Arcydzieła literatury światowej do 45% taniej!

Doktor Jekyll i pan Hyde to swoiste studium przypadku osoby z dysocjacyjnym zaburzeniem tożsamości. Tytułowy doktor jest przekonany, że w każdym człowieku istnieją dwa przeciwstawne pierwiastki - jawny: pragnienie dobra i ukryty: popęd destrukcyjny. Jego rozważania nad dwoistością natury ludzkiej prowadzą go do opracowania formuły eliksiru, pozwalającego na diametralną zmianę osobowości. Zażycie tej szczególnej substacji wydobywa utajoną wcześniej, złą część ludzkiej natury. Doktor Jekyll, za dnia poważany lekarz, pod osłoną nocy zamienia się w pana Hyde'a, łaknącego zniszczenia, pozbawionego skrupułów, okrutnego mordercę. Jekyll ma świadomość swojej nocnej aktywności oraz tego, kim się staje. Wiedza ta doprowadza go do tragicznego końca. Choć przed Stevensonem setki autorów poruszały temat dychotomii ludzkiej natury, kontrastów obecnych w osobowości każdego człowieka, choć aspekty te na przestrzeni wieków zostały ujęte od każdej możliwej strony - szkocki powieściopisarz zdołał zrobić to w sposób oryginalny i niezwykle plastyczny.

Jeszcze bardziej znana, niż Doktor Jekyll i pan Hyde, jest druga z propowanych pozycji - Folwark Zwierzęcy George'a Orwella. Angielski pisarz bohaterami swojej powieści uczynił zwierzęta, które wygnawszy ludzi z folwarku, przejęły nad nim władzę. Choć początkowo wprowadzony przez zwierzęta porządek wydaje się być tworem doskonałym, szybko okazuje się, że jest on niemożliwy do utrzymania. Choć według pierwotnych ustaleń wszystkie zwierzęta miały być równe, władzę totalitarną przejmuje Knur. Folwark Zwierzęcy stanowi satyryczny obraz rewolucji rosyjskiej. Jednocześnie w sposób jednoznaczny charakteryzuje ustrój totalitarny. Metaforyczna treść potęguje obrazowość dzieła, tym bardziej uwydatniając wady osób, którym przypisane zostały poszczególne zwierzęta. Negatywne cechy Orwell ukazuje nie wprost, lecz z niezwykle dużą dozą dosadności.

Tematykę dyktatury porusza także Mario Vargas Llosa w Rozmowie w Katedrze. Tytułowa Katedra to umiejscowiony w Peru bar - odpowiednik istniejącego niegdyś w Limie miejsca spotkań o tej samej nazwie. Główny bohater, Santiago Zavala przebywa we wspomnianej wyżej knapie, cieszącej sie nienajlepszą renomą. O poszczególnych wydarzeniach czytelnik dowiaduje się z rozmowy Santiago z towarzyszami od kieliszka. Brak tu jednak pijackiej banalności - w końcu to lata 60 XX wieku. Postaci dyskutują na tematy ważne, znaczące zarówno dla nich samych, jak i dla całego społeczeństwa. W ten sposób przedstawione zostają realia dyktatury, charakterystyka peruwiańskiego społeczeństwa i jego podziałów a także częściowo historia samego Zavali.

Czwarta z kolei lektura obowiązkowa to Miasto ślepców Jose Saramago. I tym razem tytuł w pełni oddaje sens fabuły. Mieszkańcy fikcyjnego miasta doświadczają epidemii ślepoty. Niespodziewana choroba rozprzestrzenia się w przerażającym tempie, nie oszczędza nikogo, poza jedną osobą. Przywrócenie wzroku niewidzącym okazuje się niemożliwe, w efekcie zapada decyzja o odizolowaniu ich od zdrowej części społeczeństwa. Pozostającym w odosobnieniu ślepcom stopniowo zaczyna brakować środków do życia. Rozpoczyna się walka o przetrwanie, do głosu dochodzą najbardziej puerwotne z instynktów. Postaci, którym Saramago nie nadał imion zostają odczłowieczone. Ich zwierzęca, desperacka walka o byt sprawia, że pozytywne ludzkie cechy charakteru zanikają, przestają mieć znaczenie. Miasto Ślepców to obraz przemiany człowieka w obliczu zagrożenia, analiza sposobów kształtowania się ról społecznych w grupie a także odkrywanie najbardziej destrukcyjnych, agresywnych popędów ludzkiej osobowości, które w codziennym życiu pozostają utajone. Choć dzieło Saramago nie należy do tych najłatwiejszych w odbiorze bez wątpienia jest warte uwagi. Prowokuje do tego, by za autorem zadać sobie pytania: czy ludzie zaczynają być sobą, dopiero, gdy nikt się im nie przygląda? Czy pozstają ślepi, mimo że widzą?

Listę zamyka Erich Maria Remarque i jego Noc w Lizbonie. W powieści opisana zostaje jedna noc z perspektywy głównego bohatera, który po dojściu Hitlera do władzy, nie chcąc poprzeć nowego porządku, zmuszony jest do emigracji. Jedyna droga ucieczki prowadzi przez Lizbonę i to właśnie tam toczy się akcja utworu. Remarque prezentuje dialog pomiędzy dwoma emigrantami. Rozmowa ta staje się szansą na ukazanie samotności i wyobcowania człowieka w świecie. Zaprezentowana zostaje także perspektywa Niemców, którzy nie zdecydowali się na poparcie nowego przywódcy, w efekcie czego byli zmuszeni do opuszczenia swojego kraju.

Zarówno Noc w Lizbonie, jak i pozostałe cztery opisane powyżej dzieła nie należą do prozy łatwej i odprężającej. Wywołują smutek, często zgorszenie, niepokoją, jednak przede wszystkim zmuszają do myślenia na tematy, których znaczenie zaciera się wśród kolejnych pokoleń, takie, na które na co dzień wygodniej jest nie myśleć