Układ Słoneczny

Od lat naukowcy podejrzewają, że w mrokach zewnętrznego Układu Słonecznego ukrywa się potężna, niezauważona dotąd planeta. Ta hipotetyczna Planeta Dziewiąta miałaby być większa od Ziemi, lodowata, oddalona od Słońca setki razy bardziej niż nasza planeta i jak dotąd kompletnie niewidoczna. Ale teraz zespół badaczy postanowił zmienić taktykę. Zamiast wypatrywać jej słabego odbicia światła słonecznego, próbują wyczuć jej własne ciepło.

Przez wieki astronomowie wierzyli, że Układ Słoneczny to majestatyczna maszyna działająca z zegarmistrzowską precyzją. Planety krążące po swoich orbitach wydawały się być niezmienne, stabilne i odporne na wszelkie zakłócenia. Jednak nowoczesna nauka z coraz większym przerażeniem odkrywa, że ten kosmiczny porządek może być znacznie bardziej delikatny, niż przypuszczaliśmy. A największym zagrożeniem wcale nie są komety czy planetoidy, ale inne gwiazdy.

W Afryce znaleziono meteoryt, który może być fragmentem zaginionej planety. Jego skład nie przypomina niczego, co wcześniej badano.

Czy na samych rubieżach Układu Słonecznego kryje się struktura przypominająca miniaturową galaktykę? Najnowsze badania sugerują, że Obłok Oorta – gigantyczna sfera lodowych obiektów otaczająca nasz układ planetarny – może posiadać spiralne ramiona. To odkrycie rzuca nowe światło na ten enigmatyczny region kosmosu i sugeruje, że jego kształt jest bardziej skomplikowany, niż dotychczas sądzono.

Merkury, najmniejsza i najbliższa Słońcu planeta Układu Słonecznego, od dawna fascynuje naukowców. Planetę zbadać ma misja sondy BepiColombo, która zbliża się do swojego finału. Dzięki niej otrzymaliśmy właśnie niesamowite zdjęcia z powierzchni Merkurego.

Wszechświat to bezkresna przestrzeń, pełna tajemnic i fascynujących zjawisk. Okazuje się, że nawet najbliższe otoczenie naszego Układu Słonecznego kryje sekrety, które dopiero teraz udaje nam się odkrywać.

Tajemniczy i potężny gość, który odwiedził nasz Układ Słoneczny, a następnie zniknął w czeluściach kosmosu, mocno namieszał w orbitach największych planet. Takie wnioski przedstawili naukowcy z Uniwersytetu w Toronto, badający przeszłość naszego planetarnego sąsiedztwa.

Największe skarbce, jakie sobie wyobrażamy, są niczym przy tym, co znajduje się pod powierzchnią rozpalonego Merkurego. Wygląda na to, że odkryto tam grubą na niemal 20 km warstwę diamentów.

Przygotujcie lornetki i teleskopy, miłośnicy astronomii. Już 3 czerwca czeka nas niezwykłe widowisko na niebie. Sześć planet – Merkury, Mars, Jowisz, Saturn, Uran i Neptun – ułoży się w idealnej linii, tworząc kosmiczny balet, który będzie można podziwiać krótko przed wschodem słońca.

Układ słoneczny skrywa wciąż wiele tajemnic. Jedną z nich jest hipotetyczna dziewiąta planeta, krążąca daleko za orbitą Neptuna. Nowe badania, wykorzystujące obserwacje lodowych obiektów przelatujących obok Neptuna, dostarczają silnych dowodów na istnienie tajemniczej Planety X.

Około 4,5 mld lat temu w nasza planetę uderzyła inna planeta. Była wielkości mniej więcej Marsa a jej uderzenie w świeżo uformowaną Ziemię doprowadziło do wyrzucenia w przestrzeń kosmiczną całej chmury odłamków, z których uformował się nasz Księżyc. Do tej pory twierdzono, że obiekt, który zderzył się z Ziemią nie pozostawił po sobie śladów, które można by odnaleźć po miliardach lat od zderzenia.

Kawałek starożytnego skalistego meteorytu, który spadł na Ziemię jest niezwykle cennym okazem. Może pozwolić naukowcom na lepsze zrozumienie tego, jak wyglądała ogromna chmura pyłowej materii, z której powstał nasz Układ Słoneczny.

Nowe spojrzenie na znane od dawna dane pozwoliły astronomom odkryć jak zbudowane jest jądro Księżyca. Dzięki temu nasze zrozumienie tego jak wyglądał wczesny Układ Słoneczny może się znacznie polepszyć.

Błękitna planeta – tak mówi się o Ziemi. Mars to czerwony glob. Saturn posiada majestatyczne pierścienie, które sprawiają, że to najniezwyklejsza z wyglądu planeta w Układzie Słonecznym. Jowisz oprócz tego, że jest największą z planet w naszym systemie, słynie z wyglądu, który przypomina mieszające się strumienie farb, z wielką czerwoną plamą przykuwającą uwagę. Oprócz planet również ich księżyce potrafią zaskoczyć swoim wyglądem i właściwościami. Jednym z takich ciał niebieskich jest Enceladus.

„Jestem obecnie 18 godz. 26 min 01 sek. czasu podróży świetlnej od Ziemi”. Takie komunikaty można odczytać raz na jakiś czas na twitterowym profilu sondy Voyager 2. To oznacza, że sonda wystrzelona w kosmos w 1977 jest od nas tak daleko, że gdybyśmy poruszali się z prędkością światła, potrzebowalibyśmy aż 18 godzin, by dotrzeć z Ziemi do miejsca, gdzie obecnie się znajduje. O tym jak duża jest to odległość, świadczy fakt, że by okrążyć Ziemię, światło potrzebuje jedynie 0,13 sekundy. By dotrzeć do nas ze Słońca, potrzebuje 8 minut. Wyobraźcie sobie teraz, jak wielka odległość dzieli nas od naszych kosmicznych wysłanników, jeśli światło potrzebowałoby aż 18 godzin, by do nich dotrzeć!

Czy kiedykolwiek zastanawiałeś się, jak wytrzymałbyś w warunkach, gdzie temperatura skacze o 100 stopni Celsjusza w ciągu jednej doby? Tak właśnie wygląda pogoda na Marsie, gdzie temperatura zależy od pory roku, dnia i położenia geograficznego.

To była jedna z największych naukowych i astronomicznych sensacji 2017 roku. Liczący 400 metrów obiekt o podłużnym kształcie przemierzał Układ Słoneczny. To pierwszy według naszej wiedzy gość w naszym układzie planetarnym pochodzący z dalekiego kosmosu, który w dodatku poruszał według trudnej do wytłumaczenia trajektorii.

W 1800 roku astronomowie prowadzący obserwacje za pomocą największego w Europie teleskopu w obserwatorium Lilienthal zawiązali nieformalną grupę, której głównym zadaniem miało być poszukiwanie brakującej – jak się wtedy zdawało – planety Układu Słonecznego. Miałaby ona znajdować się w przestrzeni między orbitą Marsa i Jowisza.

Nie daj sobie wmówić, że nie polecisz w kosmos. Już jesteś w kosmosie i, co więcej, prujesz przez niego z ogromną prędkością. Owszem, siedząc na Ziemi trudno w to uwierzyć, wszak pęd kosmicznego wiatru nie rozwiewa nam włosów i nie czujemy jak wchodzimy w zakręty. To jednak tylko szczegół. Co więcej, przed nami zmiana otoczenia.

Naukowcy z Kanady przekonani są, że możemy dostać się do najbliższej gwiazdy w ciągu zaledwie 200 lat. Musimy tylko w tym celu skopiować metodę lotu od albatrosów i szybowników.