REKLAMA
  1. Rozrywka
  2. Książki
  3. Seriale

Prezes ujawnia tajemnice swojego gabinetu. Robert Górski opowiada o „Uchu Prezesa” w nowej książce

„Ucho Prezesa” to chyba najgłośniejszy serial polityczny ostatnich lat. I choćby dlatego, że nie miał wielkiej konkurencji warto było śledzić, jak żartuje się z najważniejszych osób w państwie. Złośliwi pewnie zasugerują, że chodzi o podatników, ale tymi Robert Górski zajmuje się w innych przejawach swojej twórczości kabaretowej.

10.10.2019
16:38
jak zostalem prezesem
REKLAMA
REKLAMA

Bez dwóch zdań „Ucho Prezesa” zabierając nas do gabinetu kabaretowej wersji Jarosława Kaczyńskiego, trafiło w sam środek tarczy z oczekiwaniami widzów i wyborców. Duet Robert Górski i Mikołaj Cieślak stworzyli komedię zabawną, bardzo subtelną, nieoczywistą i dzięki temu tym bardziej zjadliwą. Bo wiecie, z komedią jest jak z polityką, jednych bawi, innych irytuje, jeszcze kolejni traktują ją zbyt poważnie. I nawet jeśli będzie to młodzież licealna, która między odrabianiem matematyki i fizyki walczy z socjalistycznym uciskiem, to zarówno komik, jak i polityk znajdą swoją niszę.

Chociaż na początku było trudno znaleźć finansowanie dla „Ucha Prezesa", w końcu się udało.

Po kilku odcinkach wyemitowanych w serwisie YouTube, pod swoje skrzydła wzięła go platforma Showmax. Produkcja doczekała się prawie 60 odcinków i czterech sezonów, a z każdą kolejną serią „Ucho Prezesa” stawiało coraz odważniejsze kroki w świecie polityki, nie ograniczając się tylko do portretowania władzy, ale też opozycji. W książce zatytułowanej „Jak zostałem Prezesem” Robert Górski, autor scenariusza „Ucha...” rozmawia z Moniką Sobień i opowiada o różnych etapach powstawania najgłośniejszej produkcji satyrycznej ostatniego cyklu wyborczego.

W gruncie rzeczy „Jak zostałem Prezesem” to opowieść dość prosta, bardzo lekka.

Prowadzi nas przez różne etapy powstawania serialu, opowiada o ciekawostkach castingowych i produkcyjnych. Tam, gdzie pojawiają się wątki dotyczące serialu, tam zdarzają się wypowiedzi innych twórców „Ucha...”. Swoje trzy grosze wtrąca m.in. Mikołaj Cieślak, mówi też Andrzej Seweryn i te inne spojrzenia są ciekawe, chociaż czasem wydają się odrobinę zbędne, bo wybijają dialog z rytmu.

Ucho prezesa class="wp-image-222503"

Z tym dialogiem jest też trochę problem, bo jasno widać, że pytania są tylko punktem wyjścia do długich wypowiedzi Górskiego, porządkują tekst, nakładają na niego ramy, ale nie oszukujmy się – forma wywiadu jest pretekstem. Jeśli spodziewacie się ostrych pytań, intensywnego dialogu, iskrzącego napięcia, to lepiej odpalić serial, o którym Górski opowiada. Tu więcej jest luźnej opowieści, raczej snutej niż dynamicznie prowadzonej. To nie zarzut, bo finalnie czyta się to nieźle.

Ciekawe jednak, że rozmowa zbacza mocno z głównego tematu, czyli hitowego serialu, na sprawy dość osobiste. Górski opowiada nie tylko o swoich własnych politycznych poglądach, ale też... o poglądach swoich rodziców. Te rodzinne konflikty na tle polityki są pouczające, ale też nie jestem pewien, czy taki ekshibicjonizm jest potrzebny. Górskiemu nie udaje się kompetentnie opowiedzieć o Polsce, wyborcach, czy wyjaśnić wyników ostatnich wyborów – te historie są raczej anegdotkami z życia.

 class="wp-image-101588"

Chociaż bywają zabawne to rozwadniają i tak niezbyt intensywną opowieść.

REKLAMA

Nie jestem przesadnym fanem książek, które publikowane są na fali popularności jakiegoś wydarzenia w kulturze czy rozrywce, ale tu muszę przyznać, że „Jak zostałem Prezesem” to pozycja przynajmniej warta uwagi. Choćby dlatego, że tłumaczy, skąd wzięły się niektóre postacie występujące w serialu, kto odpowiadał za naprawdę doskonały casting, ile w tych historiach prawdy, a ile spekulacji.

Jeśli już zdążyliście zatęsknić za „Uchem Prezesa”, a fikcja jest waszym zdaniem ciekawsza od politycznej codzienności, to po „Jak zostałem Prezesem” warto sięgnąć.

REKLAMA
Najnowsze
Zobacz komentarze
REKLAMA
REKLAMA
REKLAMA