Billy Hope to nie Rocky Balboa, ale warto poznać jego historię. "Do utraty sił" - recenzja sPlay

"Do utraty sił" wywołuje silne emocje i jest produkcją, mówiąc ogólnie, całkiem dobrą. Nie udało się jednak reżyserowi, Antoine'owi Fuqua'owi i scenarzyście, Kurtowi Sutterowi uniknąć pewnych braków. A te dotyczą samej fabuły, a dokładnie jej przewidywalności. Choć film z Jake'em Gyllenhallem trzyma w napięciu, widz wie, że to tylko chwilowe. Zasiadając w fotelu na sali kinowej, zna już zakończenie produkcji. Na szczęście fakt, że historia nas specjalnie nie zaskoczy, nie rujnuje przyjemności jej śledzenia. Choć to zasługa głównie aktora, który wcielił się w pierwszoplanową postać.

Hope ma stanąć na ringu, by walczyć o tytuł mistrza świata wagi półciężkiej. Każda kolejna runda jest coraz trudniejsza, jednak bokserowi udaje się zwyciężyć. Rany, jakie zostały mu zadane i trud, na jaki się naraził, martwią jego piękną żonę, Maureen (Rachel McAdams). Po walce kobieta próbuje przekonać sportowca, by ten zamiast o karierze i kolejnych pojedynkach pomyślał o przyszłości, o niej i o swojej córce, Leili (Oona Laurence).

Podjęcie takiej decyzji utrudnia Hope'owi jego manager, Jordan Mains (w tej roli 50 Cent), a także sam sposób bycia Billy'ego. Mężczyzna jest agresywny i łatwo go sprowokować. Wkrótce przekona się, że za gniew przyjdzie mu zapłacić najwyższą cenę. Hope'a czeka los, jakiego się nie spodziewał. Jego dotychczasowe poukładane życie przy boku oddanej żony i kochającej córki zmieni się w koszmar. Koszmar, za który tylko Billy będzie mógł odpowiedzieć. Koszmar, z którym tylko on będzie musiał sobie poradzić.

Mamy boksera, który musi odkupić swoje winy, kogoś, kto chce na nim zarobić, a także stary klub bokserski, w którym wszystko jest zniszczone, ale można szukać tam schronienia przed podłym i brutalnym światem. Choć gdzieś już to słyszeliśmy, mamy też świadomość, że ta opowieść się sprawdza. Jest wzruszająca, pełna bólu i prawdy o człowieku. Billy Hope i jego walka, nie tylko ta na ringu, chwytają za serce.

Jestem pod wrażeniem jego kreacji. To prawdziwy aktor-kameleon, który potrafi zagrać każdego i być przy tym przekonujący. Rola boksera szczególnie budzi podziw, kiedy przypomnimy sobie jego poprzednie wcielenie w obrazie "Wolny strzelec". Gyllenhaal przeszedł całkowitą metamorfozę. W filmie nie zastąpił go żaden dubler.

Pisząc o "Do utraty sił" nie można nie wspomnieć o ścieżce dźwiękowej do filmu. Za dwa kawałki odpowiedzialny jest Eminem (w jednym wspiera go Gwen Stefani). Muzyka świetnie oddaje klimat filmu, złość głównego bohatera. Żywo czuć jego agresję, sprzeciw i bunt wobec świata, ale i motywację, by coś zmienić.

Jednak dla odtwórcy Billy'ego Hope'a warto na seans się wybrać. Przede wszystkim po to, by docenić kunszt gry Gyllenhaala i jego przygotowanie do filmu.