Seriale przebijają filmy? Banshee zdaje się to potwierdzać

Najnowszy odcinek potwierdza, że bohater nie jest tylko kukłą, która na dodatek udaje, że ma cojones. Serialowy Hood wręcz kipi testosteronem i emocjami, więc wszystkie kobiety, te mniej i bardziej dojrzałe, lgną do niego jak pszczoły do miodu. Świetny jest sam początek, kiedy widzimy efektowną i pełną realizmu ucieczkę bohatera z muzeum. Gdy w pewnym momencie traci siły i nadzieję, dostrzegamy jego ludzki wymiar ze swymi ograniczeniami. W serialach tego typu nie cierpię nadmiernego przerysowania bohaterów. Są oni bowiem przez to często słabo udającymi twardzieli sztywniakami, wszystko wiedzą i nigdy się nie męczą. Dlatego jestem zachwycony kreacją Hooda.

Coraz bardziej podoba mi się też sam Proctor, który w czwartym odcinku ma spore kłopoty. W pewnym stopniu, mimo iż jest antagonistą, kibicuje mu, ponieważ okazuje się coraz bardziej charyzmatyczną postacią. Poza tym w nowym epizodzie mamy niejako zwiastun tego, że w kolejnych lepiej poznamy oryginalnego przyjaciela Hooda, hakera Joba. I nadal „Banshee” imponuje ciętymi dialogami – pod tym względem rządzą Hood i Proctor. Jednym krótkim zdaniem potrafią trafić w sedno jak mało kto.

Czwarty epizod przede wszystkim rozwija poprzednie wątki i pokazuje, że mamy do czynienia z wyjątkowym serialem. Akcja, postacie, fabuła, dialogi, muzyka – wszystko zostało maksymalnie dopracowane, dzięki czemu nawet najwięksi malkontenci będą pod ogromnym wrażeniem. „Banshee” potwierdza ostatnimi czasy popularną tezę na temat przewagi seriali nad filmami – i tutaj ta przewaga okazuje się ogromna.