Szykujcie się do abordażu. Recenzujemy „Zaginione królestwo piratów”

Zasada jest prosta. Twórcy biorą interesujący ich okres historyczny i proszą ekspertów, aby wypowiedzieli się przed kamerami na jego temat, przybliżając widzom najważniejsze postacie i wydarzenia. Żeby jednak nie były to tylko gadające głowy naukowców i entuzjastów danego tematu, wzbogacają ich opowieści widowiskowymi inscenizacjami. W „Zaginionym królestwie piratów” odkrywamy w ten sposób złotą erę piractwa opisaną szczegółowo przez Colina Wooarda w wydanej kilka lat temu w książce „Republika Piratów” (autor zresztą nieraz pojawia się na ekranie i dzieli z widzami swoją wiedzą). Na przestrzeni kolejnych odcinków poznamy losy pomysłowego Czarnego Sama Bellamy'ego, brutalnego Charlesa Vane'a, odważnej Anne Bonny czy wzbudzającego strach Czarnobrodego ilustrowane ich licznymi, awanturniczymi przygodami.

Wraz z końcem konfliktu korsarze, którzy na zlecenie brytyjskiej korony atakowali hiszpańskie statki, nie mają co ze sobą zrobić. Osiedlają się w Nassau. Tam stopniowo zmierzają do założenia republiki, opierającej się na równościowych zasadach. Jednocześnie atakują kolejne statki kupieckie, wzbogacają się i powiększają swoją ekipę o liczne zastępy czarnoskórych niewolników. Ich działania coraz bardziej doskwierają angielskim bogaczom. Prominentni członkowie angielskiego społeczeństwa wypowiadają im bezpardonową walkę i nie cofną się przed niczym, aby chronić swoje interesy. Wprowadzają zamęt do ich społeczności, przez co obserwujemy w jaki sposób piraci zapisują się wielkimi zgłoskami, a raczej szablami i muszkietami, na kartach historii, aby potem ich ideały spoczęły na dnie oceanu.

„Zaginione królestwo piratów” najlepsze jest wtedy, kiedy twórcy pochylają się nad ideałami, jakim hołdują prawdziwi Piraci z Karaibów. Czarny Sam wielokrotnie nazywa siebie „morskim Robin Hoodem”, czym podkreśla, że jest społecznym buntownikiem, przeciwnym klasowym podziałom społeczeństwa. W założonej przez piratów republice wszyscy są równi i władza leży w rękach załogi statków, a nie ich kapitanów. W dowolnej chwili w demokratycznym głosowaniu można odwołać dowódców i pod uwagę brane jest zdanie każdego, bez względu na jego status czy kolor skóry. Bohaterowie dokumentu w głębokim poważaniu mają wszelkie konwenanse tak zwanego cywilizowanego świata. Powołują do życia prawdziwą i kruchą utopię i łatwo im kibicować przy dokonywaniu kolejnych transgresji, przyjmowaniu w swe szeregi uwolnionych niewolników, czy kiedy nago atakują kupieckie statki. Niestety Stana Griffina i Patricka Dickinsona o wiele bardziej interesują fabularne atrakcje.

Mimo to twórcy serialu bardzo starają się podkreślić jej przygodowe aspekty, chociażby przez muzykę, która bezpośrednio odnosi nas do serii z Johnnym Deppem i do złudzenia przypomina kompozycje Klausa Badelta. W prezentowanych inscenizacjach atakują nas przesycone barwy, a świat przedstawiony powala swoim przepychem i bogactwem. Tym co odróżnia „Zaginione królestwo piratów” od podobnych hybrydowych produkcji grzecznej telewizji są spore ilości seksu i przemocy. Tak, tego tutaj nie brakuje (mimowolne skojarzenia estetyczne i tematyczne z porno parodią „Piratów z Karaibów” będą jak najbardziej na miejscu), chociaż Griffin i Dickinson w najciekawszych momentach nieraz próbują zwracać naszą uwagę w inną stronę korzystając z różnorakich figur retorycznych. Wygląda to tak jakby bardziej od opowiedzenia swojej historii bardziej interesowało ich zrealizowanie widowiskowego blockbustera, nawet pomimo budżetowych ograniczeń.

Z tego względu efekt finalny wygląda nieco niezręcznie. Z jednej strony mamy przepych i ekranową transgresję, a z drugiej powściągliwość i skromność charakterystyczną dla fabularno-dokumentalnych hybryd. Z grubsza rzecz ujmując jesteśmy traktowani wyjątkowo protekcjonalnie, bo twórcy dbają, abyśmy niczego nie przegapili i do znudzenia powtarzają najważniejsze wydarzenia z poprzednich odcinków, jakby chcieli streszczać całe epizody. Gra aktorska co prawda stoi na nieco wyższym poziomie niż w innych tego typu produkcjach, ale wciąż pozostawia wiele do życzenia. Słuchając niektórych wypowiadanych z kamienną twarzą kwestii można paść ze śmiechu. Podobnie zresztą jak patrząc na wygenerowane w CGI okręty, czy niezbyt realistyczne tła prezentowanych wydarzeń. Mimo tych wszystkich wad i niedociągnięć serial ogląda się jednym tchem i potrafi on tchnąć w widzów ducha przygody. „Zaginione królestwo piratów” najłatwiej więc podsumować pirackim, ale niekoniecznie doniosłym „arr”.