Miks: wyspa Curacao, terytorium zależne Holandii u wybrzeży Wenezueli

W żadnym dotychczas przedstawianym w miksach państwie słowo „miks” nie pasuje tak idealnie.

Każdy kraj ma jakiś swój motoryzacyjny mikroklimat. Takie coś, że puszczasz sobie kamerę przedstawiającą ruch uliczny i mniej więcej po 20-30 samochodach możesz zorientować się, gdzie jesteś. Nawet gdyby nie było widać tablic rejestracyjnych. Rzeczywiście, może być trudno odróżnić Litwę od Łotwy czy Serbię od Chorwacji, ale ogólnie wiecie o co mi chodzi. Najlepszy mikroklimat mają oczywiście państwa i terytoria wyspiarskie, gdzie tempo wymiany parku motoryzacyjnego jest powolne.

Na tym tle wyróżnia się wyspa Curacao

Po pierwsze, to się czyta [kurasą], ewentualnie [kurasoł] , a pisze „Curaçao”, bo to „c” z ogonkiem to jest portugalskie „s”. Na Curaçao porozumiewają się językiem papiamento, od paplania, który brzmi jakby esperanto zjadło portugalski. Curaçao ma tylko 444 km2, mieszka tam zaledwie 146 tys. osób, większość wyspy jest zurbanizowana, zniszczono też większość oryginalnej szaty roślinnej, zamiast tego budując domy, ulice i parkingi, a potem jeżdżąc po nich gratami.

Krajobraz motoryzacyjny Curaçao jest zupełnie niezwykły, ponieważ składa się z samochodów typowych dla Holandii (mieszkańcy zadecydowali, że chcą być autonomicznym terytorium zamorskim Holandii), z samochodów typowych dla Wenezueli (kraj najbliższy Curaçao jeśli chodzi o ląd kontynentalny) i dla Brazylii, a to wszystko razem przyprawione typowymi dla wysp karaibskich gratami japońskimi. Powstaje najbardziej niezwykła mieszanka, sprawiająca że po zdjęciach nie sposób rozpoznać gdzie jesteśmy. Do tego jeszcze bardzo ładne, małe tablice w amerykańskim – lub tu bardziej wenezuelskim  – wymiarze i mamy zupełny chaos, sprawiający że wyspa Curaçao jest motoryzacyjnie jedyna w swoim rodzaju. Czyli w sumie jak każda wyspa.

Lećmy z miksem

Zdjęcia: Maciej Andrukajtis

A wcale że nie, bo jeszcze czas na zwycięzcę tego miksu: oto Corolla TE72. Najpiękniejsza Corolla, jaka powstała.