instapaper

Ktoś pamięta Papermill, aplikację na Androida obsługującą serwis Instapaper? Zachwycałem się nią kilka dni temu, sugerując, że może to być hit Google Play i sposób na zarobienie sporych pieniędzy na opieszałości twórcy Instapaper, Marko Armentiego, który odpuszcza rynek Androida. Spieszę donieść, że chyba znowu się pomyliłem 🙂 Sukcesu nie ma. Ale jest coś innego, bardzo intrygującego. To już nie pierwszy raz, kiedy wyniki sprzedaży pokazują dziwną powinność – aplikacje płatne ze sklepu Google Play kupują w zasadzie tylko i wyłącznie posiadacze… Samsungów.

Zaskakujące dane podał jeden z najpopularniejszych serwisów oferujących usługę ‚przeczytaj później’ – Read it Later – na swoim oficjalnym blogu. Otóż okazuje się, że użytkownicy tego serwisu wykorzystują go równie często do… dodawania materiałów wideo do obejrzenia później. W ciągu ostatniego roku domena YouTube stała się najczęściej dodawaną domeną do zasobów Read it Later.

Jak już nie raz w przeszłości mogliśmy się przekonać, rynek nie cierpi pustki – jeśli jest zapotrzebowanie na dany produkt, a jego producent nie spieszy się, aby zaspokoić popyt w odpowiedni sposób, to zawsze znajdzie się ktoś, kto to wykorzysta. To odwieczne prawo rynku i aż dziw bierze, że życie wciąż dostarcza nam spektakularnych przykładów na to, jak ktoś inny zarabia na pomyśle twórcy. Instapaper to hitowa usługa, a jej twórca Marco Arment to bardzo mądry człowiek, czemu daje wyraz na świetnym blogu. Jednak jego niechęć do rozwoju swojego produktu o nowe platformy jest równie irytująca dla użytkowników, co zastanawiająca w ujęciu biznesowym.

Odkąd Google wziął i zepsuł wygląd webowej wersji Google Readera szukam rozszerzeń, które poprawiałoby to, co Google zniszczył. Przez dłuższą chwilę używałem ciekawego rozszerzenia, które zmieniało wygląd Google Readera na wzór fenomenalnej aplikacji na Maka – Reeder, ale niestety nie było ono doskonałe i często po prostu się wysypywało, więc w końcu go odinstalowałem. Jednak dzisiaj odkryłem nowe rozszerzenie zmieniające wygląd Google Readera, które nie tylko rewelacyjnie wygląda, ale także wydaje się nie mieć wad!

Instapaper – świetne narzędzie do „czytania później” – to jedna z podstawowych usług internetowych, z których korzystam na co dzień. Ostatnio nawet częściej niż wcześniej, bo czasu na czytanie w ciągu dnia jakby nieco mniej niż kiedyś (paradoksalnie!). Do szybkiego wrzucania tekstów do późniejszego przeczytania najczęściej służy mi zakładka „Read Later”, którą zainstalowaną mam na wszystkich przeglądarkach, z których korzystam na co dzień (czyli dwóch: Chrome oraz Safari).

Flipboard zapoczątkował erę tzw. społecznościowych czytników – z tym chyba zgodzą się wszyscy, także ci, którzy masowo produkują kolejne klony hitowej aplikacji. Bazując na pomyśle prezentacji tekstu Instapaper oraz Readability oraz na inteligentnym pobieraniu treści ze źródeł Web 2.0, te czytniki 2.0 przedstawiają nowy sposób konsumpcji treści internetowych na urządzeniach przenośnych (wkrótce pewnie na ‚pecetach’ też). Inteligentny algorytm oparty na streamie linków z mediów społecznościowych, na dodatek uczący się preferencji czytelnika wraz z kolejnymi czytanymi tekstami optymalizuje nie tylko czas poświęcany na codzienną prasówkę, ale także minimalizuje ryzyko zmagania się z nieinteresującmi nas rzeczami. Ideał.

O Instapaper nie sposób pisać inaczej niż w samych superlatywach. W końcu dla zagorzałych internetowych czytaczy – do których i siebie zaliczam – to narzędzie wręcz idealne – zbierz wszystkie istotne teksty, na które natrafiasz w ciągu dnia w jedno miejsce by „przeczytać później”, na dodatek odarte z wszelkich internetowych przeszkadzaczy (reklam, paginacji tekstu, itd.). Do tej pory Instapaper był dość hermetycznym i indywidualnym serwisem. Już nie jest. Od wersji 3.0 jest prawdziwym społecznościowym kombajnem.

Deweloperzy rozwijający świetne koncepty pozwalające na nowy sposób konsumpcji treści w sieci: Readability oraz Instapaper w końcu zaczęli myśleć w kierunku, w którym powinni myśleć od początku swojej działalności – uwzględnienia praw tych, od których treści zaciągają. Nowy biznesowy projekt pozwoli na częściową komercjalizację treści w sieci. Jeśli wypali, może od kuchenny drzwi wprowadzić do sieci płatny model dostępu do internetowych treści. Spider’s Web trzyma kciuki i kibicuje projektowi!

2010 rok to był czas wysypu doskonałych aplikacji mobilnych, które niejednokrotnie zmieniały sposób wykonywania pewnych czynności na smartfonie, a w niektórych przypadkach okazywały się dużo bardziej przydatne niż aplikacje desktopowe. Wybrałem 8 aplikacji wydanych w 2010 r., bez których dziś nie wyobrażam sobie korzystania z mobilnego systemu operacyjnego.

Całkiem niedawno poruszałem problem, który unaocznił Nicholas Carr w swojej głośnej książce „The Shallows” – ogrom informacji, z którym codziennie mamy do czynienia powoduje, że jesteśmy stale zmuszani do pobieżnego skanu tekstów i w konsekwencji gubimy zdolność do utrzymania uwagi na dłużej, rozumienia tekstu czytanego oraz zapamiętywania tego, co chłoniemy. Na szczęście nowe technologie internetowe przychodzą z pomocą.