Stworzyłem ostateczną (prawie) szczotkę do odśnieżania. Gdzie jest urząd patentowy?

Mam następujący problem pierwszego świata, nie podobają mi się szczotki do odśnieżania. Najbardziej popularne obsługiwane są jedną ręką, tych nie lubię najbardziej. Jak jest dużo śniegu, to dłoń później trochę boli od ściskania wąskiego przedmiotu, a tempo odśnieżania jest niezadowalające. I jeszcze tani plastik lubi pękać i zostaje się w ręku z niczym.

Nie widząc powodu, dla którego mam pracować tak małym urządzeniem, woziłem ze sobą zwykłą szczotkę do zamiatania podłogi. Wiem, na pewno straszliwie zbłądziłem, bo nie przejmowałem się tym, czy włosie tej szczotki jest przyjazne dla lakieru, no trudno. Lecz z niej też nie byłem do końca zadowolony. Wprawdzie tempo i wygoda odśnieżania wzrosły, ale ciągle coś mi nie pasowało.

Konkretnie był to kąt, pod który trzeba używać tej szczotki. Pchanie śniegu włosiem do przodu absolutnie nie było satysfakcjonujące. Ustawianie jej w miarę prostopadle do powierzchni jest praktycznie niemożliwe, szczególnie w przypadku dachu. Próby używania jej jak miotły wymuszają ruch zagarniający do siebie, a wtedy sypie się śniegiem na siebie. Odpychać śnieg w tym ustawieniu szczotki jest dużo trudniej. Rozwiązanie mogło być tylko jedno, musiałem zmienić kąt natarcia szczotki. To było silniejsze ode mnie.

W celu uzyskania szczotki ostatecznej należy mieć piłę, która przetniemy szczotkę. Im dokładniej przetniemy ją pod kątem 45 stopni, tym łatwiej będzie potem złożyć ją do kupy. Słabowity klej do drewna oczywiście nie wytrzyma obciążenia przy spychaniu śniegu, ale pomoże w mocowaniu dodatkowych elementów.

Ja użyłem dwóch kątowników do krzeseł ze znanego sklepu budowlanego. Kątowniki musiałem trochę wygiąć, bo niezbyt wcelowałem z kątem 45 stopni. Czarne wkręty widoczne na zdjęciu są zbyt małe, wchodzą zbyt płytko w drewno, tych nie bierzcie. Można użyć dowolnych elementów, byle mocowanie wytrzymało napieranie na śnieg.

Po skręceniu tego urządzenia przyszłości, pozostało już tylko opitolenie wszystkiego taśmą, żeby metalowe elementy nie miały styczności z lakierem pojazdu.

Szczotka przetrwała pierwsze zmagania ze śniegiem i nie klęknęła na robocie. Śmiga do przodu i do tyłu bez żadnej litości i zająknięcia, jak przy szorowaniu podłogi, a ja czuję się jak profesor Talent. Doszła też dodatkowa korzyść, bo przecięta szczotka elegancko mieści się wzdłuż bagażnika. Wcześniej musiała leżeć w poprzek.

Nie mogę się doczekać kolejnych opadów śniegu. Na wszelki wypadek będę trzymał telefon zawsze w kieszeni, bo mogą dzwonić inwestorzy z pieniędzmi za ten patent. Wam udostępniam go za darmo.