Zwycięstwo „Watahy” na Orłach 2020 pokazało, że polski rynek seriali nie rozwija się tak, jakbyśmy sobie tego życzyli

Fakt, że „Wataha” to serial na poziomie światowym nie wymaga właściwie komentarza. Zresztą to nie jest pierwsza produkcja HBO mogąca spokojnie konkurować z zagranicznymi tytułami bez cienia wstydu, który czasem jednak nam towarzyszy, kiedy oglądamy rodzime serie telewizyjne. „Ślepnąc od świateł” na podstawie powieści Jakuba Żulczyka to również bardzo dobry (doskonały!) serial, nie tylko jak na Polskę.

Pierwszy raz takiego zaszczytu HBO dostąpiło w 2015 roku, rok po premierze 1. sezonu. Wtedy hit HBO rywalizował z takimi serialami jak „Ranczo” (8. sezon) i „Czas honoru – Powstanie”, który ostatecznie zdobył laur. Trzy lata później, już po premierze 2. sezonu, „Wataha” ponownie była nominowana, tym razem w towarzystwie „Belfra (2. sezon) i „Diagnozy”. I wtedy zgarnęła nagrodę. Do tej pory zresztą nie rozumiem, jak to się stało, że za pierwszym razem serialu nie nagrodzono. Ale w końcu odbito to sobie z nawiązką, bo w tym roku serial HBO zdeklasował takie produkcje jak „Żmijowisko”, Chyłka. Kasacja”, „Chyłka. Zaginięcie” i „Odwróceni. Ojcowie i córki”.

Owszem, trudno powiedzieć, że w temacie nie dzieje się nic – widać, że produkcji jest coraz więcej i coraz częściej zdarzają się coraz lepsze tytuły. Jednak wciąż kręci się stosunkowo mało tytułów, zwłaszcza jeśli porównać nasz rynek z zagranicznymi. I to nie byłoby takim problemem, bowiem mam wrażenie, że odczuwamy jako widzowie przesyt liczbą nowości, produkcji w ogóle. Problemem jest to, że wśród tej ostatecznie niewielkiej liczby seriali w ogóle godnych jakiegokolwiek zainteresowania, a więc tych które są premium albo chcą być premium, naprawdę garstka jest dobrych czy bardzo dobrych.

Tyle, że ta decyzja jest dla mnie zupełnie niezrozumiała, zwłaszcza jeśli porównać ją z ubiegłoroczną. W tegorocznym gronie nominowanych znalazły się aż trzy produkcje TVN-u (!), co – z całym szacunkiem – wydaje mi się naprawdę przesadą. Najlepszą z tego nich okazali się „Odwróceni. Ojcowie i córki”. I choć rozumiem sentyment do tej serii, to jednak fabularnie, ostatecznie serial okazał się przeciętny – finał uwypuklił wszystkie braki scenariuszowe. A umieszczenie na liście kandydatów aż dwóch seriali z Chyłką wydaje mi się zwyczajnym zmarnowaniem miejsca. Z kolei o ile „Żmijowisko” jest przyzwoitym serialem, to „Kruk. Szepty słychać po zmroku” jest zwyczajnie lepszą produkcją, a ta – być może ze względu na uprzednie ograniczenia w liczbie nominowanych (wcześniej to zawsze były trzy seriale) – nie znalazła się w nominacjach z 2019 roku.

Nigdy wcześniej na przestrzeni co najmniej ostatnich dziesięciu lat na polskim rynku nie ukazało się tyle głośnych produkcji. Nie zawsze najlepszych, ale zrobionych z rozmachem. Mieliśmy wówczas do czynienia z fantastyczną trójką – w jednym roku premierę miały takie produkcje jak „Rojst”, „Ślepnąc od świateł” i „Kruk...” właśnie. Poza tym cały czas czekaliśmy na pierwszy polski serial Netfliksa – „1983”. Po tym, nazwijmy to, boomie, nagle przyszła stagnacja.

Bo choć najlepsza była „Wataha” (to zresztą był chyba najlepszy sezon tego serialu), to trochę żal, że nie udaje się przebić tego sufitu głową z nowymi pomysłami i rozwiązaniami. Ta nagroda dobitnie pokazuje, że mimo nowych produkcji, mimo starań polski rynek serialowy, jeśli chodzi o te najbardziej jakościowe seriale, stoi w miejscu.

Chciałabym powiedzieć, że to na pewno się zmieni, ale ostatnie lata pokazują, że wcale tak być nie musi. Owszem, ten rok wydaje się o wiele ciekawszy niż poprzedni – czekamy na „Odwilż” od HBO, kolejny polski serial Netfliksa, przed nami premiera „Króla” od Canal+ na podstawie książki Szczepana Twardocha, zaraz „Mały Zgon” od Canal+ (już w tę niedzielę), TVN robi serial „Szadź” na Player.pl, a poza tym ma „Kod genetyczny” i „Motyw”, a TVP odgrzebuje historyczne klimaty. Trochę się dzieje. Ale jasnych punktów na tej mapie jest zaledwie kilka i nie mam pewności, czy wszystkie jasno zaświecą.