Masłowska rapuje o Polsce i żongluje memami. Inni ludzie to hip-hopowa pocztówka z Warszawy

Tacy sami, bo mają takie same problemy. Nawet jeśli rozwiązują je większym nakładem gotówki, nadal są samotni. Bo samotność wpisana jest w DNA człowieka, żyjącego w wielkim mieście. Przypadkowe spotkania, pogoń za lepszym jutrem, którego nie ma, za miłością, marzeniami, życie na ciągłym zwale, że aż człowiek gubi rytm. W ten rytm Warszawy, będącej odbiciem całej Polski, w której spotyka się mieszanka ze stron Vogue'a i Chwili dla Ciebie, próbuje wbić się Dorota Masłowska, trochę dresiara, bardziej pisarka. A na pewno wnikliwa obserwatorka.

Masłowska to wirtuozka słowa, które nierzadko lepiej wybrzmiewa wypowiedziane na głos, niźli na papierze. I mogą złośliwi pisać, że Mister D. ma wadę wymowy. Jednak kiedy posłucha się fragmentu Innych ludzi, który rapuje sama pisarka, to łatwo zrozumieć, w czym rzecz. Masłowska jak nikt inny słucha języka, przeinaczeń, wyłapuje błędy, bawi się slangiem, wykorzystuje to, co podsłucha, by stworzyć z tego własną narrację. To mowa naszych sąsiadek, pań z telewizji, głupio-mądrych, dresów, co okupują klatkę schodową, szefów z wielkich korporacji, meneli, klientów, z których sprzedawcy mają bekę i sprzedawców, których ci klienci nienawidzą, bo jest zakaz handlu w niedzielę.

To słowa nadają rytm Innym ludziom, nie tylko dlatego, że całość skonstruowana jest niczym hip-hopowy utwór, z którego fragmenty mogliby wyciąć i Taco Hemingway, i Bonson, gdyby chcieli nagrać nową płytę (hasztagów uczyła się chyba od Bisza i Dwóch Sławów). W tych słowach ukryte są nasza mentalność, nasze lęki, obawy, nasza codzienność, często kaleka, nie taka, jak ją sobie wymarzyliśmy. Masłowska ironizuje, nierzadko kpi, ale i popada w refleksyjne tony, gdzieś w duszy bolejąc nad obrazkiem, który jest wokół niej. Ale przecież, co staje się jasne, kiedy spojrzy się na jej felietony i z nią wywiady, zdaje sobie sprawę, że jest jego częścią. A to czasem boli najbardziej.

W Innych ludziach mamy kilkoro ważnych bohaterów, ale na plan pierwszy wysuwa się Kamil. Śledzimy zapis paru dni z życia tego niedoszłego rapera, który niby nie chce odkładać na później swoich pragnień o wielkiej karierze, ale musi odłożyć trochę hajsu, bo nie ma go w kanapkach. Kamil szwenda się po Warszawie, czasem więcej wypije i ma kaca, czasem sprzeda jakieś dropsy, żeby mieć za co przetrwać kolejne dni. Z matką się kłóci, siostra go wkurza. Dzień mija za dniem zupełnie bez celu, a on na swojej drodze spotyka przypadkowych ludzi.

Żadna z postaci do niczego nie dąży. Wszyscy razem i każdy - notabene - z osobna są samotni. Nieszczęśliwi. Gdyby słońce przysłonił smog, pewnie nie wstaliby z łóżek, nie wiedząc czy to dzień, czy to noc. A ich poczynania, na granicy snu i jawy, komentują zwykli ludzie, jakich spotykamy każdego dnia, tworząc coś na wzór antycznego chóru. W jego szeregi wchodzą i menele, i panie kasjerki. Ci inni, których czasem nie zauważamy, bo są dla nas jak blokowiska, które wpisane są w krajobraz tego szarego kraju, tego szarego miasta.

Innym ludziom najbliżej jest w swojej formie do Pawia królowej, chociaż tematy, które pojawiają się w Innych ludziach, spotkaliśmy już w Wojnie..., w Kochanie, zabiłam nasze koty czy dramatach Masłowskiej. I to chyba gdzieś najbardziej momentami mnie uwiera, że nawet jeśli pisarka tworzy język na nowo, bo jak sama mówi, ten się zmienia i nowomowa szybko się dezaktualizuje, to nurza się w tych samych problemach. I momentami przypomina to długą, nieustającą terapię, jakby pacjentka wciąż nie przepracowała swojego bólu istnienia.

Być może trudno traktować to jako wadę, choć nieco egoistycznie przyznam, że chciałabym Masłowską zobaczyć w innej odsłonie. Nie na sesji z Polakami, nie na ławce z piwkiem w towarzystwie panów w pozie przykuc słowiański.

Ale może tak się nie da. Bo te problemy wracają. W końcu wciąż jak mantrę możemy powtarzać: między nami dobrze jest, między nami dobrze jest.

*Autorem zdjęcia tytułowego jest Karol Grygruk