Belfer przegrywa na każdym polu - recenzujemy 6. odcinek nowego sezonu

W tekście znajdują się spoilery z serialu Belfer.

Fantazja o dobrym polskim serialu jest równie silna, co marzenie o doskonałych wynikach sportowych, szwajcarskim dobrobycie czy niemieckiej chemii. Jak długo byśmy nie marzyli, to jeszcze trochę czasu minie, zanim będziemy mogli z satysfakcją powiedzieć, że jest u nas tak jak na mitycznym już Zachodzie.

Do zrobienia serialu, który byłby w wstanie konkurować z zachodnimi produkcjami, brakuje w zasadzie wszystkiego. Nie ma odpowiedniego budżetu, brakuje szerokiej ławy aktorów, którzy mogliby utrzymać powierzone im zadania. A może scenarzystom brakuje pomysłu, jak grać tym, co mają, aby w przekonujący sposób opowiedzieć historię. Bo nie jest sztuką stworzyć dobry, ambitny scenariusz, którego nie udźwigną realizacja i aktorzy.

Przeciwstawienie się tej pokusie wyszło na dobre Watasze, która była do bólu polska (chociaż tutaj akurat budżet był widoczny). Udało się to przecież w pierwszym sezonie Belfra, gdy wszystkie niedociągnięcia byliśmy w stanie wybaczyć, bo swojska aura Dobrowic zauroczyła widzów.

Gdy teraz widzę, jak sprawnie spinają się poszczególne wątki fabularne, to myślę, że wszystko byłoby inaczej, gdybym przynajmniej przez chwilę poczuł sympatię do poznanych wcześniej postaci. Nawet lubię Zawadzkiego, chociaż nie do końca przepadam za Maciejem Stuhrem w tej roli. Bardzo podoba mi się postać Eweliny Rozłuckiej, którą odgrywa Paulina Szostak. Zżyłem się z nią trochę, znam jej historię, wydaje mi się naturalna w swojej nowej, dziwnej roli.

Ciągle jednak widzę większy obraz, który w szóstym odcinku zaczął się wizualizować. Dostrzegam rozmach fabuły, zaczynam rozumieć problemy tej społeczności. Niestety, nie jestem w stanie się nimi przejąć, bo nie obchodzi mnie, co się stanie z młodymi, zdolnymi i – to ma znaczenie! - zblazowanymi dzieciakami.

Te wszystkie z pozoru mocne opowieści o sieci Tor, handlarzach bronią czy preppersach są nawet nieźle zrealizowane, ale nie przekonują, tak jak robili to przestępcy i gliniarze z Dobrowic. Mimo tego, szósty odcinek serii miał bardzo sprawne tempo i nieźle wypadał na tle drugiego sezonu. A przykrywkowa działalność Eweliny została zrealizowana tak, że można było się obawiać o jej bezpieczeństwo.

Zakładam, że leżąca pod drzewem Ewelina nie żyje. Fakt, że w bardzo podobnej sytuacji została znaleziona Joanna Walewska świadczy o dwóch rzeczach. Najpierw o tym, że serial drastycznie zmienił ton opowieści i obciążył tytułowego belfra w taki sposób, że prawdopodobnie będziemy mieli do czynienia z zupełnie innym bohaterem. Bardziej zgorzkniałym, wściekłym i może dręczonym przez wyrzuty sumienia.

Zakładając, że Ewelina nie żyje, to dostaliśmy perfekcyjną klamrę, która spokojnie mogłaby zakończyć cały serial i historię Zawadzkiego. Bohater doprowadził pośrednio do sytuacji, która stworzyła go jako amatorskiego detektywa. Ponadto zginęła osoba, która była odpowiedzialna za śmierć jego córki. To tak dobre i ładne fabularne zagranie, że mam nadzieję, iż uda je się doprowadzić do końca z pomysłem. Ale niekoniecznie z rozmachem.

Przyznam szczerze, że ta ostatnia scena - zakończona paskudnym cliffhangerem - była na tyle spektakularna, że gdyby jej zabrakło, to chyba zrezygnowałbym z dalszego oglądania. Drugi sezon Belfra jest zaledwie cieniem pierwszej serii, postacie i fabuła wypadają blado w porównaniu ze śledztwem w Dobrowicach. Przekonałem się jednak, że twórcy mają jeszcze kilka naprawdę mocnych pomysłów.