huel

Piotr Barycki napisał ostatnio tekst o tym, że żyje w przyszłości. Żeby ktoś mógł żyć w przyszłości, ktoś inny musi żyć w przeszłości, żeby kontinuum czasoprzestrzenne się zgadzało.

Dlaczego na to nie wpadłem? Dlaczego nie spróbowałem wcześniej? Czy to rzeczywiście działa? Czy jest smaczne? Czy można pić tyle mleka dziennie? Te i inne pytania pojawiły się, gdy Patryk Słowik rozpoczął na Spider’s Web swój miesięczny test Huela – jedzenia w proszku. Gdy Patryk skończył test, ja zrealizowałem pierwsze zamówienie Huela.

7 kilogramów mniej, niezłe wyniki badań, dobre samopoczucie. A zarazem chęć powrotu do tradycyjnego jedzenia. Tak w największym skrócie można podsumować mój 30-dniowy test.

Minus siedem kilogramów, zmiana garderoby na mniejszą, dobre samopoczucie. Ale też świadomość, że to nie magia i oprócz proszku potrzebna jest wytrwałość w postanowieniu.

Gdy wymyśliłem test polegający na jedzeniu jedynie proszku zalewanego mlekiem, większość znajomych myślała, że odpuszczę po tygodniu. Ja – że po dwóch. Tymczasem po trzech tygodniach mogę powiedzieć, że wytrzymałbym na tym specyfiku i kwartał.

Imprezy, gale, śniadania prasowe i obiady na konferencjach. To był u mnie standard. A teraz? Ludzie, którzy się dowiadują o moim teście, najpierw szczerze zainteresowani dopytują o szczegóły. Ale po dwóch tygodniach już czują się w moim towarzystwie niezręcznie.

Po siedmiu dniach jedzenia wyłącznie proszku zalewanego mlekiem wiem, że największy kłopot związany z niejedzeniem standardowej żywności jest w głowie, a nie ciele.

Czerwona pigułka – mielony. Zielona – schabowy. Żółta – burger z idealnie chrupiącym bekonem. Cóż, tak dobrze zapewne nie jest. Postanowiłem sprawdzić, czy przez 30 dni da się przeżyć na jedzeniu w proszku.