Gazeta Wyborcza

Dzisiaj (5 czerwca) zadebiutowała nowa strona główna serwisu wyborcza.pl. Zmiany nie są duże, ale jednocześnie są bardzo widoczne. Serwis jest teraz bardziej nowoczesny, schludny i zdecydowanie mniej krzykliwy.

Gazety czytam (przeglądam) praktycznie tylko podczas wyjazdów: na lotniskach, w samolotach, w pociągach. Z każdym kolejnym razem zwiększa się we mnie poczucie jak irrelewantne stają się drukowane dzienniki. O ile czasopisma wciąż dostarczają ciekawej lektury (ba, mam wrażenie, że w Polsce rozkwita ponownie rynek tzw. tygodników opinii), o tyle dzienniki są dziś kompletnie niepotrzebne i jałowe. Z jednej strony mamy tam newsy, z którymi zapoznałem się dzień wcześniej w sieci, z drugiej przepastne artykuły, które z lupą (cóż to za czcionka mała!) czytają zapewne jedynie inni koledzy dziennikarze. Mimo wszystko jakoś się to wszystko trzyma biznesowej kupy. Powód? Taka Agora wciąż zarabia na „Gazecie Wyborczej” dużo więcej niż na swojej obecności w Sieci.

Piano, system płatnego dostępu do treści, w Polsce istnieje już od jakiegoś czasu i nie można powiedzieć, by odmienił rynek. Ma swoich przeciwników, ma zwolenników, a mimo 44 podmiotów w nim uczestniczących wydaje się, ze to Wyborcza.pl jest tym najbardziej rozpoznawalnym i próbującym ciągnąć Piano w górę. Teraz wrzuci za paywall filmy. I zapłaci twórcom za ich użycie.

Dwa miesiące temu Polskę obiegła plotka podana przez dziennikarza Faktu, że „Gazeta Wyborcza” ma zniknąć z kiosków w styczniu 2013 r. Wprawdzie Agora zaprzeczała i sprawa rozeszła się po kościach, ale ziarno niepewności zostało zasiane. Tymczasem wiemy już na pewno, że od stycznia 2013 r. nie będzie ukazywał się amerykański „Newsweek”, a angielski „Guardian” się do tego przymierza.

Jestem właśnie po lekturze jakiegoś piątego w tym miesiącu artykułu o tym jak pustoszą nasze umysły internet, telefony komórkowe, nowoczesne technologie w sumie – tym razem w przedostatnim Newsweeku. Artykuły te w lipcu zaczęły się pojawiać nieprzypadkowo, inspirowała je naprawdę głupia kampania, o której pisał już Dawid. 

Jeśli chodzi o papier, niekwestionowanym królem sprzedaży jest Fakt, który każdego dnia znajduje ponad 400 000 nabywców. Za nim znajduje się Gazeta Wyborcza z rezultatem na poziomie 250 000 sprzedanych egzemplarzy (co jest kiepskim wynikiem, jeśli weźmiemy pod uwagę, że przed rokiem było ich jeszcze 330 000). Podium zamyka Super Express (160 000), cała reszta prasy nie łapie się do grona „stutysięczników”. Oczywiście taką przewagę tabloidów można by było tłumaczyć tym, że specyfika ich odbiorców wiąże się z przywiązaniem do papieru, a poważniejsze media rosną w siłę w internecie, gdyby nie fakt, że to właśnie Fakt i Super Express „rządzą” w sieci. 

W ramach testów serwisów VOD pozostajemy wśród usług oferowanych przez popularne portale. Drugim serwisem, który sprawdzamy jest Kinoplex będący częścią serwisów Gazeta.pl należącego do Agory. Tu nie znajdziemy seriali, znajdziemy sporo filmów. Czy jednak jest to miejsce dla zagorzałych kinomaniaków?

Pudelek przemówił “głosem ludu” – tego, który nie bardzo orientuje się w meandrach finansjery, polityki i prawa. Największy polski serwis plotkarski zrobił rzecz genialną, odważną i zarazem bardzo niebezpieczną – serwis postawił się konkurencji i postanowił wykorzystać nastroje społeczne by stać się medium, które stoi po stronie mas.

Środa. Osiedlowy sklepik. Jogurt, drożdżówka, rzut oko na „Wyborczą” na stojaku. Zaskoczenie! Cała pierwsza strona wydrukowana na ekranie czytnika Amazon Kindle. Więcej informacji nie było trzeba. Po powrocie do domu myk na stronę Amazona i jednym kliknięciem zapisałem się na subskrypcję dziennika. Po przeczytaniu w ten sposób dwóch numerów – w tym kluczowego, czwartkowego (dodatek „Duży Format”!) czas na szybką recenzję.

W poniedziałek debiutuje autoryzowana biografia Steve’a Jobsa autorstwa Waltera Isaacsona, a w mediach na całym świecie trwa PRowa gorączka związana z jej promocją – co chwila wyciekają coraz bardziej pikantne szczegóły z przepastnej ponad sześćset stronicowej książki, które mają na celu podgrzanie atmosfery przed jej premierą. Nie jest to chyba konieczne, bo dzieło Isaacsona jest skazane na sukces i wcale nie zdziwiłbym się gdyby „Steve Jobs” został najlepiej sprzedającą się książką w 2011 r. mimo późno październikowego terminu wydania.