Ten Opel Astra kiedyś byłby na okładce czasopisma. Dziś ludzie się zeń śmieją – niesłusznie

Niebywałe, w jakim tempie zmienia się motoryzacyjna moda. Jeszcze 5 lat temu wszystko musiało być z dieslem. A 15 lat temu liczyły się grube projekty tuningowe. Ktoś sprzedaje jeden z nich – niestety, zaniedbany.

Z nostalgią wspominam czasy tuningowe. Naprawdę pasjonowałem się modyfikacjami samochodów, nie tylko mechanicznymi, ale i wizualnymi. Niektóre uważałem za przesadzone (zwłaszcza w stylu śródziemnomorskim – wielkie koła, wielkie spoilery, a pod maską mały diesel). Inne uwielbiałem, jak niemiecki cultstyle. Odwiedziłem kilka zlotów tuningowych, kupowałem też prasę poświęconą tej tematyce. Sam nawet współtworzyłem jeden z takich tytułów. A potem nagle wszystko zmarło.

Stało się to tak szybko, że ledwo zdążyłem zauważyć. W ciągu pół roku tuning przestał w ogóle budzić zainteresowanie. Pozostały tylko projekty sportowe, głównie do driftu. Podobnie jak z dieslami – kilka miesięcy, kilka spektakularnych wiadomości i nagle ludzie tracą zainteresowanie. Zostały jakieś tam pojedyncze przeróbki dokonywane przez pasjonatów.

Właściciel tej Astry też stracił nią zainteresowanie, i to już – jak zeznaje – dwa lata temu.

Szkoda, bo projekt jest naprawdę gruby, tylko chyba powstał za późno. Pamiętam, że robiłem zdjęcia temu samochodowi, za każdym razem jak spotykałem go w Warszawie. Raz nawet skleiłem sobie w Paincie okładkę Maxi Tuningu, która nigdy nie powstała.

Właściciel podszedł do sprawy niezwykle kompleksowo – całkowita przebudowa nadwozia objęła nadzwyczaj rozbudowane zderzaki, ogromne progi, poszerzenia i oczywiście glebę plus duże felgi. Nie poprzestał na tym – przebudował też wnętrze dodając wskaźniki i ekran, zmieniając kierownicę oraz fotele, a całość utrzymując w oczobijnie niebieskiej tonacji. Jeśli już o tonacji mowa – też o niej nie zapomniano, bo auto ma system audio, który pewnie potrafi konkretnie pomasować basem plecy. A pod maską? Spodziewacie się dychawicznego 1.4 z gazem? Cóż za fatalny błąd. Auto napędza trzylitrowy silnik V6, zapewne z Vectry. Jakby tego było mało, całe zawieszenie zamieniono na pneumatykę z osobnym sterowaniem każdym kołem, można więc potańczyć trochę jak lowriderem (poskakać nie poskaczemy, ale efekt jest). Widzicie, nawet nie zapomniałem jak się pisze po tuningowemu.

Twórca zrobił wszystko zgodnie z tuningowym kanonem

…a potem swój projekt porzucił, czemu zresztą się nie dziwię. Takim samochodem dość trudno się jeździ i wymaga on pewnie stałych poprawek, co miało sens, gdy za takim wozem odwracali się młodzi ludzie płci obojga. Teraz jeśli ktoś by się za nim odwrócił, to pewnie miałby na sobie policyjny mundur, a odwrócenie się kosztowałoby właściciela utratę dowodu rejestracyjnego. Plus za szczery opis – co nie działa i co jest do wymiany. A jednak można napisać ogłoszenie bez wkręcania ludzi.

Widzę tylko jedno rozwiązanie

Ten samochód wymaga zachowania dla potomności jako świadectwo minionej epoki. Nie musi się podobać, ale trzeba docenić, że jego przeróbki opowiadają piękną historię o tamtych czasach, gdy tanie samochody przerabiało się na drogie własnymi siłami, zamiast zarzynać się kredytem, żeby kupić nowego, prestiżowego SUV-a. Serio, czy znacie jeszcze jakieś grube projekty tuningowe, które jeżdżą o własnych siłach i nie zostały rozbite albo zezłomowane? Ja nie bardzo. A to sprawia, że ten wóz mój znajomy handlarz nazwałby „ostatnim Meksykaninem” (takie ma powiedzenie, nie wiem co ono znaczy).

Ostatnio na Żeraniu organizuje się nowe muzeum motoryzacyjne. Ten Opel powinien tam trafić. Powinien stać na ekspozycji muzealnej w otoczeniu kilku tuningowych gadżetów z epoki, a na ekranie w kabinie powinny lecieć filmy z Auto Tuning Show w Toruniu albo Pile. Chyba trzeba zrobić jakąś zbiórkę pieniędzy…