Grałem w Gothic Remake i muszę dostać więcej – wrażenia z doliny górniczej

Mogę wskazać konkretny moment, w którym Gothic Remake zdobył moje serce. Rozpaczliwie uciekam przed stadem ścierwojadów, a stojąca dalej postać wyciąga łuk i skupia na sobie uwagę tych drani. NPC walczy z drapieżnikami, ja wypijam miksturę lecznicą i biegnę mu pomóc. Kolonia górnicza żyje, gracz jest tu wyłącznie gościem starającym się przetrwać.

Niestety, wersja demonstracyjne nie umożliwia odwiedzenia Starego Obozu. Jednak nawet na wzgórzach wokół aglomeracji tętni życie. Napotkani skazańcy reagują na gracza i jego działania. Jeśli mamy wyciągniętą broń, kilka razy nas ostrzegą, a później zaczynają atakować. Kiedy z kolei staramy się rozprawić z bestiami, chętnie pomagają w walce, korzystając z łuków albo mieczy.

Właśnie tego brakowało mi przechodząc Awoved. Tam otwarty świat jest jałowy, NPC to idioci, a działania takie jak kradzież nie mają żadnych konsekwencji. Wystarczy spędzić kilka minut z demem Gothic Remake, by poczuć, że tutaj jest kompletnie inaczej. Może NPC nie otrzymają tak złożonego systemu zachowań jak w Kingdom Come Deliverance 2, ale fani RPG na pewno zostaną usatysfakcjonowani.

Dawniej podobna oprawa była osiągalna wyłącznie na wymuskanych grafikach promocyjnych, po uprzednim agresywnym retuszu. Kolonia górnicza w Gothic Remake jest tak gęsta od detali i ozdobników, że początkowo miałem spore problemy z dostrzeżeniem przedmiotów do podniesienia. Środowisko wygląda cudownie, a efekty cząsteczkowe takie jak lekka mgiełka w zagajniku są palce lizać.

Bardzo przyjemnym zaskoczeniem są modele postaci. Bohaterowie Gothic Remake otrzymali masę detali. Z ich mimiki da się wyczytać emocje, są pełni ekspresji, do tego wyróżniają się charakterystycznymi drobiazgami, jak krzywa przegroda nosowa. Dialogowe drewno kultowego oryginału wyparowało. Nie sądziłem, że akurat w Gothic Remake będę rozmawiał z tak autentycznymi, wiarygodnymi NPC. Przewijanie scenek to grzech.

Wymachiwanie mieczem, nawet po podciągnięciu umiejętności broni jednoręcznej, pozostaje mało finezyjne. Atak, atak, uskok. Atak, atak, uskok. Walki polegają na obserwacji przeciwnika, znajomości jego ciosów oraz poszukiwaniu okien czasowych do wyprowadzenia bezpiecznej sekwencji. Nie ma tu żadnych nowoczesnych udziwnień, jak interakcje środowiskowe, sekwencje QTE czy filmowe kontry. Walka jest do bólu surowa.

Mnie – fanowi Soulsów – bardzo się to podoba. Starcia stanowią wyzwanie, dwa ciosy od byle goblina i leżę na ziemi. Walka jest ściśle powiązana z rozwojem postaci, nie tylko w zakresie liczb i obrażeń, ale także samych animacji. Uwielbiałem to w oryginale i cieszę się, że twórcy remake nie poszli w kierunku większej efektowności. To nie Final Fantasy, tutaj się cieszysz, że po wygranym starciu nie musisz używać mikstury leczącej.

W ciągu godzinnej rozgrywki moja postać dwukrotnie utknęła w ziemi, do tego zablokowała się na oknie dialogowym. Gothic Remake zamroził się też podczas wyświetlania filmiku z udziałem kilku NPC. Ktoś tutaj mocno oszczędza na dziale QA, natężenie problemów zdecydowanie wybija ponad akceptowalną normę. Tytuł wciąż potrzebuje dogłębnego szlifowania

Mimo tego jestem oczarowany. Gdybym mógł, rzuciłbym wszystko i kontynuował przygodę w Kolonii Górniczej. Gothic Remake rozpala moje serce fana cRPG, umiejętnie gra na sentymentach i sprawia, że zapominam o rozczarowującym Avowed. Przyznam, że niespecjalnie czekałem na premierę tego tytułu, ale teraz będę odliczał dni w kalendarzu.

Co świetnie rokuje:

O co mam obawy:

Gothic Remake robi świetne pierwsze wrażenie. Szykuje się trudna, żmudna i cholernie satysfakcjonująca przygoda w starym stylu.