dziura ozonowa

Tym razem sprawcami nie są freony z aerozoli, lecz tysiące satelitów należących do firm technologicznych, na czele których stoją najbogatsi ludzie na świecie.

Pomiary wykonane przez satelitę Copernicus Sentinel-5P pokazują, że tegoroczna dziura ozonowa nad Antarktydą jest jedną z największych w historii. Dziura, którą naukowcy nazywają "obszarem zubożania warstwy ozonowej", osiągnęła 16 września 2023 r. rozmiar 26 mln kilometrów kwadratowych. To mniej więcej trzy razy więcej niż Brazylia.

Loty w kosmos są jednocześnie poważnym zagrożeniem dla warstwy ozonowej. Silniki rakietowe, wyrzucają w atmosferę ogromne ilości szkodliwych gazów. Jak wynika z najnowszych badań, rakiety poważnie zagrażają warstwie ozonowej, która jest kluczowa dla ochrony życia na Ziemi. Dziura ozonowa grozi wzrostem poziomu promieniowania UV i poważnymi skutkami dla zdrowia ludzi i zwierząt.

Jeszcze kilka lat temu naukowcy ostrzegali, że czarny scenariusz dla Ziemi będzie oznaczał jej wielkie problemy w 2100. Dzisiejsze prognozy aż tak dramatyczne nie są. Jak w takim razie świadczy to o badaczach, którzy przestrzegają przed katastrofą klimatyczną?

Odbudowa warstwy ozonowej jest chyba jedną z nielicznych udanych operacji ekologicznych ostatnich dekad, z których ludzkość może być dumna. Teraz okazuje się, że coraz częstsze pożary spowodowane wysokimi temperaturami także mogą zagrażać ozonowi.

Gdyby zapytać teraz młodych ludzi o dziurę ozonową, część z nich nie wiedziałaby, o czym mowa. W latach osiemdziesiątych jednak walka z tym zjawiskiem była równie gorącym tematem co dzisiaj zmiany klimatu. Wtedy jednak poradziliśmy sobie z tym problemem.

Niemalże co tydzień na orbitę okołoziemską trafiają nowe satelity, które stopniowo budują całe megakonstelacje satelitów. Z czasem będą one w stanie dostarczać internet na całej powierzchni Ziemi. Budowa megakonstelacji od samego początki budzi wątpliwości, ale teraz pojawił się jeszcze jeden argument przeciwko nim.

Masowe wymierania to - z perspektywy naszej planety - rzecz całkiem normalna. Czasem spadnie tu jakaś planetoida, innym razem wybuchną superwulkany albo zabraknie nam ochrony warstwy ozonowej.

Rekordowo wysokie temperatury w stratosferze nad Antarktydą zaowocowały jednym, bardzo pozytywnym efektem - radykalnie ograniczyły utratę ozonu we wrześniu i październiku. Tym samym możemy cieszyć się z najmniejszego rozmiaru dziury ozonowej, którą obserwujemy od 1982 r.

Pamiętacie problem dziury ozonowej? Z najnowszych badań wynika, że może on powrócić. Nie wszystkie substancje, które niszczą ozon, zostały bowiem zakazane.