Jest fikcyjny, ale wie o tym. Przypadek Harolda Cricka do obejrzenia na VOD
Przypadek Harolda Cricka jest wyjątkowo czarującym filmem. Być może nawet zbyt czarującym dla wielu fanów Willa Ferrella
Harold Cricket jest najnudniejszym człowiekiem jakiego tylko można sobie wyobrazić. Kontroler podatkowy, bez hobby, żadnych przyjaciól, miłości, emocjonalnie i intelektualnie pusty, pedantyczny i z monstrualną nerwicą natręctw, która wywołałaby niepokój u Adasia Miałczyńskiego. Na początku filmu narrator wprowadza nas w jego codzienną rutynę – mycie zębów, wyjście do roboty, praca przy papierach. Aż pewnego dnia Harold... usłyszał narrację. Tak jest, główny bohater zdał sobie sprawę z tego, że jest postacią fikcyjną. Wykluczając natychmiast że jest wariatem, zwrócił się do filologa, profesora Hilberta (granego przez Dustina Hoffmana). Ten, stara się ustalić w jakim gatunku literackim znalazł się Harold i jaki może mieć wpływ na swoją fabułę. Jednakże, jest to proces powolny i żmudny, a przecież Harold ma wciąż robotę do wykonania. Dokonuje kontroli podatkowej uroczej piekarki, granej przez Maggie Gyllenhaal (która – o dziwo- w tym filmie faktycznie jest urocza). W międzyczasie, autorka tragicznych dramatów, (i narratorka życia głównego bohatera) pisarka Karen Eiffel szuka sposobu na dobre zakończenie swojej pisanej od dziesięciu lat książki. Jej głównym problemem jest kwestia jak zabić Harolda Cricka, w prawdziwie poruszający i poetycki sposób.
Czytając takie streszczenie, mogłoby się wydawać, że to typowy film Willa Ferrella. Nic podobnego. Aktor, znany głównie z głośnych i krzykliwych komedii, zagrał tutaj nadzwyczaj subtelną i sugestywną rolę. Wszystko jest poprowadzone bardzo delikatne i choć wciąż jest śmiesznie – jest to film pozbawiony tępawych gagów i odniesień do popkultury. Cały humor wypływa niemal wyłącznie z zabawnie ustawionej sytuacji. Takie podejście do sprawy może mocno zaskoczyć przeciętnych fanów głównego aktora – bo nie jest nic nawet w pobliskich klimatach do filmów takich jak Starsky & Hutch czy Legenda Telewizji. Niektórzy z nich, szczególnie Ci preferujący jego bardziej charakterystyczny repertuar, mogą nawet poczuć lekkie znudzenie pod koniec filmu.
Aktorstwo jest wyśmienite i pokazuje jak świetnym aktorem dramatycznym potrafi być Will Ferrell. Jego minimalistyczna rola od razu mówi nam o każdej zmianie nastroju, i o najdrobniejszej myśli w głowie bohatera. Jest w stanie zagrać go tak dobrze, że w połowie filmu zapominamy w ogóle o nim samym – magicznie, staje się samym Haroldem Crickiem. Autorka o samobójczych skłonnościach, grana przez Emmę Thompson jest zabawna zarówno przez swój cięty sarkazm, jak i swój kompletny brak zrozumienia otaczającego jej świata. Dustin Hoffman także ma kilka swoich momentów – jako zblazowany profesor literaturoznawstwa, którego bardziej niż życie – interesuje historia Harolda.
Największą wadą Przypadku Harolda Cricka jest nieumiejętność przedstawienia zbyt wielu informacji przez obraz. Większość informacji jest nam przekazywana w dialogach i jest to jeden z tych filmów, w którym oglądamy ludzi głównie rozmawiających ze sobą. I niestety, filmowi brak jest odważnego zakończenia. Początek trzyma nas w napięciu, trzeci akt zostawia w beznadziei – a zakończenie? Cóż, wygląda dosyć rozczarowująco i nie pasuje do reszty filmu. Tak jak i fabuła książki pisanej przez autorkę.
Ostatecznie, filmowi udaje się zbudować ciekawą historyjkę o tym, jak czasem trudno jest zabić ulubionego bohatera, kiedy się go naprawdę polubi (albo kiedy nas znajdzie i o to osobiście poprosi, wtedy też). Fabuła nie zawiązuje wszystkich wątków wyczerpująco, ale to nie jest dosłowny film. Polecam każdemu, kto chciałby spędzić wieczór oglądając inteligentną komedyjkę, z dość ciekawym pomysłem. Zaś fanów pozostałych filmów Ferrella - po prostu ostrzegam. Film do zobaczenia po polsku na VOD.pl za niecałe pięć złotych - czego jest więcej niż warty.
