Bungie

Destiny to najczęściej ogrywana przeze mnie produkcja na konsoli ósmej generacji. Razem z 8 milionami innych graczy wykonuję te same zadania, licząc na losowy łut szczęścia. Monotonia, powtarzalność i wszechobecny grind to główne atrybuty Destiny. Bungie wyhodowało sobie klientów-owieczki, którzy biernie dają się skubać na kolejne DLC. Sam do końca nie potrafię zrozumieć, jak stałem się jedną z nich.

Woda zaskwierczała pod silnikami futurystycznego ścigacza. Wraz z dwójką towarzyszy sunęliśmy po powierzchni zielonego Wenus, szukając surowców. Na moment przystanęliśmy, aby spojrzeć na ruiny aglomeracji, która za czasów Złotego Wieku przynosiła chlubę rasie ludzkiej. Dokładnie w tym samym miejscu byłem wczoraj. I przedwczoraj. I przed przedwczoraj. Co w tym wszystkim najbardziej niesamowite, powtarzalne Destiny nie było w stanie mnie znudzić.

Seria HALO znalazła się w dobrych rękach 343 Industries, natomiast legendarne studio Bungie zajęło się własnym, multi-platformowym tytułem. Miałem okazję spędzić kilka dni z wersją alfa ich gry, dokładnie zaglądać w każdy, najciemniejszy kąt Destiny. Szykuje się hit na miarę Halo?