Sprzedaż używanych gier cyfrowych - brzmi idiotycznie? Może wejść w życie i mieć się dobrze!

Może okażę malkontentem i wapniakiem, mówiąc w sposób nie do końca pozytywny o tej całej cyfrowej dystrybucji i wszystkich jej dodatkach, włącznie z DLC, mikropłatnościami i koniecznością rejestracji internetowej wszystkich licencji. Owszem, jestem jej uczestnikiem, ale to głównie ze względu na Google Play i całą masę rewelacyjnych pozycji na tablety, za które nierzadko aż chce się płacić. Mimo wszystko, stare czasy kopały po tyłku – nie tylko ceną, ale i klasą i jakością. Co prawda za pierwszego Baldur's Gate trzeba było zapłacić coś koło dwóch i pół stówek (tyle samo zresztą za Age of Empires), ale lokalizacje na poziomie legendarnego już Fronczewskiego zapadają w pamięć na lata. No i te wielkie pudła, pierwsza klasa, także pod względem zbierania kurzu.

I szczerze dość mam robienia mnie w balona przez wszelkie formy digitalizacji, wirtualnych portfeli czy szybszej przemiany materii postaci w RPG za symboliczną opłatę. Dzisiaj to ze mnie robi się naiwniaka i frajera, bo nie kupuję kota w worku przed premierą, tylko chcę wcześniej zapoznać się z opiniami i recenzjami, a dopiero potem władować sporą część wypłaty na grę. Sam na tym tracę, bo ograniczam sobie dostęp do bajerskich nowych oficjalnych mundurów polskich sił specjalnych w trybie wieloosobowym. Nie żebym kiedykolwiek chciał skorzystać z kamuflażu typu polski las walący sosną i prawdziwkiem, ale poczucie posiadania niepełnego produktu pozostaje.

Dlaczego to mówię? Bo mimo wszelkich wyłudzających kasę praktyk dystrybucji cyfrowej, jestem bliski do zauważenia jej naprawdę dużego pozytywu. I to właśnie przez niemieckie prawo starające się wyegzekwować ponowną sprzedaż zakupionej wirtualnie gry. Pardon, zakupionej licencji, bo to właśnie ona stanowi produkt – i jako taka, nie może być tak naprawdę „używana” w sensie zużycia. No bo niby jak? Można niby kombinować, że tytuł ponownie przechodzony na tym samym koncie nie nabija nam aczików, ale więcej z tego mogłoby być oburzenia, niż pożytku. Jedyną opcją zdaje się odsprzedanie licencji prawowitemu właścicielowi, czyli wydawcy/producentowi programu.

Czy w takim wypadku dystrybucja cyfrowa przemieni się ze sklepu w wypożyczalnię? Nie byłby to znowu taki zły pomysł. W końcu gry zarówno fizycznie zalegają na półce, jak i często czekają w nieskończoność w kolejce do ponownego przejścia. A nie oszukujmy się, mało która z nich jest tak genialna (chyba, że mówimy o Vice City), żeby męczyć się z nią po raz wtóry. Od ośmiu lat obiecuję sobie, że znowu zainstaluję absolutnie wybitną Najdłuższą Podróż. Natomiast czasu brak, a na horyzoncie są tytuły nowsze i bardziej atrakcyjnie chociażby wizualnie i dorównujące fabułą (The Walking Dead FTW!). Czyżby handel używaną licencją okazał się strzałem w dziesiątkę? Jeśli przejdzie, może mieć całkiem spore grono zwolenników