żagiel słoneczny

Pierwsi odkrywcy korzystali z naturalnej siły wiatru, by pokonać gigantyczne wówczas odległości między lądami i kontynentami. Podobnej koncepcji trzymają się ich odpowiednicy z XXI wieku. Choć w kosmicznej próżni trudno liczyć na ruch powietrza.

Pierwszy duży europejski żagiel kosmiczny w końcu znalazł się na orbicie. Urządzenie zostało wyniesione w przestrzeń kosmiczną na szczycie rakiety Falcon 9 realizującej misję Transporter 6.

LightSail 2, czyli finansowany z datków żagiel słoneczny przez ponad 1200 dni obserwował powierzchnię Ziemi z orbity dowodząc przy tym, że ciśnienie promieniowania słonecznego może być skutecznym źródłem napędu dla sond kosmicznych. Koniec jego misji to nie porażka, a ogromny sukces.

Wysyłanie kosmicznych sond międzyplanetarnych opanowaliśmy już ponad pół wieku temu. Choć nie jest to zadanie trywialne, to całkiem nieźle nam już wychodzi wysyłanie kolejnych sond mniejszych i większych. W dzisiejszych czasach to porażka misji międzyplanetarnej jest większym zaskoczeniem niż sukces. Teraz jednak przyszła pora na kolejny etap ekspansji kosmicznej. Wysłanie jednak sondy kosmicznej w podróż międzygwiezdną to już zupełnie inny poziom trudności. Mimo to, prace nad stworzeniem takiej sondy wciąż trwają.

Już wkrótce w kierunku planetoidy zbliżającej się do Ziemi poleci amerykańska sonda NEA Scout (Near-Earth Asteroid Scout). Nie będzie to jednak typowa sonda, ani pod względem napędu, ani rozmiarów.

Pomysł na wykorzystanie promieniowania słonecznego jako źródła napędu w kosmosie to koncepcja omawiana przez naukowców i inżynierów od dość dawna. Dopiero teraz jednak testujemy ją w praktyce.

O niecodziennym gościu w naszym układzie słonecznym zaczęło być głośno w zeszłym roku. W październiku 2017 roku ten obiekt - zwany później międzygwiezdną asteroidą - został po raz pierwszy zaobserwowany przez obserwatorium na Hawajach.