Cyfrowe Archiwum Muzyczne: Foxy Shazam

Zespół, który narodził się w Ohio i od 9 lat robi muzyczną rozpierduchę. Może mi się tylko wydaje, ale o Foxy Shazam raczej głośno nie jest, a powinno być. Ten amerykański sekstet wydał w przeciągu tych 9 lat cztery krążki, z których osobiście polecę trzy, mianowicie Introducing (2008), Foxy Shazam (2010) oraz The Church Of Rock And Roll (2012). Dwa pierwsze wymienione przeze mnie albumy stawiają raczej na awangardowość brzmienia aniżeli hardcorowość, jak ma to miejsce w przypadku pierwszego wydawnictwa The Flamingo Trigger z 2005 roku. W zasadzie można śmiało wysunąć tezę, że z biegiem lat Foxy Shazam złagodnieli w swoim graniu, co akurat na dobre im wyszło.

Jeżeli natomiast znajdzie się w śród was fan mocniejszego grania, śmiało, załadujcie do odtwarzacza Flamingo Trigger - o ile znajdziecie ten album, bo ciężko jest. Jak już się odważycie, to na płycie możecie usłyszeć zlepki wyrazowe (jak „Biggity Biggity Boo”) na przemian z growlem i onomatopejami rodem z Kaczora Donalda na kwasie, a to wszystko polane szalonymi riffami i plumkaniem na pianinie – tak, pianino występuje tuż obok charczącego wokalu i ciężkiej gitary tworząc dosyć ciekawe i niepokojące połączenie. Ruszamy zatem naprzód o trzy lata i natrafiamy na Introducing. Zdecydowanie łatwiejszy w odbiorze album od swojego poprzednika…

I co tutaj mamy? W zasadzie to trochę Gogol Bordello i trochę The Darkness w jednym. Ja wiem, nieładnie tak posługiwać się tego typu porównaniami, ale w zasadzie chyba tak najłatwiej sobie wyobrazić mniej więcej ten typ grania. Dużo tu rocka, ale też sporo zarazem teatralności, szczególnie w sposobie śpiewania, a już w szczególności prezentowania kawałków na żywo. I największą zasługę w tym wszystkim ma właśnie wokalista Eric Sean Nally, który z wyglądu przypomina trochę Noela Fieldinga, a z charyzmy i możliwości wokalnych Frieddiego Mercury – chociaż z wyglądu może też. O tak, użyłem tego porównania.

Otóż wiecie, ja stawiam zawsze na charyzmę i unikatowość głosu ponad czystość śpiewania, a w przypadku Erica jest wszystko na swoim miejscu. Facet nie dość, że wyciąga w sposób niepojęty dla typowego zdrowego faceta posiadającego obydwa jądra, to jeszcze ubiera swój wokal w przeróżne „barwy”, tak jak to czynił Freddie. A do tego podczas koncertów, wije się na scenie jak wąż, skacze lepiej niż Angus Young, kotłuje się po deskach, wywraca statyw od mikrofonu, a przy tym zachowuje oddech jak stary wyjadacz Mick Jagger, a przecież wszyscy wiemy, że Jagger jest zombie, więc tym bardziej gratulacje dla Erica.

Przechodząc do czysto muzycznego aspektu, nie bez kozery użyłem porównania Foxy Shazam do Gogol Bordello. Na Introducing znajdziemy bowiem takie kawałki, które brzmią dosyć cygańsko i tak żywiołowo jak płyty Eugena Hütza, korzystając przy tym z mniejszego zestawu instrumentalnego. Najdobitniejszym przykładem wydaje się It’s Hair Smelled Like Bonfire, a może i nawet Red Cape Diver, który po krótkim wstępie na pianinie zamienia się w istne szaleństwo wokalne (niektórzy nazwaliby je darciem ryja) i piłowanie gitar z miażdzeniem talerzy perkusyjnych. Oprócz tego całego dosyć awangardowego grania, pojawiają się też trochę prostsze kawałki jak chociażby rock&rollowy Yes! Yes! Yes!.

Tak na dobrą sprawę, wszystkie te utwory wymiękają przy skocznym Introducing Foxy z początku płyty. Pomijając już specyficzny sposób śpiewania Erica i oprawę muzyczną, warto w tym miejscu wytężyć trochę słuch i postarać się zrozumieć tekst, bo wokalista wyśpiewuje dosyć ciekawe rzeczy. Na przykład: „Kill everyone here ain't no survivors” oraz “There's no line that I wouldn't cross
No divide between me and that Sha la la la la la yea” - i na koniec - “I wish I was black”. Dosyć dziwne prawda? A to wszystko jest po prostu efektem tego, że Eric był jednym z dwóch białych uczniów, reszta szkoły była czarnoskóra. No dobra, to na koniec jeszcze dwa prawie najlepsze kawałki z płyty, czyli The Rocketeer i A Dangerous Man.

O ile Introducing jeszcze brzmiało “hardcorowo” i można było tę płytę powiązać z pierwszymi piosenkami grupy, to już kolejna płyta, tj. Foxy Shazam, brzmi zdecydowanie łagodniej i ciekawiej zarazem. Wybaczcie mi, może to moje lata, ale ciężkie granie przegra u mnie z takim właśnie fikuśnym indie rockowym (a możenawet i popowym) brzmieniem jakim charakteryzuje się właśnie Foxy Shazam.

No i tutaj naprawdę łatwo jest wskazać liderów na płycie, a są nimi Intro/Bombs Away i Oh Lord, w tym ostatnim Eric pokazuje swoje ogromne możliwości wokalne śpiewając niczym diva operowa, albo Mika – tyle tylko, że w mniej homoseksualny sposób. Reszta płyty - pomijając świetny utwór Killin’ It oraz Cound Me Out - jest raczej średnia. Nie mówię, że zła, ale na tle opisanych przeze mnie piosenek wypada po prostu dosyć blado. I nawet świetne tytuły piosenek, jak Teenage Demon Baby albo Wanna-be Angel tego nie zmieniają. Ostatecznie, jako pocieszenie, na koniec płyty dostajemy jeszcze niezgorszy Some Kind Of Love, który z kolei może trochę przypominać The Darkness z wokalistą, który dla odmiany nie jest uzależniony od alkoholu.

Niestety, w tym miejscu oferta serwisów stremingujących się kończy dla Foxy Shazam, więc po następny album - The Church Of Rock And Roll - musicie się udać w czeluście Amazona bądź iTunesa. Jaka sama nazwa na to wskazuje, najnowszy krążek grupy jest naprawdę rock&rollowy. Po mocnym wstępie przywodzącym na myśl oldschoolowe grupy hardrockowe (jak chociażby Led Zeppelin z ich Kashmir), dostajemy esencję glamrocka zawartą w 11 utworach i bez zawahania powiem… kocham ten krążek! The Church Of Rock And Roll to wisienka na dyskograficznym torcie Foxy Shazam.

W swym brzmieniu jest taki „meatloafowaty” i momentami groteskowy, że kurze piórko, nie potrafię przestać go słuchać. Weźmy na przykład taki I Iike It, gdzie Eric wyśpiewuje swoją miłość do kobiecych afroamerykańskich zadków. Prosty refren z wpadającym w ucho dość zabawnym tekstem („That’s the biggest black ass I’ve ever seen”), solo gitarowe i można by rzec, że staroświecki typowo hardrockowy wokal, z chórkami w tle przypominającymi Queen, na prawie trzy minuty zatrzymuje czas wprowadzając w błogi sen o afroamerykańskich pośladkach…

A gdy już ten sen się skończy atakuje nas zdecydowanie najlepszy kawałek na płycie… Holy Touch. W zasadzie nie wiem, co by tutaj napisać, poważnie. Patetyczny refren rodem z nagrań Meat Loafa? No jest. Budujący napięcie „walking” na basie i pianinie? Jest. Uderzanie wokalem w najwyższe rejestry też jest. Kwintesencja kiczowatości i jednocześnie siły (glam) rocka jest zawarta w tym jednym kawałku.

Nietrudno zauważyć, że co płyta, to brzmienie Foxy Shazam było inne. Od post hardcore’u, przez alternatywę, aż do glam rocka. A to wszystko okraszone niesamowitymi możliwościami wokalnymi Erica Nally, wstawkami na pianinie z przebijającą się momentami trąbką. Ja się pytam, jak tu nie kochać Foxy Shazam? Od dzisiaj, jeżeli znajdziecie jakąś informację o koncercie tegoż zespołu, kupujcie bilet, nawet jeśli to nie wasze brzmienie, nie zastanawiajcie się. Teatralność i widowiskowość wokalisty i żywiołowość reszty członków zespołu jest warta każdych wydanych pieniędzy.