Bromskiego w kryminał uwikłanie

„Uwikłanie” miało potencjał stać się dziełem naprawdę udanym. Fabuła literackiego pierwowzoru trzyma w napięciu, jest dynamiczna, wypełniona interesującymi postaciami z wyjątkowo intrygującym głównym bohaterem, prokuratorem Teodorem Szackim na czele. Budżet filmu jak na rodzime warunki był całkiem pokaźny (ponad sześć milionów złotych), obsada niezła, a za reżyserię wziął się Jacek Bromski, któremu udało się stworzyć w przeszłości kilka nie najgorszych produkcji. Coś jednak poszło nie do końca tak, jak powinno. Tym czymś był scenariusz.

Film opowiada historię prokurator Agaty Szackiej (Maja Ostaszewska), która wraz z komisarzem Sławomirem Smolarem, stara się rozwiązać zagadkę tajemniczego zabójstwa w pałacu w Przegorzałach. W trakcie odbywającej się tam terapii grupowej prowadzonej metodą Hellingera, jeden z uczestników, Henryk Telak (Krzysztof Globisz) zostaje znaleziony martwy, z rożnem wbitym w czaszkę. W trakcie trudnego i skomplikowanego śledztwa na jaw mogą wyjść skrzętnie skrywane sekrety sprzed lat, których pewna wpływowa grupa ludzi wolałaby nigdy nie ujawniać. I jest gotowa posunąć się do wszystkiego, byleby tajemnica została zachowana. Okazuje się, że gra toczy się o wiele większą stawkę, niż początkowo zakładano.

Stworzona przez Miłoszewskiego intryga jest porywająca i błyskotliwa. Czytelnik zostaje wciągnięty w wir wypadków niczym w oko cyklonu i z zapartym tchem śledzi rozgrywające się na kartach powieści wydarzenia. Filmowa wersja jest pod tym względem o wiele mniej emocjonująca. Okrojony scenariusz jest niestety dużo bardziej przewidywalny i – co dość zaskakujące – niemrawy. Na wprowadzonych przez Bromskiego zmianach w stosunku do książki cierpią też postaci i dialogi. Kreacja prokuratora Szackiego jest szalenie intrygująca i choć nie jest to człowiek, którego określilibyśmy mianem „sympatycznego”, przez cały czas kibicujemy mu i przeżywamy jego rozterki. Filmowa prokurator Szacka (w jakim celu postanowiono zmienić płeć głównego bohatera pozostaje dla mnie zagadką) to kompletnie nie ta sama postać – ma zupełnie inny charakter i nakreślona jest tak, że właściwie przez cały seans pozostaje nam obojętna. Również drugoplanowi bohaterowie są generalnie mało ciekawi. Może jedynie czarne charaktery wzbudzają w nas jakieś większe emocje, choć i tak nie rzucają na kolana. Wspomniane zaś dialogi zostały mocno odarte z żywiołowości i zbyt często brzmią zwyczajnie drętwo.

„Uwikłanie” mimo wszystkich swoich wad, nie jest filmem złym, choć nie warto oczekiwać po nim cudów. Dobre wrażenie robi muzyka, podobają mi się zdjęcia, a sama fabuła potrafi zainteresować. Przyzwoite kryminalno-polityczne kino, które może się podobać – przede wszystkim tym, którzy albo książkowego pierwowzoru nie czytali, albo się w nim nie zakochali.