoku uformowały się planety, księżyce czy planetoidy. Najnowsza teoria mówi jednak coś innego.

Naukowcy opracowali wizualizację przedstawiającą kształt bąbla otaczającego nasz Układ Słoneczny. Do jej stworzenia posłużył model opracowany na podstawie danych zebranych przez liczne sondy kosmiczne wysyłane przez NASA.

Każde dziecko wie, że w samym środku Układu Słonecznego znajduje się Słońce, wokół którego krążą planety, planetoidy i komety. Astronomowie postanowili zatem sprawdzić, gdzie dokładnie znajduje się ten środek. I tu zaczęły się schody.

Po wielu dekadach badań, pomiarów i obliczeń, astronomowie ustalili, że Tytan stopniowo oddala się od Saturna. Jednak ku zdumieniu wszystkich, okazało się, że robi to ponad sto razy szybciej niż wcześniej przypuszczano.

A gdyby tak w kierunku zewnętrznych rejonów Układu Słonecznego wysłać całą eskadrę niewielkich sond kosmicznych? Czy wtedy udałoby się potwierdzić istnienie pierwotnej czarnej dziury, która odpowiada za osobliwe orbity niektórych obiektów Pasa Kuipera? Autorzy dwóch niezależnych artykułów naukowych sądzą, że tak.

Analizując dane z przeglądu Dark Energy Survey, naukowcy znaleźli ponad 300 obiektów trans-neptunowych (TNO) w odległych rejonach Układu Słonecznego, daleko za orbitą Neptuna. Ponad 100 z nich to obiekty dotąd nieznane.